2002 story of team M1  


Euroglide 2002 story of team M1

Euroglide 2002

Inleiding
Door Jan Paul Beeke en John de Kanter (Schrijvers).
Aangevuld door de Co’s Jeroen Beeke en Mark Justus.

Jeroen en ik (JP) zijn met het zweefvliegen opgegroeid. Ook met het wedstrijdvliegen. Veel op Terlet gekampeerd omdat mijn vader met de wedstrijden daar mee vloog. Er werd in die tijd veel afstandwedstrijden gevlogen. Wie het verst kwam dus. Dit soort vliegen had wel iets avontuurlijks vond ik altijd wel, je wist eigenlijk nooit waar je uitkwam en de ophaalploeg reed mee. Tegenwoordig ben je meestal wel voor het eten thuis en wordt veel meer aandacht besteed aan allerlei elektronica in je vliegtuig en aan tactiek. De romantiek en het gevoel dat we met iets heel speciaals aan het doen zijn is er een beetje vanaf.

Ook het prestatieniveau van de vliegers is in deze tijd is vele male hoger en ook meer uit elkaar getrokken. Er is immers meer geld en vrije tijd. Ik heb ooit wel eens gekscherend gemeld op het prikbord dat je een 1000 km brevet en de WK-Titel koopt.Niet iedereen heeft evenveel geld en tijd en niet iedereen heeft de behoefte om dit allemaal in het zweefvliegen te stoppen. Dit zijn keuzen die ieder voor zich zelf moet nemen.

Toen ik begon met zweefvliegen waren mijn grote voorbeelden in het zweefvliegen Daan Paré en Onno Blankezee vanwege hun resultaten op Nationale en internationale wedstrijden en Joop van Leeuwen en Steven Blaise vanwege de verhalen die zij vertelden en schreven over de Transeuropeéne.



Het wedstrijdvliegen heb ik gedaan en is erg leuk, mits je maar goed weer hebt. Na twee jaar wedstrijdvliegen en 3 wedstrijddagen en veel geld kwijt (bier) heb ik het wedstrijdvliegen opgegeven. Het was ook in die tijd dat clubkisten niet aan buitenlandse wedstrijden mee mochten doen. Prestatiekampen waren dan ook een mooi alternatief en heb daar dan ook veel gevlogen in Duitsland en Frankrijk.

Gelukkig is het wedstrijdenbeleid bij onze club soepeler geworden, (nee Max, daarom ben ik niet in het bestuur gaan zitten; -)) en zijn mijn kinderen wat groter waardoor ik wat meer vrije tijd heb.

De verhalen van Max Dolfin en Daan Paré zijn voor mij de laatste druppel geweest om drie giant steps te nemen.
Toestemming vragen aan de directie.
Toestemming vragen aan de club.
Aanmelden bij de Euroglide organisatie.
Teambuilding
Het belangrijkste punt was geregeld, het overleg met Connie was succesvol. (En iedereen maar denken dat ik Connie belangeloos naar dat skiën liet gaan) Nou nog drie andere avonturiers zoeken met veel ervaring. Mij keuzen vielen op de volgende personen met de volgend redenen:

Ronald (Goof) Berg: Ervaren vlieger, niet veel eisend, kennen elkaar al zeer lang en weten wat we aan elkaar hebben.

Jeroen Beeke: Idem, plus het feit dat Jeroen al jaren loopt te verkondigen dat we daar nooit toestemming voor zouden krijgen van het bestuur. Ook belangrijk was dat Jeroen Daan Paré enige malen opgehaald heeft. Toen Daan dat te horen kreeg, vertelde Daan mij iets over BBQ’s, autosleutels, pompantenne’s en aanhangwagen koppelingen. Altijd fijn om te weten wat je teamleden in huis hebben.
 
Mark Justus: Technische man, camaraman. Heeft weinig ervaring, is op latere leeftijd begonnen met zweefvliegen. Zijn doorzettingsvermogen om zijn ZVB te halen en aan het overlandvliegen te beginnen heeft op mij indruk gemaakt.

Helaas door de verplaatsing van de wedstrijd, op het laatst, moest Goof uitvallen. John de Kanter zou een mooie vervanger van Goof kunnen zijn. Na een belletje naar John kreeg ik verrassend snel een positief antwoord van John.

John de Kanter: Ervaren vlieger, heeft ook bergervaring, beheerst perfect de Franse taal en is ook zo gek als een deur. Als enige nadeel, en daar kwamen we pas na de eerste nacht achter, blijkt John een lichte slaper. En van de overige drie teamleden is John erachter gekomen dat wij allen ook een nadeel hadden.
go to top

Voorbereiding
Nu het team compleet was, was het eerste teambesluit om regelmatig bij elkaar te komen en aldus de voorbereidingen te starten. Zo gezegd, zo gedaan. Na 6 maanden kwamen wij voor het 1st bij elkaar, ‘t was erg gezellig. Uitkomsten: We hebben een auto nodig en een vliegtuig. MMmmmmm, en de rest van de avond was ook gezellig. Na de tweede bijeenkomst, met minder bier en whisky, hadden wij een checklist gemaakt met wie zorgt voor wat.
 
Dit liep beter want de weken daarna hebben wij vreemde dromen gehad over de EG, we hadden de EG al diversen malen rond gevlogen. John had een droom dat wij de eerste dag zover vlogen dat zij de start op de 2e dag zouden missen. Ik droomde dat ik zover vloog dat ik de 2e dag en de 3e dag moest vliegen omdat John en Jeroen het tempo niet bij konden houden. Later blijkt dat dromen dicht bij de waarheid liggen!
Dag 0, zondag 23 juni 2002
Door het uitstellen van de EG naar achteren bleek de startdatum aan te sluiten op de Amstelglide waar Jeroen en ik allebei in de organisatie zitten. De briefing was Zondag 23 juni 2002, 20:00 hr. Na telefonisch overleg met Poortje was het geen probleem als de andere helft van het team ons zou waarnemen. Hulde aan de soepelheid van de WO van de EG, misschien hielp het wel dat ik een plaatsvervangende sleepkist voor maandag had geregeld.

Na een stressdag en een toch geslaagde wedstrijddag op Soesterberg hangen wij de Duo achter de Espace en verlaten ons fijne veld rond een uur of 9 het onbekende tegemoet. We zijn stil, moe, maar erg voldaan. Eens wedstrijd organiseren brengt altijd stress met zich mee maar op de een of andere manier geeft het ook veel voldoening.

De zonsondergang is spectaculair, rijdend naar het zuiden met de zon in de rug word de witte aanhanger omgetoverd in een zachtrode gloeiende kleur, morgen moet een mooie dag worden.
 
Na aankomst in de Fly-inn kom ik oude bekende tegen, mensen die ik al jaren niet meer gezien had. Fijn om te zien dat zoals bij alle gezellige clubs, clubhuizen hun karakter en hun geschiedenis vast blijven houden. Kleine dingen veranderen natuurlijk wel, zoals bv. dat vroeger al onze vriendjes achter de tap stonden en je gewoon eindeloos kon door blijven gaan.

Maar goed, met een paar flesjes op het terras is ook goed. Oude verhalen over voorgaande edities worden weer verteld en (te) laat zeggen wij welterusten en vertrekken naar het Officiers hotel alwaar wij de nacht door zullen brengen.

Dit was ook de laatste nacht dat John bij ons sliep. Om vier uur ’s-Nachts, toen ik even pissen moest, zei hij iets van: "Zjesus, het lijkt wel houtzagerij." De overige drie hadden een prima nacht.
go to top

Jeroen, JP, Mark en John voor de start op Eindhoven


Dag 1, maandag 24 juni 2002
Na het veelbesproken traditionele ontbijt van Heinz komt de briefing en tevens opening van de Euroglide 2002. Een toch wel eigenaardige, rumoerige briefing. Er was waarschijnlijk, vanwege het internationale karakter van deze wedstrijd, afgesproken de briefing in het engels te houden. Mmmmmmmmm? , Dachten wij nadat we voor de derde keer te horen kregen of wij de Keyroom achter hadden gelaten. Later werd dit gecorrigeerd en bleek het om de Roomkey te gaan, van de kamer in het officiershotel waar wij, behalve John dus, geslapen hadden.

Ook een bedenkelijke mmmmmmh na de Meteo-briefing, een zeer uitgebreide briefing over de weersituatie in Nederland, een iets kleinere over de situatie in Duitsland en geen info over Frankrijk: "There is no wetter in France". Wist iedereen veel dat wij zover zouden komen de eerste dag.......

Euroglide 2002: Photo by M1. Click to enlarge.
JP and John preparing in the Fly-inn

Kisten monteren dan maar, dachten wij. Zien wij Daan Paré in eens allemaal vliegvelden inkleuren op zijn kaart. "Ehhhhhhh heb jij een stift John?" Maar een van de teamafspraken was dat wij hier waren om kennis op te doen en zo doende zaten wij ook allemaal velden zwart te maken. Al doende leert men dus. Tot zover ging alles eigenlijk van een leien dakje, we waren niks vergeten en waren, op zo'n puntje als boven na, goed voorbereid.

Tring, GSM gaat af, Connie, met de mededeling dat wij de verbandtrommel vergeten waren. Ze zou hem wel even brengen.
 
Na wat overleg en in combinatie met Daan Paré zijn ophaler die Marijn zou brengen, Thijs, omdat die 's ochtends nog wat moest doen voor school, kwam dit toch nog goed. Jeroen vond het helemaal niet erg om even te wachten. Beetje ingewikkeld allemaal maar misschien was dit wel de inleiding van het volgende puntje dat fout ging.

Nadat het breukstukje gerepareerd was van de sleepkabel van onze Husky, nadat een Janus het niet nodig vond om te ontkoppelen terwijl deze in een forse 2 meterbel flink zijn snelheid eruit trok en daarbij Sander Eindhoven van een toch wel aparte kant liet zien, waren wij vertraagd aan de beurt. Het starten van zo'n groep kisten, 28 stuks, met drie sleepkisten en een tijdje dus met twee sleepkisten, is een tijdrovende klus.

Maar goed, toch fijn dat Sander ons opsleept. Echter na een Call van mijn Co op 300 mtr dat wij geen snelheidsindicatie hadden, ik was ook gespannen, de BON opgeroepen om ons maar weer bij het aanknopingspunt af te zetten. Op de grond aan gekomen blijken we statische/stuw buis met de Te-buis verwisseld te hebben. Dit blijkt toch wel een dure vergissing geweest te zijn, wij moeten achteraan aansluiten en starten dus helemaal achteraan.

Euroglide 2002: Photo by M1. Click to enlarge.
Switching TE and Pitot caused a time consuming second tow at Eindhoven

De startvolgorde ging op handicap, laagste handicap eerst, dus wij starten nog achter de PM en VW. Voordeel, een kleintje, was dat we Marijn en Thijs nog zagen met de verbanddoos. Dus nu kon de wedstrijd echt beginnen, we hadden alles nu.
go to top

De vlucht

Iets over half 2 starten wij uiteindelijk en vliegen via de "Hood" en het verplichte controlepunt Leende de CTR van Eindhoven uit. Wij melden ons af op de Eindhoven-frequentie en schakelen over op de "hallo"-frequentie 123.45. Hier horen wij dus dat de helft al voorbij Aken is. Vervelend dat wij dus ongeveer 80 a 100 km achter liggen maar andere kant weten we dat het goed weer is. Probeer altijd iets positiefs te vinden al is je positie nog zo slecht. Niet buiten staan is dan ook het credo.

Tot aan Aken gaat het redelijk, gemiddeld stijgen 1,5 m/s en een gemiddelde snelheid van 100 km/hr. Bij Aken begint het leuk weer te worden, we vliegen een bel van 3,1 m/s aan die ons voor het eerst ver boven de 1000 meter brengt: 1700 mtr, hè, hè, eindelijk hebben we werkhoogte. Tsja, das jammer dan het terrein gaat daar ook goed omhoog, dus na een steek van 35 km ziet de grond er toch wel erg gedetailleerd uit. Wij nemen dan ook maar genoegen met een bel van 1,7 m/s een kilometer of 20 van het eerste verplichte keerpunt Dahlemer Binz.

Euroglide 2002: Photo by M1. Click to enlarge.
Dahlemer Binz (142 km enroute)

Dahlemer ronden we op 1280 mtr MSL, dat is dus 700 mtr GND, we hebben nu voor het eerst kisten van de EG in zicht. De Ardennen liggen voor ons en we horen de eerste kisten België uitvliegen. We hebben hier ook het laatst contact met onze ophaalploeg en proberen door te geven dat ze alsmaar naar het zuiden moeten rijden. Krijgen geen respons meer en koppelen ons dan ook maar, psychisch, los van ons team.
Euroglide 2002: Photo by M1. Click to enlarge.
Just airborn at Eindhoven

We hebben nu eigenlijk voor het eerst het echte "Euroglide" gevoel. Ik kom nu ook voor het eerst in een, voor mij, onbekend gebied.

Ik besluit om zeer defensief te gaan vliegen. Volgens de radio-info die wij krijgen liggen wij tussen de 30 en 60 km van de grote groep en we horen discussies over de te kiezen routes. Op dit punt worden de plannen gemaakt wat haalbaar is.

Ik hoor Max praten over Romorantin, waar wij op dat ogenblik nog 475 km van verwijderd zijn. Dit lijkt mij niet echt haalbaar voor mijn situatie. Het is immers al half 4 en ik schat toch in dat we nog 3 uur kunnen vliegen alvorens we een definitief eindveld kiezen om te landen. We hebben nu 7/8 Cu op 1400 mtr MSLwelke enigszins uitgespreid zijn en waar het stijgen moeilijk te vinden is. De heuvels nodigen ons uit om maar aan de basis te plakken en alles te pakken wat we tegen komen. Het hoofdplan is nu om richting Chalon-sur-Marne te vliegen, nog 200 km, en daar definitief het eindplan te maken.

Door de relatief lage wolkenbasis en de daaruit vloeiende lage werkhoogte kost het ons veel tijd om België uit te komen. Om ongeveer 5 uur vliegen we België uit en zien we de cumulus enigszins uitdrogen en zien we de bekende korenvelden van Frankrijk. Vreemd genoeg krijgen we hier weer de 1ste echte goede bel na het ronden van Dahlemer, de bel van 2,9 brengt ons naar 1800 mtr.
go to top

Via Sedan vliegen we richting Chalons en krijgen niks beter dan een meter, daar nemen wij dus geen genoegen mee en blijven door krabbelen. Dit resulteert uiteindelijk in het laagste punt van onze vlucht, waar we dankbaar gebruik maken van de techniek wind, dorpje, zonnestand. Op 500 mtr hoogte vliegen we een bel van 3 m/s aan die ons in 7 minuten naar 1800 mtr brengt.

Chalons glijdt onder ons door na een steek van 30 km waarbij we maar 300 mtr verliezen. Net na Chalon komen we voor het eerst, visueel, een kist van de EG tegen, de MCC. Ze blijken niet op de "hallo"-frequentie te zitten en kunnen dus niet overleggen wat we gaan doen.

We maken nu ons eindplan op en besluiten om in elk geval tot Troyes te komen. Uit gesprekken met ervaren Eggers hadden wij vernomen dat het soms erg moelijk was om een sleepkist te regelen voor de start de volgende dag. En een ding wist ik zeker, was dat we op Troyes een sleep konden krijgen. Het gebied was mij inmiddels zeer bekend geworden weer daar wij in deze omgeving veel op kampen waren geweest, waaronder Romilly, vanwaar wij dikwijls gingen tanken op Troyes.

Om half 7 glijdt Troyes onder ons door. We zitten hier op 900 mtr MSL, de cu zijn bijna verdwenen en bereiden ons voor om te gaan landen. We hebben nog een beetje hoogte en krijgen contact met Poortje, die vandaag aan het ophalen is. Hij geeft per GSM door wat onze plannen zijn aan Jeroen en John.

Met het beetje hoogte dat we nog hebben besluit ik de heuvels ten westen van Troyes te proberen. We hebben immers nog zat tijd alvorens de rest van het team bij ons is. Met de lage zon op die heuvels en de wind die inmiddels uit de noord hoek komt kan dit best wel eens wat opleveren (Tnx Harry, voor de les ooit eens).
Nog binnen glijbereik van Troyes vinden we op 400 mtr GND een belletje van 0,3 m/s, na wat verleggen wordt dit 0,8.

We hebben geen haast en snuffelen nog een beetje meer de helling af, een beetje verder weer een 1,3 en nog verder een 1 m/s bel die ons uiteindelijk op 1500 mtr brengt. Plannen zijn er om gewijzigd te worden en dus besluiten we om het eindveld St Florentin te maken, 30 km uit op 1500 mtr, moet lukken. Na 4 km glijden vliegen we een 1,3 in die ons uiteindelijk naar bijna 1800 mtr brengt. Change of plans, again.

Inmiddels gebruiken we alle opties van de LX5000, airport, turnpoint en taskmenu. St. Flo: 25 km, Joigny: 45 km, Auxere: 50 km, we kunnen ze allemaal halen en na een steek van 30 km vliegen we weer een bel in van 1,4 m/s die ons naar bijna 1600 mtr brengt. We horen nu de Y7, Edo, de QNH opvragen van Montargis. Montargis ligt op 70 km van ons vandaan, daar hebben we te weinig hoogte voor. Eerst maar eens langs Joigny, dan kijken we wel verder.

We passeren Joigny op 1300 mtr, ik heb 1400 mtr nodig, 55 km uit. 2 belletjes van 0,7 m/s, net na Joigny, geven mij net een paar 100 mtr extra hoogte voor de laatste steek. Na een steek van 54 km komen we op precies 200 mtr GND boven Montargis aan. Er staan 7 kisten aan de grond en wij blijken de laatste te zijn die daar land, het is precies 8 uur.

Toch grappig dat je er zo nog 100 km uit kan persen als je het eigenlijk niet meer verwacht. We hebben vandaag 6 uur en 22 minuten gevlogen en een afstand van 560 km afgelegd. We hebben rustig gevlogen en zijn laat gestart. Dit was toch wel een erg mooie dag, ondanks de slechte en late start.
De avond

Doordat wij via kontakt via Poortje door hadden gegeven dat wij op Troyes gingen landen, hadden J & J een tijdje richting Troyes gekoersd. Ze zaten op de A26 vlak voor Troyes, ETA rond 2330 hr. Toch een knap stukje doorrijden van die gasten.

Mark en ik konden middels een door Reitze en Dirk frans autootje, samen met de rest van de gestrande crew’s, aan ons avondeten beginnen. Het autootje leek een beetje op een veevoer auto maar niemand stelden eisen. Tijdens het eten gingen continue de GSM’s af, waar en wanneer de ophaalploegen zullen ariveren. Helaas voor J & J ging de hut dicht en hadden ze ook geen avondmaal. Rond 23:30 zien we de Espace het vliegveld oprijden.

Euroglide 2002: Photo by M1. Click to enlarge.
Waiting for the crews at Montargis with XB and HI

Waar wij nog niet aan gedacht hadden was: Waar haal je stroom vandaan op een vliegveld die helemaal gesloten is? Na wat deurtjes geprobeerd te hebben, vinden iets wat op een stopkontakt lijkt. Inbraak? Vandalisme? Nee hoor, als het slot een roestige spijker is mag je altijd vrijlijk over verborgen stopkontakten beschikken, volgens de kleine letters van het wedstrijdregelement van de EG.
Nou onze slaapplaats nog opmaken. De stoelen achter in de Espace gaan er uit, John gaat hier slapen. Hij heeft wel degelijk van de eerste nacht geleerd. Wij blazen onze luchtbedden op en slapen in de aanhanger. John en ik kletsen nog wat na en maken onze blaas nog even leeg.

Het is ongeveer 01:00 hr ’s-Nachts en ik merk op dat we maar gauw moeten gaan slapen want ik begin vreemde geluiden te horen: om middernacht, midden in Frankrijk, ver van de bewoonde gebieden, op een gesloten veld horen John en ik een baby huilen!

Het team van de XB, Janus CM, vliegen de Euroglide met zijn drieen, de jongste ophaler is nog geen jaar oud! Pa en moe vliegen om de dag, en als ze ophaaldienst hebben, hebben ze buiten het ophalen ook nog een zorgtaak op zich te nemen! Bijzonder! Nu slapen en kijken of onze rijdende woonwagens voldoen. We hebben nu echt het gevoel dat we echte Eurogliders zijn!


Wordt vervolgd !

Euroglide 2002: Photo by M1. Click to enlarge.
Sunset at Montargis

Meer foto's van team M1
go to top

Created by Poort