1996 story of team XT 


Euroglide 1996 story of team XT

Euroglide 1996


Inleiding
Team XT: Karel en Joke Termaat

Door Karel Termaat

Nog maar pas terug uit Australia van een interessante zweefvliegtour met wat tegenvallend weer verlangde ik er naar om zoiets ook in Europa mee te kunnen maken. Van de Trans-European had ik uiteraard eerder gehoord, maar deze bestond niet meer. Op eigen houtje iets gaan organiseren kon natuurlijk; maar alleen is maar alleen. Dus dan maar niet. Tot mijn vrouw Joke tijdens de NK toevallig met Max Dolfin over onze ervaringen 'Down-under' sprak en opmerkte dat zoiets in Europa ook best wel aardig zou zijn. Dan moeten jullie meedoen met de Euroglide die dit jaar voor de derde maal door de Eindhovense Aeroclub georganiseerd wordt. Wij vonden dit een heel goed idee en dus zogezegd zogedaan.

Gebeld naar de wedstrijdleider van Euroglide, Joeri Bierings van de EAC, en me als deelnemer samen met Joke als crew aangemeld. Wij wilden vooral 'recreatief' meedoen. Ik kon me inschrijven met de DG800S in de 18m uitvoering. Er gold geen handicap, dus ook de andere deelnemers vlogen met heel mooie vliegtuigen. Er werd gevlogen in twee klassen, n.l. de 'Motorzwevers' (zelfstartend of met thuisbrenger) waarin 6 deelnemers en de 'Zweefvliegtuigen' met 8 deelnemers.

Joeri stuurde ons een uitgebreid informatiepakket toe. De opdracht bestond uit een super driehoek van ca. 2100 km. Het eerste been liep van Eindhoven naar Angouleme, dicht bij Bordeaux, via het duitse Dahlemer Binz in de Eifel (verplicht fotopunt). Dit deel van het traject was zodanig gekozen dat niet door Belgie, met zijn vele luchtruimtebeperkingen, gevlogen behoefde te worden. Op het eerste hoekpunt Angouleme moest geland worden. Het tweede en langste been liep van Angouleme naar de beroemde Wasserkuppe, het tweede verplichte landingspunt. Halverwege dit been vormde het grote vliegveld van Frankfurt een ruimtelijk obstakel dat uiteraard omvlogen diende te worden. Het derde been van de superdriehoek liep van de Wasserkuppe terug naar het startpunt vliegveld Eindhoven.
Task Euroglide 1996
Op dit laatste deel van het traject moest weer een verplicht fotopunt gepasseerd worden. Gekozen kon worden uit opnieuw Dahlemer Binz, pal naar het westen of uit het meer naar het noorden gelegen Borkenberge. Op beide manieren konden de TMA's van Dusseldorf en Keulen gemakkelijk gemeden worden; in afstand maakte het niet veel uit.
go to top

Voorbereiding
Bij de voorbereiding van een tour zoals Euroglide zijn drie zaken van belang, n.l.:

Alle spullen die je nodig hebt voor zo'n tocht:
Samen met mijn zoon Ronald beschik ik sinds enige tijd over een DG800S. Dit toestel is zeker in de 18m configuratie bepaald geschikt om de tocht (ca. 2100 km binnen 10 dagen) mee uit te voeren, althans als het weer meewerkt. Min of meer toevallig hebben wij een vrij zware auto met voorwielaandrijving en korte achtersteven en voldoende vermogen, dus geschikt als trekauto. De aanwezige airco is voor zo'n lange tocht zeker een plezierige bijkomstigheid. Een goed werkende communicatie tussen ophaler en vlieger is natuurlijk belangrijk om het plezierig te houden; wij hebben dus maar een GSM telefoon gekocht voor gebruik in de auto en daarbij van een goede vriend een tweede unit geleend om mee te nemen in de kist.

 
Ook een radio in de auto spreekt natuurlijk vanzelf; de aanvulling met een eenvoudige GPS-unit maakt het geheel compleet. In de loop van de jaren hebben wij op de PC een gedetailleerd bestand aangemaakt waarin alle zaken genoemd worden die je voor een vlieg/kampeervakantie nodig hebt. Dit is, zeker als je wat weinig tijd ter beschikking hebt, heel nuttig.

Voor de vluchtvoorbereiding van Euroglide gebruikte ik uiteraard ook mijn PC. De programmatuur die ikzelf in de loop van de jaren voor gebruik in de zweefvliegerij heb ontwikkeld, kwam mij daarbij zeer goed van pas evenals de grote 'Zander database' van (zweef)vliegvelden in Europa. Hiermee kon ik een database van 373 punten aanmaken, zodanig dat tijdens de vlucht alle beschikbare vliegvelden (met hoogte en frequentie) langs de drie benen van de

superdriehoek gelegen in een gebied van ca. 100 km links en rechts van de vliegroute beschikbaar waren. Deze data base laadde ik vervolgens in mijn vluchtcomputer; via de 'nearest airport option' konden dan steeds de 9 dichtsbijgelegen velden met afstand en richting grafisch of in tabelvorm aan de vlieger gepresenteerd worden. Tijdens de tour heb ik van deze optie veel gebruik gemaakt. Slechts zelden was ik buiten glijbereik van een veilig landingsveld.

De route die het beste gereden kon worden door de volgauto en alternatieven daarop bereidde ik samen met Joke voor met behulp van het programma 'Autoroute' en de bijbehorende Europese database. In Frankrijk bleek het gunstigste traject naar en van Angouleme via Troyes en Bourges te lopen. Veel lokale wegen dus. Vanuit Frankrijk kom je Duitsland via Saarbrucken binnen.

Het merendeel van het traject in Duitsland kon bijna geheel via de autobahnen gepland worden. De route naar de Wasserkuppe loopt dan via Ludwigshafen en Frankfurt naar Fulda. Vanaf de Wasserkuppe loopt de route naar Borkenberge via Kassel en het bekende Kamener Kreuz bij Dortmund. Bij de alternatieve mogelijkheid om naar Eindhoven te vliegen, n.l. via Dahlemer Binz moeten oost-west verbindingen gereden worden en deze zijn in midden Duitsland niet zo goed. De totale te rijden afstand schatten wij op een kleine 3000 km (inclusief lokaal verkeer), dus een behoorlijke opgave voor de crew. Op de ANWB route kaarten van Frankrijk en Duitsland werden de te rijden trajecten geel ingekleurd; enkele detailkaarten werden via het programma 'Autoroute' op de laserprinter afgedrukt en eveneens ingekleurd.
go to top

Dag 1, do 18 juli
Na een heerlijk ontbijt om ca. 8 uur s'morgens op vliegveld Eindhoven en een uitgebreide briefing door Joeri Bierings en zijn medewerkers, gingen we naar de strip om de kisten te monteren en ons voor te bereiden op het vertrek. Voor onderweg hadden we een heel pak papier meegekregen; de eerste velletjes werden nu reeds ingevuld. Jos Bakermans had de meteo briefing gegeven aan de hand van het zeer nuttige programma PC-MET waarbij je via een modemverbinding met Dusseldorf de meest actuele weerssitutie binnenªhaalt, met daarbij een uitgebreide prognose voor de zweefvliegerij. Gelukkig was het zonnig weer en verschenen er zelfs wat kleine cumultjes, dit in overeenstemming met de prognose van Jos.

Met 14 kisten gingen we voor het eerste deel van het traject op pad. Iedereen vorderde goed, maar langzamerhand was je meer en meer op jezelf aangewezen; je verliest elkaar langzamerhand uit het oog, tenzij je echt samen wilt vliegen zoals Max Dolfin en ik dat bij een latere gelegenheid ook deden. Joke hoorde ik nog even op de radio in de buurt van Luik; zij had de grote weg genomen richting Luxemburg. Een juiste beslissing gegeven het betrouwbare zweefvliegweer.

 
Na het ronden van Dahlemer Binz in de Eifel (het eerste verplichte fotopunt) werd het geheel blauw en heb ik geen enkele kist meer gezien. De thermiek was nog steeds redelijk en werd aan het eind van de middag boven de grote korenvelden van midden Frankrijk echt goed. Enige kisten (o.a. de SW (Max Dolfin) en de NL (Daan Pare) zaten enkele tientallen kilometers voor mij. Om half acht s'avonds was dat nog steeds zo. Ik vond het met 416 afgelegde kilometers echter welletjes, zeker ook voor Joke, die natuurlijk veel meer kilometers gereden had.

Ik trok derhalve de kleppen eruit en landde op het vliegveld van Sezanne, oostelijk van Parijs. Een nederlandse vlieger hadden ze hier zeker niet verwacht, en daar moest dus netjes voor gezorgd worden. Een hotelletje werd gebeld en toen ook Joke, nogal vermoeid ter plekke was aangekomen werden we daarheen begeleid. Nadat we om 11 uur s'avonds alleen op onze kamer nog wat te eten hadden kunnen krijgen bleken we niet meer bij onze auto te kunnen; het hotelletje zat inmiddels op slot en het was overal donker. Dan maar zonder tandenpoetsen en pyama het bed ingedoken.

go to top

Dag 2, vr 19 juli
Vroeg eruit, een ontbijtje en terug naar het veld. Er was nogal wat cirrus en dit voorspelde dus een moeilijke dag. Bij de motorclub liet ik via de fax het weerbericht van Meteo France in Toulouse komen. Heel Frankrijk was schoon, alleen de cirrus, dus voorbereiden voor vertrek. Om ca. 13.30 starte ik en werd direct een 3 m bel ingesleept; ik was dus eigenlijk veel te laat gestart. Joke was inmiddels ook vertrokken en we hadden afgesproken het vandaag rustig aan te doen.

Angouleme leek voor een dag veel te ver. Ik schoot echter goed op, belde Joke een keer via de GSM (wat gewoonlijk in de lucht niet gaat) en passeerde om ca. 5 uur op 1800 m hoogte het bekende Issoudun. Verder naar het zuiden werd het snel zwakker en veel lager. Ik was steeds weer opgelucht van mijn SR940 af te lezen dat ik weer in glijbereik van het volgende veld zat. Tenslotte gold dat ook voor Angouleme waar ik om ca. 19.30 uur met een gevlogen afstand van 426 km en vermoeid doch opgelucht landde.

 
De SW (Max Dolfin), de NL (Daan Par) en de QX (Dick Stavast en Rinus v/d Steen) (motorzwevers) waren daar al wat eerder aangekomen. In mijn klasse (zweefvliegtuigen) lag ik nu vooraan, direct gevolgd door de C4 (het Woensdrecht team) die vlak voor Angouleme was buitengeland en de EH (het Eindhoven team) die zich (reglementair) vanaf Poitiers naar Angouleme had laten slepen.

Voor de overnachting zagen Joke en ik de 'camping' op het vliegveld even niet zitten. Een vriendelijke lokale zweefvlieger, die ons had opgewacht, bracht mij naar de stad en wij gingen samen bij Ibis naar binnen om een reservering te regelen. De receptioniste legde ons uit dat ze nog een kamer had, maar alleen met een tweepersoons bed. Zij keek ons een beetje merkwaardig aan en vroeg of dat bezwaarlijk was. 'Nee' zeiden wij ongeveer tegelijkertijd. Mijn vrouw komt wat later voegde ik er in mijn beste frans nog snel aan toe, maar of ze dat begrepen heeft weet ik nog steeds niet.

go to top

Dag 3, za 20 juli
Ibis had ik voor twee nachten gereserveerd; we zouden Euroglide immers 'recreatief' doen. Toen Joke mij de volgende morgen wat aanspoorde om op tijd naar het veld te gaan heb ik over de tweede reservering maar gezwegen en zijn we na een lekkere warme douche, stokbrood met jam en een bak koffie (het standaard franse ontbijt) naar het veld teruggereden. Na enig geharrewar over de startvolgorde gingen we om ca. 1 uur weer de lucht in, richting NO. De SW (Max Dolfin) vertrouwde het niet helemaal, zeker het eerste stuk niet. Dat klopte en nu tegen de vrij forse wind in was het veel lastiger om kilometers te maken dan de eerste twee dagen. Toen we echter opnieuw Issoudun passeerden werd het opeens een stuk beter, vermoedelijk door de enorme korenvelden die, op weg naar het noorden, juist hier weer beginnen.
 
Ik was iets uitgelopen op de rest van het veld, maar door een slechte steek in de buurt van Bourges kwam ik wat laag te zitten en ging de voorsprong weer verloren. Who cares. De rest van het traject voor die dag bleven we (5 kisten) bij elkaar en landden tenslotte na een vlucht van 275 km op Cosne sur Loire, een klein motorvliegveld.

Tesamen met het QX team vonden we niet al te ver van het veld een klein en oud, doch gezellig hotelletje waar we gezamelijk heerlijk hebben gegeten. Dorstig als we waren smaakte de 'pression' en de 'vin rouge' er overigens ook prima. Joke en ik hebben daarna heerlijk geslapen.

go to top

Dag 4, zo 21 juli
Op Cosne sur Loire konden we de volgende dag niet starten. Het scheen mogelijk te zijn een sleepkist vanaf een nabij gelegen zweefvliegveld te laten komen, maar de timing vertrouwden wij niet helemaal (het was zondag en mooi weer); Joke en ik besloten daarom om de kist in te pakken en naar St Florentin te rijden (binnen 100 km en dus reglementair toegelaten). Max Dolfin en het Woensdrecht team besloten daarop het zelfde te doen.

Op St Florentin hadden de Kennemers een zomerkamp; zij deden er alles aan om ons zo snel mogelijk de lucht in te krijgen. Fantastisch als soortgenoten zo reageren. Ongeveer gelijktijdig staken we daarna in noord-oostelijke richting weg. Max en ik hebben deze dag samengevlogen; elkaar de bellen aanwijzen en wat informatief kletsen werkt echt.

 
We schoten goed op en passeerden de frans-duitse grens in de buurt van Saarbruecken aan het begin van de avond. Ik lande tenslotte na een vlucht van 308 km op het kleine vliegveld van Pirmasens; de SW kon veilig uitglijden naar een veld dat wat verder naar het oosten lag. Een heel fijne vlucht.

Laat op de avond hebben Joke en ik in het stamlokaal van de zweefvliegclub, op enige kilometers afstand van het veld nog lekker kunnen eten (Knoedel mit Schweinebraten). Een hotelletje was niet meer te vinden, maar met wat eigen spullen gaat slapen op zitbanken in het clubhuis natuurlijk ook, zeker als je ook nog een gratis ontbijt krijgt aangeboden.

go to top

Dag 5, ma 22 juli
De club van Pirmasens beschikt ook over het programma PC-MET en een snelle modemverbinding dat we uiteraard raadpleegden. Het belooft een mooie thermische dag te worden met goed steigen tot boven de 2000 m, maar wederom zonder cumulus. Ik start om ca. 1 uur als het al goed thermisch is en laat mij tot 1000 m opslepen om veilig over een groot bos (de Pfalz) te komen. En route is de thermiek wat minder goed en het gaat ook niet zo hoog als verwacht. Toch loop ik langzamerhand wat in op de SW die voor mij vliegt. Wij zijn op weg naar de beroemde Wasserkuppe dat een verplicht landingspunt is. Nogal bezweet van de inspanning om hier te komen draai ik om ca. 16:15 uur op short finals in. Er start nog een kist onder me door in tegengestelde richting, maar dat schijnt hier vrij normaal te zijn. Ik land met de wind mee op een betrekkelijk klein bitumen baantje dat schuin naar boven loopt en op 920 m hoogte ligt. De SW (Max Dolfin) staat net klaar om te starten terwijl ik naar boven naar hem toe rol.

Wat er daarna gebeurt grenst aan het ongelofelijke: ik wordt door meerdere mensen van de baan geplukt, ik moet de kist uit om te gaan plassen, mijn vleugels worden schoongemaakt, de papieren worden gestempeld en ingevuld en het barograafpapier gewisseld en getekend, ik maak nog een foto van de toren en wordt weer de kist ingeduwd en aan het begin van de baan gezet.

 
De sleepkist wordt al voor mijn kist gezet en de kabel strak getrokken als ik nog voor de start wil betalen, maar dat is niet de bedoeling. Tijdens de sleep kijk ik op mijn Zander naar de tijd: het is 16:30 uur, 15 minuten geleden zat ik nog op finals om te gaan landen. Aan Max stel ik voor om weer samen te vliegen, zoals de dag ervoor. Max vindt dit een prima idee en hij geeft mij zijn koers door: pal west richting Dahlemer Binz. Voor mij is dat een probleem, want ik had me voorgenomen via Borkenberge naar huis te vliegen en Joke was vanaf Fulda al op weg richting Kassel. Wij wensten elkaar het beste toe en gingen ieder ons eigen weegs. Ik vlieg over het Siegerland richting Sauerland en misschien omdat het vandaag ook nog mijn verjaardig is krijg ik alleen maar goeie bellen tot even boven de 2000 m aangeboden. De laatste bel voor die dag zit midden boven het Sauerland; een final glide over een afstand van 80 km brengt mij op Borkenberge. Ik land er om ca. 7 uur.

Vandaag heb ik in twee etappes een afstand van 460 km gevlogen. Een fantastische dag. Ook op Borkenberge wordt ik weer gastvrij onthaald. Nadat ook Joke met de auto is aangekomen kunnen we bij 'Peter en zijn vrouw' op de camping gratis eten en drinken; in het nieuwe clubhuis kunnen we douchen en hebben er prima geslapen.

go to top

Dag 6, di 23 juli
We worden al vroeg door mijn zoon Ronald gebeld met de waarschuwing dat er een frontale storing met onweersbuien vauit het zuid-westen onderweg is. Van onze dochter Petra horen we even later dat het in Arnhem al regent. De enige kans die ik heb om vandaag binnen de reglementaire rijafstand (minder dan 100 km) van Eindhoven te komen is vroeg te starten en nog voor ik uit de lucht regen een afstand van minstens 40 km af te leggen.

Ik start om 11 uur en laat mij naar 1000 m slepen. De lucht is zeer stabiel en terwijl ik in de richting van het vliegveld Wesel glij zie ik een enorme donkere lucht voor mij verschijnen. Ik heb nog te weinig afstand afgelegd als ik tot ca. 150 m hoogte ben uitgegleden. Gelukkig vindt ik een halfje stijgen en weet weer een beetje te klimmen terwijl ik met de wind mee in de goede richting drijf. Dit herhaalt zich nog een keer en ik kan tenslotte na een gevlogen afstand van minder dan 50 km op het vliegveld van Wesel landen, waar ik door honderden schapen en een fikse onweersbui wordt begroet. Ik zit nu nog 88 km van Eindhoven af en reglementair dus binnen rijafstand. Verder vliegen was op die dag niet mogelijk.

 
Na het afdrogen en inpakken van de kist, eten we nog wat bij 'Tante Ju' (de 'Thermiekbel' van Wesel) en vertrekken Joke en ik per auto naar Eindhoven, waar we met applaus (en bier) worden begroet. We zijn de eersten die binnenkomen. De meeste andere deelnemers zijn door het slechte weer geheel of gedeeltelijk geblokkeerd. Natuurlijk was ik graag vliegend op Eindhoven binnengekomen.

Een paar dagen later doe ik dit alsnog na een start vanaf Terlet. Het weer was enigszins opgeklaard en ook andere deelnemers beginnen nu binnen te komen. In de 'Motorzweverklasse' meldt Max Dolfin zich als eerste. Maar een volgorde is eigenlijk niet zo belangrijk, veel meer het avontuur, de ongedwongenheid en de onderlinge goede sfeer die tijdens de tour aanwezig waren.



Bedankt organisatie en EAC voor het mogelijk maken van deze geweldige dagen.

Karel en Joke Termaat


Visit Karel's website.

go to top

Created by Poort