2002 story of team MD (2)  


Euroglide 2002 story of team MD (2)

Euroglide 2002

Van MD zijn twee verhalen gepubliseerd. Lees ook het verhaal van de ophaler (Leo)


Proloog
Door Max Dolfin

Dit is het chronologische verslag van, als ik het goed geteld heb,de zesde keer dat ik met Leo op pad ging voor de Euroglide. We hebben ze allemaal meegevlogen en dit keer hebben we nu eens ongelooflijk mooi weer gehad voor meer dan 3/4 van de 2200 km.

Deze "race" begon dit jaar op 24-6 en al op 28-6 om 12.30 (ruim een week te vroeg) stonden we op Venlo, het finishpunt van dit jaar. De keerpunten waren Dahlemer Binz, Romorantin(bij Bourges), Lachen-Speyerdorff (bij Mannheim), Klippeneck, Cham-Janahof(bij Regensburg) en Oerlinghausen.

Wat voor mij dit jaar nieuw was was het feit dat ik de eerste keer op een zelfstarter,DG-808B, vloog en dat het op de vertrekdag uitstekend weer was. Als vanouds was onze zwerf(of was het dit keer een jakker)tocht door Europa een feestje; in ieder geval voor mij want Leo heeft natuurlijk behoorlijk moeten afzien met 3000 km blazen in 4 1/2 dag. Hoe dan ook, de uitstekende stemming tussen ons heeft er nooit onder geleden.

Onze slaappartij, the night before, was door Leo gelukkig dit keer perfekt geregeld: We sliepen op het industriegebied van Welschap lekker dichtbij in een door hem geregelde loods, waar we de camper binnen konden zetten en lekker koffie konden zetten in de keuken.

Zo gezegd, zo gedaan en na wat bijkletsen gingen we om 02.30 naar bed om om 02.45 gewekt te worden door de buurtjes die, en in een industriegebied kan en mag dat natuurlijk, de kranten voor de volgende dag gingen distribueren met behulp van ijzeren steekkarren(op BETON!!!!) en een lopende band die nodig gesmeerd moest worden.

Dit geheel begeleid door geschreeuw en het voortdurend openen en sluiten van de grote overheaddeur, kortom om 04.30 zei ik tegen Leo: "Zij gaan weg of wij gaan weg, dan kunnen we in ieder geval nog even slapen." Enfin, wij gingen dus weg en vonden bij de oude hoofdpoort van de basis al rap een heerlijk rustig plekje. Het was al licht maar toch lekker vier uurtjes kunnen slapen.
Max en Leo rusten uit op de "camping" na een luidruchtige nacht


Dag 1, maandag 24 juni 2002
Haast,haast,haast......het is prachtig weer al om 09.00 en we zijn, na het uitstekende ontbijt en het boodschappen doen, slechts 15 minuten te laat op de briefing. Gelukkig heeft de DG een hoge handicap en starten we daardoor als één van de laatsten hetgeen ons wat tijd geeft om e.e.a. te prepareren voor de tocht der tochten.

Het weer ziet er werkelijk magnifiek uit en éénmaal boven blijkt dat helemaal te kloppen met een basis op 1400 mtr en 2/3 mtr. stijgen in de eerste bel om 13.30 . Oeps, klein foutje, mijn motor liep nog(ter controle) toen ik door de 600 mtr. geheven werd en werd pas gedoofd op 800 mtr., dus de kleppen eruit en naast de bel zakken tot 580 mtr. en dan weer naar boven anders ben ik al 20km van mijn krediet kwijt voordat ik begin; het maakt allemaal weinig uit vandaag en ik zit zo weer aan de basis waar ik de vlak na mij gestarte MA(Jaques Kolpa) tegenkom en we samen op pad gaan(Naar later zal blijken tot 1900 km verder).

Nu moet ik dat samenvliegen bij een Euroglide wel even uitleggen, (bijna) alle liefhebbers van een Euroglide zitten er niet zo mee en vinden het zelfs prettig en ontspannen om alleen te vliegen, je geeft elkaar via de radio af en toe wat info en ziet elkaar eigenlijk zelden van dichtbij.

Het is inderdaad goed weer en de overontwikkeling bij het betreden van de Eiffel ontwijk ik door al voor Geilenkirchen tot 1700 mtr. te klimmen waardoor ik kan doorglijden tot het goede weer boven de Eiffel. Het omronden van Dahlemer Binz om 14.30 is een eitje, er zit zelfs in de beercan een bel van ruim 3 mtr die je dus niet kunt missen. Nog "slechts" 468 km naar Romorantin?!?!

Hierna is het overvliegen van de altijd lastige Ardennen een feestje met 2/8 CU op ?? mtr. De MA zie ik af en toe wel en dan weer niet terwijl de NL(Daan Paré) zo'n 35 km achter ons verwoede maar vergeefse pogingen doet om in te lopen, het weer is gewoon te goed hiervoor.
 
Bij Chalons droogt de bewolking iets uit en wordt het minder dan 1/8 CU maar met een basis van 2000 mtr. geeft dat snelheid. Nog verder in Frankrijk scheiden de wegen van MA en MD, Jaques gaat op koers het blauw in en ik volg een rijtje cumuli ca. 20 gr. west van koers.

Haast heb ik al niet meer, het is al na 19.00 uur, en na de C4 twee bellen aangewezen te hebben ontmoet ik hier de D2(ik denk nog: wat moet Rien Bastiaanse nu hier?) maar D2 en MD handhaven radiostilte en draaien een paar belletjes samen waarna de wegen zich weer scheiden. Wanneer ik éénmaal geland ben op Romorantin ontdek ik na een half uurtje, als hij uit de cockpit klimt, dat Joeri Bierings de D2 bemant. Rien heeft de D 2 aan Eindhoven verkocht.

Goed, inmiddels vliegen we nog en inderdaad bereik ik het glijpad naar Romorantin op 80km uit en geniet van de laatste 45 min. van deze prachtige vlucht. Het is overigens nog licht thermisch, en ik kom dus veel te hoog aan, maar het is al bij achten en eigenlijk is dit wel een mooi eind. Ik trek dan ook op 900 mtr. de kleppen eruit voor de landing.

De MA is er net, de SM is doorgevlogen, de VW en PM komen landen alsmede de NL, XX, EH, C4 en de YA. Sommigen laten de ophaalploeg niet verder rijden dan Troyes, zeker nadat we twee auto's aangeboden krijgen voor transport van de Rotterdammers, die daar een soort kampje houden.

Leo heb ik al gebeld dat hij maar moet gaan eten, wat hij ogenblikkelijk doet, en om 23.30 arriveert hij bij het hotel, waar de vliegers hadden zitten eten. Hij ziet er eigenlijk wel fris uit voor 740 km rijden en we genieten dan ook na op het veld met de nodige koffie. Een echt nachtje meuren gaat er in als koek.
go to top

Dag 2, dinsdag 25 juni 2002
Na aanvankelijk te zijn afgeblaft door één of andere clubhotemetoot verschijnt de uiterst aimabele voorzitter van de plaatselijke club voor een veld- en meteobriefing en wordt het volgens de meteo eigenlijk pas tegen twee uur goed.

Enfin, ik weet hoe het zit met de heilige lunch van de Fransen tussen 12.00 en 14.00 en let goed op de eerste cumuls, die om 11.45 verschijnen. We verplaatsen ons dan ook snel naar de startplaats, ik wacht nog even tot MA en NL er ook zijn en maak de eerste start om 12.15. In het begin is het een beetje worstelen maar al snel bereik ik de basis op 1100 mtr. en ga voorzichtig op pad.

De cumuls staan mooi opgelijnd op koers en hoewel ik weinig echte bellen tegenkom schiet het lekker op maar al bij de Loire houdt dit moois op en wordt het blauw. Met de basis op 1200 mtr. sealevel, blauwe thermiek, stijgende grond, en wind tegen is het oppassen geblazen maar echt moeilijk wordt het eigenlijk niet, er staat steeds weer ergens een belletje van 1 1/2 tot 2 mtr. en MA ontpopt zich als uitstekend bellenvinder.

Inmiddels heeft de NL zich bij ons gevoegd en scharrelen we verder, met een oplopende basis naar 1700 mtr.,via Auxerre en St.Florentin waarna we langzaam weer in beter weer komen met cumuli, maar dan wel met de basis op 2450 mtr. hoogte. Tot Nancy is het dan blazen geblazen waarna het al tegen 18.00 uur loopt en het, op een paar flosjes na, weer blauw wordt.
 
Omzichtig worden alle flosjes afgevlogen richting Pfalz en komen NL en ik(MA volgt hier een iets andere koers) de PM en VW even tegen, de Nimbussen zijn echter in dit zwakke weer door ons niet bij te houden en we besluiten om over de Pfalz te gaan ca. 50km zuid van Lachen-Speyerdorff, omdat de Pfalz daar het laagst is en er nog een paar cumuli staan.

Dit klopt allemaal heel aardig en hoewel ik 800 mtr. over heb vind ik na uitgebreid overleg met NL en MA Lachen ver genoeg voor vandaag, het is 20.00 uur wanneer ik de kleppen trek en land op dit uitermate gastvrije en gezellige veld wat ik nog ken van de Euroglide van 1996. Een half uurtje later komt de YA van Leon Mol ook landen.

Het bier smaakt hier weer opperbest. Inderdaad worden de steaks voor ons direkt afgestoft en op de grill gemikt en er wordt door ons allemaal, behalve de ophaalploeg van YA die nog rijden, genoten van een koningsmaaltje buiten op het zeer gezellige terras.

Wanneer Leo binnenrijdt om 21.30 met bijna 600 km op de teller zijn de steaks net gaar(wat zouden we zonder mobieltje moeten?). Een pot koffie op rekening van Jaques is geen probleem en een ontbijt voor morgenochtend al helemaal niet. Wat een gastvrijheid hier. We slapen, na wat koffie, als roosjes.
go to top
Dag 3, woensdag 26 juni 2002
We zitten natuurlijk wel in de Rheinvallei en tevens is Lachen een oud broeinest van de Nazi's dus 's morgens zien we alles niet zo rooskleurig in om hier weg te komen en zitten de vliegers van de MA,NL en MD al uit te rekenen hoe hoog ze hier moeten uitklimmen om de op 15 km afstand zichtbare rookpluim van een kerncentrale te halen wanneer de eerste cumuli onstaan boven de Pfalz om 11.00, we prepareren de vlucht naar Klippeneck over het Schwarzwald en naar Cham over de Schwäbische Alb en om 11.45 ontstaat de eerste cumul naast het veld en maak ik de eerste start, meteen 2/3 mtr. stijgen tot 1400 mtr. dus de centrale is snel bereikt.

Hier weer tot de basis en de cumuls af door het Rijndal(hoezo slecht in het Rijndal?) en langs de rand van het Schwarzwald totdat we op koers gaan het Schwarzwald in. Het Schwarzwald doet zijn naam eer aan want de wolken spreiden zich uit en worden zwart en het gaatje tussen de wolken en de grond is daar niet meer dan 300 mtr. Het regent nog net niet helemaal maar droog is het ook niet.
 
NL is natuurlijk slim en vliegt iets noordelijker langs deze ellende en mist alle pret, die MA en ik daar tegenkomen: op 1700 mtr. draaien op een half metertje met de grond 130 mtr. onder je is een zeer aparte ervaring, in twee kilometer stijgt de bodem gewoon van 200 naar 1500 mtr.

Het gaat eigenlijk allemaal zonder echte problemen maar het kost wel wat tijd totdat de bodem weer wegzakt en 1500 mtr. weer lekker hoog is, inmiddels moet NL voor ons zelfs 5 km terugvliegen om goed op de Alb te komen, die daar 1000 mtr. boven zee oprijst.

Na het omronden van Klippeneck zie ik NL, VW en PM hoog boven ons net verdwijnen en NL zullen we pas vanavond weer terugzien, hij heeft blijkbaar nieuwe en snelle(re) vrienden gevonden.

De vlucht over de Alb is een aparte ervaring, de basis op 2000 mtr. zegt natuurlijk niet veel bij een bodemhoogte van 1000 mtr. of meer maar de cumuls staan op rij en hoewel het goede stijgen soms moeilijk te vinden is, gaat het toch wel formidabel goed: Cham wordt haalbaar.
Ook begint de grond wat te zakken en lijkt 2000 mtr. op 2000 mtr. De tips en adviezen van de voor mij vliegende NL worden in dank afgenomen. Ik zie MA pas terug na Regensburg, waar het weer blauw wordt en ik hem in de verte zie draaien.

Het stukje van Regensburg naar Cham is blauw en thermisch een stuk zwakker maar na het omronden van Cham (ik heb het veld eigenlijk niet gezien) ziet de route langs de Tjechische grens er eigenlijk nog wel heel goed uit en vlieg ik door richting Bayreuth.

Hoewel de prachtige cumuls helemaal niet doen wat je zou verwachten en 1 1/2 mtr. het maximale stijgen is kan ik toch weer tot de basis klimmen en besluiten we na enig overleg om te landen in Krumbach(ca. 30 km NW van Bayreuth), ons aangeraden door SM, en maak ik de tijd tot de landing vol met een spaziervluchtje richting Tjechië en geniet van dit prachtige gebied. Het gerucht gaat dat NL de remkleppen heeft getrokken op meer dan 2000 mtr om te landen in dit mekka van deze streek.

Eénmaal geland op Krumbach blijkt Smitje helemaal gelijk te hebben gehad, een prachtig op een heuvel gelegen veld met alle mogelijke voorzieningen(behalve een kroeg of restaurant, want die waren doordeweeks gesloten).
Dit wordt geheel vergeven wanneer we met de ploeg (MA,MD en NL + ophalers Thijs, Lotte, Christel,Leo,Ria en Kees) kennismaken met het terras van de lokale kroeg annex vreetschuur waar de term kopvullen moet zijn uitgevonden en we aanschuiven bij een hele ploeg uitermate vrolijke Duitsers aan lange tafels, logisch: Ze zijn licht bezopen, Duitsland zit in de finale van het WK-voetbal, en het is Stammabend van de vroegere Hitlerjugend of de BayerischeStaffelHundBubJäger o.i.d.

Een prachtige, aparte en heel gezellige avond is ons deel en we zijn er eigenlijk allemaal een beetje beduust van: Na drie dagen hebben we 3/4 van de Euroglide al gehad en het is nog steeds prachtig weer, misschien moeten we hem 2 X vliegen of zo. Tevens heb ik de motor nog niet nodig gehad en heb nog 300 km krediet op voorraad.

Eenmaal terug op het veld gooien we de soundboxen even lekker open, wat ons direkt een vermaning oplevert van de anders zo luidruchtige Daan die net in z'n tent wilde kruipen. We zitten, zonder Daan die nu voor straf door Christel alleen naar de tent gestuurd is, nog even gezellig te babbelen en gaan dan ook te bedde. Het slapen kost wederom geen enkele moeite.
Dag 4, donderdag 27 juni 2002
Daan heeft een technisch probleempje met de V-snaar of een lager van de Airco van de (antieke) Volvo en verdwijnt na de heerlijke door Jaques Kolpa gebakken eieren richting Bayreuth met Thijs voor restauratie van het antiek en de enige Duitser die aan de Euroglide meedoet en die op hetzelfde veld staat maar waarmee we geen enkel kontakt hebben gaat om 10.30 starten.

De wind is echter inmiddels wel heel pittig en komt uit het westen, er staan wel wat cumuli maar nog laag en ik stel dan ook aan MA voor om te wachten op NL, die inmiddels vergevorderd is met de restauratie en bijna weer op weg is naar ons.

Hoewel ik een maand op de NL gevlogen heb in Australië kan ik mij niet meer precies heugen hoe ik moet tanken en kijk dan ook slechts de kist na zodat NL klaar is voor vertrek. Wanneer Daan dan ook met Thijs wat opgelucht het veld komt opgereden(gelukkig heeft het antiek de helling zonder morren of koken genomen) zijn we dan ook al snel airborne waar we heel wisselend weer aantreffen en elkaar al rap uit het oog verliezen.

Toch gaat het allemaal wel goed eigenlijk maar het is af en toe wat onbetrouwbaar en uiteindelijk lopen we min of meer vast op de hoogte van Eisenach aan het eind van het Thüringer Wald in wat regen en een zeer brede afscherming.
 
Heel in de verte zie ik wat zonnevlekjes bij een paar witte bulten en ga ik maar glijden(met 110). Ik haal de bulten wel maar ver onder tophoogte en heb het geluk dat het terrein iets sneller afloopt dan de glijhoek van de DG en kan dan ook een turbulent belletje oppikken van 0,2 mtr en blijf net vliegen.

Als ik éénmaal de tophoogte bereikt heb van de bulten(oude mijnresten o.i.d.) en kan doorsteken naar iets wat op een cumul lijkt vlieg ik 2 mtr. binnen en kan weer verder. Schijnbaar ben ik door een soort frontje heengekomen want de basis is nog slechts 1300 mtr.

Dan moeten enige buitjes ontweken worden maar vlak voor Kassel houdt het geluk op en moet er overlegd worden hoe of wat. NL en MA stellen voor om te landen op het vliegveld Hölleberg zo'n 35 km NW van Kassel en delen ook mee dat ze daar beslist moeten landen i.v.m. motorgebruik.

Ik moet zelf de motor gebruiken 90 km voor Oerlinghausen en gezien de weersvoorspelling lijkt het mij verstandiger om door te vliegen naar Oerlinghausen. Ik probeer NL en MA dit mede te delen maar krijg alleen met MA nog kontakt, die me veel succes toewenst.
Later bleek overigens dat ik hier een fout gemaakt heb door aan te nemen dat NL op Hölleberg moest landen i.v.m. motorgebruik, hij vond het gewoon genoeg voor die dag en meende dat dat voor mij ook zo was. Zonde dat dit zo gelopen is, maar we gaan verder.

Het weer ziet er niet eens zo slecht uit maar ik besluit te gaan landen op Oerlinghausen, mede omdat ik eigenlijk op dat ogenblik nog verwacht dat NL en MA daar ook wel heen zullen komen. Na de landing op Oerlinghausen( waar ik overigens uit het veld wordt gehaald door de hier werkzame Ingo Renner, meervoudig wereldkampioen) blijkt dat ik direkt en ogenblikkelijk gebruik kan maken( en volgens Ingo en Martin Smit ook moet maken i.v.m. de weersverwachting) van de reeds door Martin gealarmeerde en klaarstaande sleepkist.

Wanneer de NL boven Oerlinghausen aankomt via een ferry vanaf Hölleberg kan ik hem slechts meedelen dat ik achter de sleep hang en ga proberen om nog in Venlo te komen, het is 18.30. Helaas blijkt dat de tegenwind van 40km en de afnemende thermiek om 19.30 dat ik 28km tekort kom om binnen de 100 km vanaf Venlo te komen en dan de motor te mogen starten om te finishen binnen het reglement en ik besluit dan ook te landen op Borkenberge.

Nu is Borkenberge een immens veld met 13 clubs en ik verwacht er dan ook niet veel van.
Toch komt er na 5 min. een traktor mijn kant op met twee man die zich voorstellen als Guido en Peter van de Recklinghauser Flugverein. Mijn kist verdwijnt in een hangar en we tuffen naar hun clubhuis annex werkplaats(totaal erkend door het LBA) waar de steeds terugkomende en hartverwarmende Duitse gastvrijheid direkt de kop opsteekt.

Het bier uit de tap is toppie-toppie en eten, tja daar weet Guido wel raad op. Hij verdwijnt even en komt terug met alle ingredienten voor het summum van Duits eten: Bratkartoffeln mit Zwiebel, Bratwurst und Salat.

We wachten even op Leo onder het genot van de eerder genoemde biertjes en dan verdwijnt Guido in de keuken. "Hoe was het vandaag, Leo?" "Nou goed, ik stond dus op (het zeer ongezellige) Hölleberg toen duidelijk werd dat je zou doorvliegen, gelukkig hoorde ik net op tijd dat Oerlinghausen het ook niet werd dus ik was nog redelijk snel hier, slechts één file".

Dan verschijnt Guido met alle lekkers en is het even stil. Inmiddels komt SM binnengeblazen en vindt ons al snel, de koffie staat al te pruttelen en gezamelijk pruttelen we nog tot laat door aan de bar. O ja, voor we gaan slapen wil Guido nog wel weten hoe laat het ontbijt moet klaar staan en we kiezen voor 09.00 en gaan dan de korf in.
go to top

Dag 5, vrijdag 28 Juni 2002
Het is eigenlijk geen weer, om 08.00 gebint het al te overontwikkelen en zo te zien aan de voortjagende wolken zit het met de tegenwind ook wel helemaal snor. We besluiten dan ook om te starten van het uitgestorven veld om 11.00 en dan blijkt ook nog dat we voor alle genoten gastvrijheid, eten, biertjes, koffie en ontbijt ook nog helemaal niets moegen betalen, slechts na lang aandringen mag ik 20 Euro in de clubpot doen.

Wel blijkt dat Guido ook een zwak punt heeft: Hij is volgens hem dan wel DE sleepvlieger van zijn vereniging maar hij neemt het allemaal niet zo nauw, een Vorflugkontrolle van de sleepkist is helemaal niet nodig en (nadat Leo de motorkap heeft dichtgedaan) komt hij dan ook samen met Leo aangerold. Leo fluistert nog in mijn oor: Voor geen honderduzend stap ik bij die vent ooit meer in.

Ik besluit om SM maar geen deelgenoot te maken van onze ervaringen en wanneer hij tussen de boomtoppen laverend verdwijnt achter onze Guido halen we verlicht adem. Later bleek dat Guido SM nog dwars door de wolken heeft geprobeerd te slepen met 0 zicht, waardoor Smits stante pede moest ontkoppelen en de schik van zijn leven kreeg.

Enfin, ik start gelukkig zelf en klim uit tot de basis op 1200 mtr. en ga op pad, ik moet reglementair 50 km zweven om naar Venlo door te mogen en dat zal vast niet al te simpel zijn. Her en der onstaan wat buien maar gelukkig staan er ook wat straatjes.
 
Een bel onder de 2 meter hoef ik niet te hebben, want dan ga ik achteruit i.p.v. vooruit; m.a.w. het glijpad loopt op.

Toch moet ik één keer een bel aannemen van 1 mtr. omdat de grond wat dichtbij komt en het schiet allemaal niet op. Ik laveer tussen wat buitjes door en vind uiteindelijk 3 mtr. met een halve cirkel in de regen. Deze bel brengt mij door de regen op 57,6 km van Borkenberge en ik kan gelukkig de motor starten om het laatste stukje naar Venlo te overbruggen.

Op Venlo is de buienlijn net gepasseerd en kan ik de laatste, uitermate turbulente, landing inzetten van deze Euroglide en om 12.30 sta ik na een zeer korte uitloop stil op Venlo. Baer Selen sr. haalt mij persoonlijk op waarna we genieten van een echte Limburgse vlaai en een kop koffie.

Wanneer Leo even later binnenvalt krijgt hij ook zijn portie "krummeltjes"vlaai en kan hij zijn hart even ophalen; zijn vader is hier vroeger coryfee geweest of zo en hij kent daardoor hier veel mensen van naam en toenaam.

Het opruimen kost ons ruim een uur en we verdwijnen richting Welschap om de loggerfiles in te leveren en even na te kletsen. We eten met Natasja( van Joeri Bierings) een heerlijke steak in een zeer gezellige tent en dat was het dan weer.
go to top

Epiloog
Als, als, als, als. Tja, dat was even vervelend dus: Om je naderhand te realiseren dat ik, ALS ik geweten had dat VW en PM vlak voor me zaten en ALS ik gewoon was doorgevlogen naar Oerlinghausen en ALS ik niet op Oerlinghausen was geland en ALS ik aan de basis direkt een nieuwe wedstrijdvlucht had begonnen dan was ik donderdagavond beslist eerder op Venlo geweest dan de VW en PM en had ik de Euroglide gewonnen.

Aan de andere kant had ik dan het feestje op Borkenberge niet meegemaakt en ook die toch mooie vlucht tussen al die buien door had ik niet van kunnen genieten. Ook was er gisteravond geen vlaai dus wat is nu eigenlijk belangrijk?

Ik weet het eigenlijk wel, de VW en PM had ik voor de start eigenlijk al de eerste twee plaatsen gegeven. Het was een wonder dat we zo lang in hun buurt bleven maar eigenlijk hebben we ons daar niets van aangetrokken en de leut heeft hoogtij gevierd. Toch is er aardig doorgevlogen, 2200 km in 22 uur is een zeer hoog gemiddelde over zo'n afstand met wisselend weer.

Ik wil de NL en MA, vliegers en ophalers, bedanken voor een geweldig gezellige tijd en dat zij mijn ambities om te winnen steeds bijtijds hebben beteugeld.
 
Het is hun bijna tot het eind gelukt om mijn neiging om door te gaan "tot het gaatje" in te tomen, toen zij echter even niet hebben opgelet was ik er al vandoor, hen beiden hoofdschuddend achterlatend op Hölleberg.

Ik hoop dat zij mijn nederige excuses willen aanvaarden en inmiddels hebben begrepen dat dit niet geheel mijn bedoeling is geweest: Ik heb gewoon aangenomen dat zij reglementair moesten landen op Hölleberg en kon zelf reglementair nog door.

De weersvoorspelling noopte mij tot haast, tevens had ik natuurlijk niet de familie bij me en zat Leo me al te stressen dat hij volgende week gewoon kon werken zodat hij in Augustus nog naar Rieti kon. De Eindhovense wordt ook bedankt: Het was gewoon weer geweldig goed voor elkaar.

Voor Leo kan ik alleen maar zeggen: Een beetje vaseline doet wonderen en hardstikke bedankt dat je het hele circus weer veilig en snel thuisgebracht hebt. Wat zou ik zonder je moeten?

Tot over twee jaar!

T.M.Dolfin
Created by Poort