2000 story of team SW 


2000 story of team SW

Euroglide 2000


Inleiding
Team SW: Leo Simons en Max Dolfin.

Dit is chronologische verslag van de vijfde Euroglide gevlogen vanaf Eindhoven naar Lusse bij Berlijn, vervolgens naar Issoudun centraal in Frankrijk om daarna via Dahlemer Binz in de Duitse Eiffel weer naar Eindhoven te zweven. Deze race is gehouden van 13 t/m 24 juni 2000, waarbij we zo gelukkig waren om reeds op 20 juni nog net in het mooie warme weer terug te zijn op Eindhoven.

Nieuw bij de motorzwevers was, dat er in de lucht (na het starten van de motor) een herstart mocht worden gemaakt en dat de echt verplaatste kilometers telden, hetgeen zeer goed werkte. Volgens het reglement mochten er totaal 300 kilometer verplaatst worden in porties van maximaal 100 kilometer en voor sommigen was het weer weer zo moeilijk dat dit krediet al na enkele dagen schoon op was, ik blijf dan ook beweren dat de Euroglide tevens een intelligentietest is en men zeer bestand moet zijn tegen moeilijk weer en tegenslag. De beloning is dan ook navenant groot.

Het weer was dit keer totaal anders dan anders en half Nederland, Duitsland en Frankrijk zijn op lage tot zeer lage hoogte aan een grondige inspektie onderworpen. Slechts een dag in Duitsland was het aardig weer voor alle andere deelnemers maar niet voor mij want ik kon de thermiek maar moeilijk vinden en hoewel de basis die dag op 1900 mtr. zat en er 3/8 CU was heb ik een moeizame dag beleefd en slechts door, na het uitdoven van de thermiek,

de hellingstijgwind van de Moesel te benutten en tot 21.15 door te knoeien heb ik die dag niet al te veel verloren.

De Ardennen en de Eiffel daarentegen waren op de laatste dag een feestje met een basis op 2300 mtr en 1/8 CU, echter om dit heerlijks te bereiken moest ik, gestart van Chalons-Ecury, bijna 3 uur scharrelen op ca. 300-500 mtr met een stijgen van ca. 0,6 mtr./sec.

Het was, als altijd eerder, een feestje van de eerste tot en met de laatste dag en dan reken ik de maandenlange voor- en napret nog niet eens mee. Leo heeft zich weer onderworpen aan al mijn nukken en streken( en ik overigens aan de zijne ) en het eerste onvertogen woord tusen ons moet nog altijd een keer vallen maar dit jaar hebben we weer ontzettend veel lol gehad.

Dag 1, di 13-6.
Alle weergoden zijn van stal gehaald (de meteojuf zag er wild uit en was militaire of zoiets dergelijks inkl. camouflagepak en verdere SM-attributen) en er wordt ons mooi weer en wind mee beloofd op alle benen als we vooral maar eerst naar Berlijn gaan. Zo gezegd, zo gedaan en (na een tweede briefing op het veld omdat de thermiek om 13.00 uur nog niet wilde gehoorzamen aan de voorspellingen) werd er door ons om 14.50 gestart voor het eerste doel: Lusse bij Berlijn. Dat klinkt simpel maar de basis zit op 800 mtr. en het is hardstikke blauw en stabielverdachtig en/of verdacht stabiel.

Gelukkig mocht ik pas als een van de laatsten weg, zodat ik voorlopig genoeg wits voor me zie om de bellen aan te wijzen. Bij Venlo geraak ik echter in een uitermate beleefde groep vliegers die mij gaarne voorrang geven zodat ik min of meer gedwongen vooraan kom te vliegen. Gelukkig zijn er nog een paar idioten die mee gaan zoals de MA, W W,XX, C4 en de 618 zodat we elkaar nog enige steun kunnen geven. De steun van Gerrit V W Kurstjens moeten we al snel missen omdat we hem niet kunnen bijhouden. Helaas moet MA zijn dapperheid bekopen met een motorstart omdat de grond

 
te dichtbij kwam en vermoedelijk moest Jaques Kolpa nog aan het nieuwe reglement wennen want zijn aktie om op Hamm te landen is door mij niet helemaal begrepen.

Na urenlang laag knoeien en nadat de samenwerking al lang ten einde is gekomen i.v.m. lage hoogtes komt er vlak voor Oerlinghausen eindelijk een echte bel van 1,1 mtr. tot wel 1000 mtr. en kunnen we weer even door hoewel het inmiddels al ruim na zessen is.

Terwijl de XX, W W en ikzelf doorscharrelen pikt C4 stiekum en zonder iets te melden ergens een belletje achter ons op en dit is het begin van een stukje taktiek van C4 waarmee ze deze wedstrijd weliswaar hebben gewonnen maar waarmee ze jaren goodwill hebben verspeeld. C4 heeft het gepresteerd om voortdurend informatie te vragen, boodschappen te laten relayen, doch hebben konsekwent geen enkele informatie laten uitlekken over hun positie, stijgen, landingsplaats, startplaats of wat dan ook. Zelfs het type vliegtuig waarmee ze vlogen was geheim om nog maar niet te spreken over de kleur van hun ondergoed.

Omdat ik echter op dat moment nog niets door heb en het stijgen eigenlijk op is besluit ik om te gaan landen op het vliegveld Ithwiesen, wat mij de meest schilderachtige naam lijkt van het lijstje van nearest airfields in de Zander. Weilswaar kon ik 20 mtr. tekort, maar misschien geeft de Ith (zoals de heuvel heet) nog wat stijgen mee wat inderdaad zo blijkt te zijn want ik kom net onder boomtophoogte langs het veld waarna de bomen even stoppen en ik kan indraaien voor een onmiddelijke landing.

Gelukkig heb ik iets gelezen over bergvliegen en land ik niet op de baan heuvelaf maar heuvelop wat waardering uitlokt van de plaatselijke toeschouwers, de XX landt buiten, de W W volgt mij en ook NL komt landen, weliswaar met de motor al uit de romp maar starten was net niet nodig.

Het zweefvliegveld Ithwiesen beantwoordt geheel aan mijn reeds in de lucht gekoesterde fantasie, het is net een sprookje zo mooi en de gastvrijheid zal ik mij nog lang kunnen heugen: de kratjes bier worden buiten gezet en alles wordt voor ons opengelaten voor de nacht. De volgende dag kunnen we starten wannneer we maar willen, een telefoontje is genoeg.

Een Duits biertje of wat gaan er in als koek en het gezamenlijke eten bij de Chinees/Koreaan/Vietnamees smaakt ons heerlijk. Ook XX hebben het blijkbaar begrepen( de gezelligheid is punt 1) en bellen me op dat ze even naar de eethut komen, wat ze wonder boven wonder nog lukt ook. Het wordt laat op Ithwiesen nog hardstikke gezellig met deze ploeg, een gemengd gezelschap dat elkaar eigenlijk alleen maar tegenkomt door de Euroglide en er heerst een lekker sfeertje.

go to top

Dag 2, wo 14-6
Er wordt pas tegen tween gestart i.v.m. een te lage basis voor dit zeer heuvelachtige terrein en de start bergaf is spektakulair. Het is vandaag niet makkelijk want onder de grote plakken stijgt het wel met 0,3 tot 0,6 mtr. maar waar?? We vliegen dus voorlopig met z'n vieren en scharrelen steeds iets verder tot we aan de westkant van de Harz het taktisch verkeerde besluit nemen om afscheid te nemen van de heuvels en op koers naar Lusse te gaan. WW en XX landen buiten (ik heb nog nooit een kist zo kort zien landen als de XX, een uitloop van hooguit 5 mtr) en NL en SW moeten de motor gebruiken. Ikzelf doe dat niet zo handig want kort daarna moet ik de motor weer gebruiken en "mot" zodoende volgens het nieuwe reglement eerst landen en opnieuw starten voordat ik verder mag.

Enig geschakel met de radio leert mij dat Magdeburg het enige aktieve vliegveld is in deze buurt op deze dag en daar ga ik dus landen om aldaar te moeten aanhoren dat "leider" de Wilga net uit elkaar ligt i.v.m. groot onderhoud en er zodoende niet gestart kan worden met duizenden excuses voor het ongemak. Enig gebabbel leert echter dat er ook nog een lier is wat een zucht van verlichting van zowel mijzelf als van mijn gastheren oplevert want onze problemen zijn nu opgelost,

 
Zo gezegd, zo gedaan en terwijl er voor mij verse koffie wordt gezet en de (warme) broodjes worden belegd verdwijnen mijn gastheren naar de strip om zowel de lier als mijn kist naar de strip te brengen, zij vinden dit toch wel het minste wat zij kunnen doen voor deze arme vlieger, hoezo geen gastvrijheid in Oost-Duitsland?

De start om 16.45 uur lukt wunderbar en ik kan verder scharrelen naar ons keerpunt Lsse om ook nog wat verder te geraken tot Dessau waar ik NL weer tref. De man and the ladies zijn erg blij met deze tot het laatst onzekere ontmoeting en we gaan dit vieren met een etentje. Dan komt toch weer Oostduitsland om de hoek kijken want Dessau is uitgestorven om 22 uur en slechts de oplettendheid van de dames bij het binnenrijden van Dessau levert ons een (Grieks) restaurant op waar het eten zelfs tot 24.00 wordt opgediend. De ouzo smaakt goed in alle kleuren en we hebben uiteraard veel plezier.

go to top

Dag 3, do 15-6
Het spettert en spattert soms wat, het waait hard en de basis zit op ca. 300 mtr. dus na een dagje hangen cancelen we het vliegen bij het uitermate vriendelijke en hartelijk gastvrije torenpersoneel. De toren is overigens een voormalige wachttoren van het (ex)ijzeren gordijn. Vandaag toch het eerste spoor van sleet in de relatie tussen Leo en mij, hij verlaat mij voor de z.g. aantrekkelijkheid van douche en de warmte van een hotelkamer (de burgerlul) en het alleen slapen valt mij niet mee, ik mis de warmte van zijn lichaam en geest.
 
We gaan nog wel tevoren eten in een echte Duitse tent en Leo eet zijn Eisbein (voor bespiegelingen en mededelingen over deze volvette hap zie mijn vorige verslagen) mit sauerkraut und salzkartoffeln. Iedereen aan tafel vergaat de lust zijn eten weg te werken. Daarna lever ik de Judas af in zijn hotel en ga eenzaam naar het veld.
go to top

Dag 4, vr 16-6
Onze Judas verschijnt vandaag opgetogen op het veld samen met Daan & crew, Marijn ziet er wat moe uit dus hij zal wel de hele nacht aan de deur hebben zitten krabben o.i.d. Hij doet alsof er niets aan de hand is en welke verstandige vlieger maakt er nu mot met zijn ophaler als hij in Dessau zit en half Europa nog door moet?

Vandaag ziet het er beter uit, maar de beloofde lierstart laat even op zich wachten en NL wacht heel sportief totdat de lier staat en geeft dan voorzichtig gas voor de start. De lierstart gaat echter niet probleemloos voor mij en ik moet dan ook ontkoppelen. Voordat we weer op de startplaats zijn met de kabel is ruim een half uur verstreken en is Daan weg.

Het is mijn dag niet, hoewel het er goed uitziet hebben we een fikse tegenwind van een 35 km/hr en zit ik in no-time laag en onder heuveltophoogte en moet de motor starten om weg te komen, wat gelukkig wel lukt. Ik besluit dan ook om wat voorzichtig te zijn en hoor NL bij iedere bel verder uitlopen op mij.

 
Aan het eind van de dag vind ik gelukkig nog hellingstijgwind langs de Moessel en kan zodoende nog 60 km. doorvliegen in het dal na het uitdoven van de thermiek wat me in Trier brengt. Van Trier heb ik gehoord dat dit een veld is voor nette mensen dus ga ik met de Turbo dwars uit de flank naar het zweefvliegveldje Kell, wat inderdaad de ideale bestemming voor deze dag blijkt te zijn.

Het bier vloeit rijkelijk en de hangar is gastvrij voor een vermoeide Ventus, even een telefoontje van de gastheren naar het plaatselijke restaurant en om 23.00 schuiven Leo en ik aan voor een koningsmaaltje, op mijn vragen waar en in welk hotel hij slaapt blijft hij het antwoord schuldig en wanneer hij mij schaapachtig bekent dat e.e.a. tegenviel (hij zal wel het penetreren van de slaapkamer van Marijn bedoelen) wrijf ik met m'n hand over m'n hart en besluit hem te vergeven. We slapen dan ook weer heerlijk samen in de camper in de volle maan (na wat litertjes koffie).

go to top

Dag 5, za 17-6
Het is inderdaad gezellig op dit veldje met tweetrommellier en af en toe wordt er dan ook een starje gemaakt door een instrukteur met een jongeling(e), die door de club zijn uitgenodigd een paar dagen te komen kennismaken. Om ca. 13.00 is het tijd voor mijn startje en ben ik weer op pad. Vandaag brandt de strijd los, de basis zit laag en ik neem afscheid van de laatste cumul bij de oevers van de Saar. Ik rommel dus door naar Thionville en ben weer in La Douce France.

Zoals het hoort zit de basis laag, meer dan 700 mtr. boven de grond kom ik niet en iedere steek is dan ook( met een tegenwind van 25 km) een vertwijfelde poging om de volgende bel op tijd te vinden. Voeg hier aan toe dat de meeste bellen klapperbellen zijn met minimaal ergens 2 mtr. dalen, zodat het gemiddelde stijgen ca. 0,6 mtr./sec. is, en de dag is optimistisch omschreven. Wanneer ook nog het landschap heuveliger wordt voorbij Troyes wordt de situatie niet gemakkelijker. Uiteindelijk moet ik dan ook om 18.45 de turbo uit de rompschroeven om op Briare aan de Loire te geraken.

De verkeersleiding aldaar presteert het om, wanneer ik indraai voor finals, twee motorkisten de baan op te laten taxieen wat mij zodanig afleidt dat ik het reeds uitgedane wiel weer intrek en dan ook met wiel in landt, gelukkig is het veld zacht begrast en kan ik volstaan met het leegkrabben van de lierhaak.

 
Tot mijn verrassing tref ik NL hier die mij helpt de kist weer op het wiel te liften, waarna we heerlijk in de schaduw kunnen uitpuffen van deze uitermate vermoeiende dag. Starten blijkt niet mogelijk op Briare, en dus gaan Daan de tent opzetten (uiteraard aan de oevers van de Loire) en spreken we af daarna gezellig te gaan eten.

Na het afrijden van alle mogelijke restaurants blijkt dat de keukens toujours dichtgaan om 22.00 uur dus op naar de tent van NL waar het eten (eigenlijk meer noodrantsoenen) waarover Daan het al dagen heeft eindelijk tevoorschijn komt, uiteraard geheel tegen de zin van Christel die zich opoffert om e.e.a. te verwarmen en zich bijna aan het werk waant in de "pantry" van onze camper. Toch zitten smullen van nietnadergenoemde gerechten en wanneer Daan zich ruggelings in de tent werpt (blijkbaar moe of zo) besluiten we ons om 01.00 te gaan verplaatsen naar het voor ons bekende Montargis, waar je altijd een startje kan krijgen. Na wat litertjes koffie gaan we slapen op deze voor ons bekende plek, waar ooit wel eens een slaapplaats geopend is door de AcvZ.




go to top

Dag 6, zo 18-6
Montargis op zondag is dood en leeg, op een paar ultralights na, en moeizaam nagevraag leert dat de nieuwe lokatie van de zweefvliegers aan de overkant van het veld geheel verlaten is i.v.m. een wedstrijd op het nabije Romorantin. Onze mogelijk laatste optie om in de buurt binnen de 100 km van Briare te starten is dan ook Orleans St.Denis d'hotel, en telefonisch kontakt leert ons dat een start aldaar sans problemes is, wat dan ook klopt. Het enige probleem ter plekke is eigenlijk om het veld op te komen, wat ons een half uur en het nodige heenenweerrijden kost en dat bij deze temperatuur (32 gr C).

De sfeer is echter grandioos goed en gastvrij, en mon ami Michel verzekerd me dat de weg naar Issoudun zeker niet voor 15.00 begaanbaar is. Natuurlijk ben ik eigenwijs en start om 14.15 waarna ik binnen de 50 km de turbo moet starten en terug moet naar mijn startveld, zoals geadviseerd start ik dan ook om 15.15 en vlieg in hetzelfde soort weer als gisteren langs de Sologne, waar je heel slecht kunt landen, en via Aubigny naar Bourges en Issoudun waar ik om 18.00 aankom op 200 mtr.,

 
het is daar zeer rustig zeker met de thermiek, en na een uur op een nulletje+ moet ik dan ook alsnog de turbo starten om op Bourges te geraken.

Bourges ken ik van een groots feest met Dedale (een zeer prettige club van Franse oldtimers) en ik weet dan ook de weg naar de landingsbaan. De man op de toren is allang weg en wanneer Leo een clearance vraagt om de hoofdbaan te crossen geef ik hem die persoonlijk, let wel er heeft hier wel eens een Concorde gestaan en de baan is een echte brede. Mijn vriend Marc, chef-pilote de volavoille, helpt ons hier verder aan bier, douches enz.

Even later worden we verrast door het binnenscheuren van XX, Michel van Abel en Anton Poortman van de EAC, en kunnen we op naar Bourges om weer eens te gaan genieten. Toch ook hier Oostduitse invloeden want er is maar een enkele geschikte eettent (uiteraard met terras) open waar we tot half twee genieten van allerlei lekkers in goed gezelschap.

go to top

Dag 7, ma 19-6
Ik heb gisteravond gehoord via de onmisbare GSM dat Daan weer op Briare zit en zelfs op dat moment op een bateau op de Loire zat te eten, wat ik wel heel erg verdacht vind: Ze hebben ons zulks heerlijks gewoon niet gegund en dit is de wraak voor ons jarenlang geleden wegrijden van Cosne toen NL nog sliep o.i.d.

Vandaag gaat dus de wedstrijd beginnen tussen NL en SW en dit jaar is er geen onweer of blikseminslag om mij te helpen, moeilijk moeilijk dus. Na een klein probleempje bij het starten (mijn snelheidsmeter doet het niet en e.e.a. kost een uurtje) vertrek ik om 15.00 uur richting Dahlemer Binz terwijl de XX nog eerst Issoudun moet ronden. De basis is vandaag wonder boven wonder iets hoger dan gisteren en zo nu en dan gaat het weer een beetje op zweefvliegen lijken en maak ik goede vorderingen, helaas gaat dat ook op voor Daan maar die vloog een uurtje vroeger en gaat landen op Longuyon vlak bij Luxembourg.

Ik moet 15 km voorbij Sezanne de motor starten en verkies dan om niet naar het met Leo afgesproken Reims te vliegen maar naar Chalons Ecury, wat een zweefvliegveld is met een lier. De crew van NL is zo vriendelijk om Leo, die ik via de radio niet kan bereiken, op te bellen met deze boodschap.

 
Op dit veld kom ik een Nederlandse zweefvlieger tegen, Jacob Boer uit Goes, die mij van Terlet blijkt te kennen. De tijd om op Leo te wachten wordt dan ook gedood door gezellig gekeuvel onder heerlijk koel bier uit de voorraad van Jacob.

Wanneer, bijna gelijk met Leo, dan ook de XX binnenvalt na een landing op Sezanne stijgt de stemming zienderogen en nemen we afscheid van Jacob die wat triest met een pannetje met vaag voer achterblijft "omdat hij niet meer in restaurants eet". Verder is volgens hem Chalons een ongezellige KiloUniformTango-stad wat geheel gelogenstraft wordt door een uitermate gezellig plein met allemaal Sjonnies en Anitas in de Franse uitvoeringen van de Opel Kadett die daar hun snelle rondjes draaien. We zitten buiten heel lekker en goed te tafelen onder de sterren tot in de kleine uurtjes en hoewel Leo niets wil zeggen over zijn beweegredenen om niet te gaan zweefvliegen hebben we een heerlijke avond c.q. nacht. We genieten na met wat literjes koffie op het veld bij onze camper.

go to top

Dag 8, di 20-6
Hoewel gewaarschuwd door Jacob Boer, de vorige dag stond Gerrit VW Kurstjens op ditzelfde veld en is er door de gendarmerie gebeld over een laagvliegende zwever boven het nabijgelegen schietgebied, is omvliegen in dit heidense weer ook voor mij te veel van het goede en ga ik om 14.30 (na twee keer de turbo te hebben gestart om boven te blijven) op pad. De onder mij door ranselende F-16s die aanvliegen voor de schietbaan maken mij toch wel wat zenuwachtig en ik wijk dan ook maar met een wijde bocht uit voor dit geweld, ik denk niet dat ze mij (of watdanook anders) hebben gezien en vindt mijzelf al klapwiekend terug in de tweede bel van de dag, maar wel op ca. 200 mtr. en het stijgt nog niet echt.

Gelukkig brengt een bosrand en de wind mee mij nog net op tijd een turbulente bel waarvan ik toch 0,3 mtr. overhoudt tot (na ca. 45 min.) ik op 600 mtr. weer ga steken. Inmiddels is er voor mij op koers een soort zweefvliegwalhallah ontstaan met heel hoog 2/8 cu. en ik informeer bij NL hoe dit zit, welnu de basis zit op 2300 mtr. en ik zit al vlak voor Dahlemer Binz en Daan meldt ook nog, heel subtiel, dat hij het nu wat rustiger aan kan doen.

 
Ik heb niet veel tijd om de teleurstelling te moeten wegslikken want ik zie de zweefvliegdroom wel maar ik ben er nog niet en moet eerst weer omhoog en eindelijk kom ik om 17.00 uur wat hoger dan de 800 mtr. en kan vanaf de riante hoogte van 1300 mtr.MSL (dus ca. 800 mtr.gr.) op pad naar de cumuls waar ik op 700 mtr. aansluiting vind en eindelijk naar 1900 mtr. kan klimmen.

Het omronden van Dahlemer Binz is een eitje maar ik moet over (eigenlijk) verboden gebieden heen om zwevend thuis te komen want richting Aken ziet het er niet meer uit. Uiteindelijk weet ik om 19.00 uur de final-glide te beginnen op 52 km uit en zweef rustig naar huis met de mc-cready op 0,4 en neem het laatste stijgen van de dag mee naar Eindhoven, waar de ontvangst door NL als vanouds is en ik rustig mijn zonden van vandaag (en dat waren er heel wat) kan overdenken onder het nuttigen van een heerlijk koud Kronenbourgje.

go to top

Epiloog
Hetziterweerop, wat zonde dat we zo vlug terug zijn, toch wel heel erg leuk, maar wat was het moeilijk, hoe is het mogelijk in het armetierige weer dat we hadden, wat is die Looisen toch een watje (op zaterdag een week te vroeg al opgeven), en.....Duits biertje, Ithwiesen, Kell ...................... ik dommel weg onder uitermate verwarde en gemengde gedachten. In mijn dromen verschijnt Judas, die mij wijst op het comfort van een hotel en de armoe van een camper voor een Judas van stand(jes).

Wat is het toch eigenlijk ontzettend enerverend, zo'n Euroglide, wedstrijd en toch net niet, toertocht is ook niet de juiste kreet. Het wedstrijdelement is voortdurend aanwezig en de druk om in de lucht te blijven is groot, een landing is killing voor het klassement en dat weet je. Datgene wat niet kan blijkt te kunnen en wat zo simpel leek kan helemaal niet. De voortdurende drang om vooruit te komen vreet energie en soms kost het heel veel moeite en dan weer is het zo simpel.

Let wel, dit geldt net zo goed voor de ophaler als voor de vlieger. Nergens is de team-spirit zo hoog als bij een Euroglide, je bouwt gewoon op de ophaler en vaak is hij/zij het enige aanspreekpunt voor overwegingen, taktische en andere.

 
Ik heb het met Leo, tot dit jaar, altijd buitengewoon getroffen en ik heb hem zijn zonde al vergeven, ons lichamelijke en spirituele samenzijn leidt tot ongekende hoogtepunten, waarover ik op deze plek (nog) niet zal uitweiden. Inmiddels is ook Leo weer op Eindhoven en ik zie aan hem, dat ook hij moe maar voldaan is. Hij haalt zijn rol als ophaler altijd naar beneden en ik heb hem eigenlijk nooit wijzer gemaakt. Ik geef hem altijd de indruk dat wij vliegers het heel erg zwaar hebben maar ik ben er van overtuigd dat ophalers het echte zware werk doen bij een Euroglide, chapeau Leo en in ieder geval wat mij betreft: Op naar de volgende.

Max Dolfin - SW



PS
Ik heb inderdaad mijn aandeel SW verkocht aan Bart Renckens van de ACvZ en zal volgende keer deelnemen op mijn nieuwe kist, een DG-800B die zelfstartend is en die als callsign MD zal dragen net als mij eerste kist, een K6-CR waarvan de romp brak bij een wat ongelukkige samenloop van omstandigheden bij het attraktiepark Hellendoorn.

Verder hoorde ik ons aller Mart Heesakkers wat mompelen over een drieduizendkilometerdriehoek, eerste keerpunt Biaritz.........!!
go to top

Created by Poort