Edition 2004  

euroglide 2004 logo

Story of Template
By Peter Pan
  Zondag 27 juni: Briefing day  
Intro
The Team Team BT bestaat uit drie man. Peter-Bart Rutten en Roeland van der Spek zijn de twee vliegers. Jos Dol gaat mee als ophaler en kwartiermaker. Het is voor ons de eerste keer dat we meedoen en de spanning en verwachting dan ook hoog.

Vandaag gaat het beginnen!. Nou ja bijna dan vanavond is de briefing maar we zijn toch eigenlijk al een groot deel van dag bezig met het inpakken van allerlei "handige" attributen. Om twee uur komt Peter Bart hier aan. Hij is met de trein. Dat is gunstig. Het betekent namelijk dat hij niet al te veel zooi kan meesjouwen. Daarna met de volgepakte camper door naar Jos, de aanhanger ophalen, nog een laatste check door alle lijsten en dan... op naar Eindhoven.

Team BT
xxx

go to top
  Maandag 28 juni: Eerste wedstrijddag  
De dag begint vroeg, om half 7 gaat de wekker en breken we het kamp op en verlaten de camping voor het het ontbijt op de basis. Daarna nog een korte briefing over het weer. Het ziet er goed uit! Snel de kist in elkaar en opstellen maar. Om 12:15 wordt gestart. Het ziet er dan al erg goed uit! Het eerste stuk ga ik oost langs Geilenkirchten en vervolgens zuid de Eifel in. Beste wel mooi de bergjes maar je hebt zeker aan het begin niet veel meer dan 6 tot 700 neter speelruimte. Gelukkig stijgt de basis spoedig tot zo'n 1800 m. Ik kies ervoor om langs Koblenz te vliegen. Dat is wel een stuk ten oosten van de koers maar hiermee vlieg ik wel om de TMZ heen. Vervolgens naar het zuiden, west langs Frankfurt. Het is werkelijk prachtig weer en ik geniet met volle teugen van het zicht en landschap waar de Rein zich een weg baant door de heuvels. Het weer blijft goed met een basis van ruim boven de 2000 m en ik krijg goede hoop om Klippeneck (heet eerste keerpunt) al op de eerste dag te ronden. Maar bij Karlsruhe wordt het blauwer, en hoewel er boven het zwarte woud nog wel enkele mooie wolkjes staan besluit ik toch ten oosten ervan te vliegen. De heuvels van het Woud zijn hoog en de bomen erg groen. Met de laatste termiek kan ik het veldje Haiternach nog halen. Ik ben op dat moment slechts 45 km van Klippenck. Eenmaal geland hoor ik dat er morgen geen sleepvlieger beschikaar is. Maar mij wordt een sleepje achter de Falke aangeboden zodat ik naar het 15 km verder gelegen Musbach kan glijen. Via de radio al vernomen dat daar nog meer deelnemers staan en dat er wel wordt gesleept morgen. Ik neem het aanbod graag aan. In het prachtig gelegen Musback wordt ik allerhartelijkst onvangen met een mooi glas Weissbier. Er staan nog 5 andere teams. We meimeren over de prachtige dag in de late middagzon. Nu nog wachten op de ophaalploeg ;-)

Eerste dag (ophalers)
De eerste vliegdag. Na de brieving van de avond ervoor hebben we er zin in. De weersverwachtingen voor het eerste stuk lijken goed. En met een beetje geluk (en wat vaart maken) kunnen we de ‘slechtweerdip’ die erna komt voorblijven. Bij de brieving zien we veel bekende namen en oude bekenden. Op een luxe camping in de buurt van vliegveld Eindhoven hebben we bivak opgeslagen. De camper van Peter Batenburg trok nogal bekijks. Deze was wat langer dan normal. En wat de campinggasten ook raar vonden was dat er geen raampjes in zaten en dat je er niet in kon staan.‘S ochtens vroeg in het zonnetje door de Eindhovense club getracteerd op een ontbijtje, de kist in elkaar gezet en naar de ochtendbrieving geweest. Anton Poortman gaf ons nog een laatste reminder met betrekking tot de spelregels en suggereerde dat we allen maar op de 122.25 moesten gaan chatten. En jawel. Commulie o cummulo. Alles ging er stralend uitzien. Kist poetsen, kist inrichten, rommel opruimen, opstellen en wachten maar. Roeland is door een schone dame van de brabantse omroep geinterviewd over hoe tof zweefvliegen wel niet is en komt vanavond op de televisie. Hij heft al 5 minuten van zijn 15 minutes of fame binnen. De wedstijdleiding heft voor de geode startorganisatie gezorgt en in no time zit iedereen boven. Snel onze conculegas success wensen en onse ‘pipo de clown’ camper racet achter de Bravo Tango aan die al rap laat weten dat die bij Heinsberg zit. Op dat moment moeten wij nog de file bij Eindhoven uit zien te geraken. Maar gelukkig, we rijden vooraan in een convooi van aanhangwagens die ook achter hun pilot aan hobbelen. Met Jos achter het stuur en Peter-Bart achter het toesenbord en met de radio in de hand de paden op de lanen in. Op naar Zuid Duitsland. Om 14.11 (twee uur na vertrek melden diverse vliegers waaronder onze eigen Roeland dat ze bij Daimler Bin zijn aangekomen. De vaart zit er dus goed in. Op hetzelfde moment halen twee campers met aanhanger EN euroglide 2004 stickers ons in. Wij zitten nog maar bij Eschweiler. Gezien het tempo dat de vliegers maken beginnen we al te fantaseren over het ronden van Klippenneck. Met een gemiddelde van 100km/h en thermiek (volgens de meteo verwachting) tot acht uur ‘savonds…… reken maar uit. Een minzame oipmerking komt nog uit de radio rollen (pilot onbekend); ‘hetr begint hier goed te worden…. 14.20In het Brohltal terwijl we de route 61 naar Mannheim volgen raken we definitief het radiocontact met de vliegers kwijt (althans met het kletsende deel ervan). Het weer blijt er fantastisch uitzien. Hopelijk land ~roeland op een plekje waar al een BBQ klaar staat.

Team BT

De Rijn

Opslepen met Falke

Het Resultaat


go to top
  Dinsdag 29 juni:Dag 2  
tweede dag (Peter-Bart)
Dag twee , nu is het mijn beurt om te vliegen. Vanaf Musbach waar ~Roeland een veilige landing heft gemaakt. De kist heft de nacht gewoon buiten gestaan en hoeft alleen gepoetst te worden. De locale clubleden zijn gastvrij en hebben een sleeppiloot geregeld. Al rap staan de cumuls te prijken. Met z’n zessen staan we dan klaar, wijzelf uiteraard. De Bravo Siera (ook een LS3 van Mark en Frank, de Foxtrot Yankey , De Twin Astir van team NJ en een motorzwever. Na wat vriendchappelijk heen en weer pesten over de startvolgorde (niet dat dat bij dit weer veel uitmaakte) werden we met een Rally de lucht ingesleurd. Keurig afgezet in een 3 meter bel geintegreerd (om half twaalf) en op 1700msl besloten maar direct naar Klippenck te racen. Dat lukt al met iets meer dan een kwartier. Water helpt echt! In hetzelfde tempo kachel ik naar ULM waar ik ongeveer een uur later aankom. Tot dan toe kan bijna met de ogen dicht gevlogen worden. Veel en sterke thermiek. Alles wat minder dan 1.5meter geintegreerd stijgen geeft wordt genegeerd. Het zicht op de Schabische Alpen is geweldig en in de verte is al een minimale glimp van de echte Alpen te zien.Bij Ulm kan ik duidelijk het vliegveld Laupheim met de fabrieken van Airbus Aircabin zien waar enkele van mijn collega’s in de hitte werken (overigens de groeten aan Erwin, Mustafa en Wally). Op naar het noorden van Munchen. Ik kom langs een kerncentrale (@) waar ik wijselijk uit de buurt blijf en vlieg de corridor tussen Munchen en Ingolstad binnen. Hier beginnen de vliegjes hun tol te eisen. De vleugel (nog geen twee uur daarvoor brandschoon) is nu een insectenkerkhof. Het ziet zwart en ik begin het zelfs te merken bij het thermieken. De stijgsnelheden liggen nu lager en ik hoor af en toe de vleugel tegen het overtrekken aanzitten. Hard vliegen kost beduidend meer hoogte. Tot aan Munchen was het tempo ook bepaald snel. Vanaf hier wordt het moeizamer ondanks het feit dat het weer goed blijft. Regelmatige cumuli met een wolkenbasis van 2300MSL.. Let wel,; goundlevel variaeerd van 300msl tot 700msl! ~ten oosten van Munchen loopt de corridor dood op een verboden gebied. Wat nu? Ik kan Langen info oproepen met de vraag of het gebied inactief is. Gezien de hoogte en de afstanden besluit ik onder Munchen CTA te duiken (ondergrens FL65) en bij Pfeffenhasen duik ik weer onder het gebied uit. De grootste verkeerstechnische drempels heb ik nu wel gehad. Mijn tempo is ondertussen aardig afgenomen. Op de radio hoor ik ondertussen Peter Batenburg jubelen dat Sonnen gerond is. Ook andere mensen roepen al naar hun grondploeg dat ze op Wasserkuppe aan gaan vliegen. Mijn mijn zwaar verontreinigde vleugel begin ik me ondertussen af te vragen of ok Sonnen wel kan ronden. Een klein straatje vanaf Dingolfing helpt me weer aan wat snelheid en ik begin weer te fantaseren over een stuktje Oberpfalz Wald in de richting van de Wasserkuppe, ofwel ik begin er weer vertrouwen in te krijgen dat ik verder kom dan Sonnen. Jammer en helaas begint het terein harder op te lopen dan ik hoogte bij kan winnen en boven Sonnen en ten Noorden ervan ziet het er qau thermiek maar magertjes uit. Ik besluit de ene wolk boven Passau uit te proberen. Passau is een schilderachtig grensstadje waar de Donau en de Inn samenvloeien. Ik heb alle gelegenheid van het stadje en het rivierdal te genieten want ik zit er LAAG. Qua grondlevel gemeten misschien nog maar op 300 of 400 meter. Maar in de turbulentie blijkt inderdaad een thermiekbel verscholen te zitten. Eerst nog langzaam, dan sterkt het aan tot een comfortabele 2.5 meter geintegreerd en de bel brengt me zowaar tot boven de 2200m. Ondertussen ligt in de richting van de Kuppe een enorme plak. Ten westen ervan een blauw gat waar mijn conculega’s ook al wijselijk uit bleven. De straat wolken staat zo’n beetje boven Tjechie waar ik zonder vluchtpaln niet mag komen. Ik vlieg voorzichtig op de plak aan die begint bij Sonnen. En alweer is het lot mij welgezind, ondanks het dalen (vliegjes) dat ik had, kom ik weer in een geode bel terecht. Ik gok op een serie bellen onder de plak en ga op pad. Op naar de wasserkuppe. Het is nog maar 17.00h en met wat geluk vlieg ik nog 2 uur. Maar dan is mijn geluk op. Uit de wolk valt rgen en dat is de nekslag. Een zwaar verontreinigd profile, een natte vleugel, oplopende grond (op de koers ligt de Gr. Rachel van 1453 meter). En tjsa, Daar kom ik niet meer overheen. Snel de kaart raadplegen en de GPS data in de Ipac checken. Jawel. Binnen glijbereik ligt een vliegveld, vlak voor de bergrug waar ik niet meer overheen kom. Tegen beter weten in hoop ik dat ze er een sleepvliegtuig hebben, maar zowiezo heb ik geen keuze meer. En dan wordt het spannend. Bergen links, Bergen rechts, Bergen voor en al snel ook Bergen achter. Hier kom ik niet meer weg. Buitenlandingsveldjes zien er uitgesproken ongastvrij uit en ik zit steeds verlangender (en lager) naar het vliegveld uit te kijken . De GPS dataq is duidelijk ‘KIJK UIT JE DOPPEN, WANT JE BENT ER AL’. Maar nog steed zie ik niks. Ik zit ondertussen zo laag dat ik slechts een draai ter beschikking heb tussen de heuvels om in het ene veldje te landen wat nog maar enigzins aan de eisen voldoet die men aan een buitenlandingsveld pleegt te stellen. Ik draai en achter de bomen verschijnt ineens een toren. Het onmogelijk uitziende veldje blijkt het vliegveld te zijn. Gezien de lengte (hooguit 600m) en de obstakels (echte heuse Bergen in het verlengde van de baan (aan alle vier de kanten) is bij eerste blik al duidelijk dat hier nooit gesleept zal worden. Maar ik ben allang opgelucht dat ik het gevonden heb. De laatse bocht vlieg ik onder (!) het dorpje Grafenau door welke aan het uiteinde van de baan ligt en daar sta ik dan. Het is nog maar 17.35 en ik baal dat ik niet gewacht heb tot het beter weer was. Er was nog zeker tot 19.00h thermiek. Op de radio jubelen ondertussen diverse mensen dat ze al op weg zijn naar de Wasserkuppe. Maar de ophalers kunnen erom lachten en de mensen van de locale vliegclub zijn erg gastvrij. Tussen neus en lippen door vertellen ze ook dat motorvliegers een speciale rating moeten hebben om op dit vliegveld te mogen landen. Ook voor hun is het niet eenvoudig. Als ik de wedstrijdleiding in Nederland belt verteld Natasja dat ik de eerste ben die geland is. Daar gaat onze plaats in het klassement denk ik bij mezelf. Natasja probeert met te troosten; Och, vorig jaar was degene die de eertse dag achteraan stond in het klassement uiteindelijk de winnaar”. Enigzins opgebeurd luister ik nog even naar de radio. Alras kom ik er achter dat diverse mensen buitenlanden zonder Sonnen te ronden. Er is dus nog hoop. Rond acht uur zie ik de zigeunerwagen met aanhanger langs het veld rijden. Na het inpakken besluiten we voordat we naar Vilshoven rijden we eerst even wat in een bijgelegen dorpje te gaan eten. Aldaar maken we de wekeleijkse culturele avond mee met Muziek (Ich bine der Anton aus Tirol” en “Drei kleiner Italiener” etc.) en dans (heuse beierse volksdansen (zie foto).

Ophalers
Vandaag is het de beurt aan Peter-Bart om te vliegen. Hij start om 11:30 en land rond 17:00 uur op het vliegveld Elsental, 450 km verder, midden in het Beierse Wald. We vertrekken om 12:00 met de Camper en pikken hem om 20:00 op van het vliegveld.. De hele dag blazen met onze oude camper die maar met de grootst mogelijke moeite de heuvels opklimt. 's Avonds een frietje met worst gehaald op het dorpsplein waar we ook konden genieten van traditioneel volksdansen!

Gypsy Arrival

Local Fun

Resultaat dag 2

To low for comfort
xxx

go to top
  Woensdag 30 juni:dag 3  
Dag 3 (ophalers)
Als de mensen in het zigeunerkamp (opgeslagen op vliegveld Vilsenhoven) wakker worden is de lucht strak blauw. Na wat luieren en tanden poetsen rijden we de Bravo Tngo het veld op en monteren het vliegtuig. Direct darna organiseren we een uitgebreid picknick op het (zeer convenient geplaatste) tafeltje met banken dat in het zweefvlieghoekje van het veld staat. Meloen, Spek met ei. Een genoegelijke morgen. Een aangenaam zonnetje. Ondertussen komen ook de Bravo Sierra, de Lima Victor en de 618 aan, de laatste twee waren hier de dag ervoor geland. Ook een lid van de Vilshoven Fliegverrein stelt een Twin Atir op. En dan is het wachten tot het weer goed is. Als we de websites voor de meteo raadplegen lijkt het erop dat het bij ons goed is, maar naar het noorden beroerd. Een warmtefront. We kletsen even met de sleepvlieger die zowaar in het engels probeert te converseren (hij blijkt dit opgestoken te hebben toen hij als 16jarige in Amerikaanse krijgsgevangenschap was) En hop, daar gaat dan de boel de lucht in. Nadat Roeland over de radio gemeld heeft dat hij vertrekt gooien we de spullen in de camper, en daar rijden we dan. We kijken voetbal op de hangaarzolder van het bijzonder vriendelijke veld Pegnitz!


2 - 1 !!

Ochtendritueel

Ontbijt
xxx

go to top
  Donderdag 1 juli:Dag 4  
Mijn maten hebben de kater van het EK manmoedig verwerkt (of is het verdringing?). Het checken van de meteo informatie leverd weinig hoop op een goede vliegdag. Toch begint in het grauw wat tekening te komen. Tegelijk is de wind aan het toenemen. Vanaf het plateau waar vliegveld Pegnitz gelegen is kan de route goed bekeken worden. We besluiten dat we hoe dan ook gaan probereb weg te komen. Als er 50km gevlogen kan worden kunnen we eventueel met een displacement bij de Wasserkuppe komen. De sleeppiloot die zich de avond tevoren heeft aangeboden wordt gebeld en hij belooft in een half uur op het veld te staan. In de alsmaar toenemende wind monteren we het vliegtuig in snel tempo. Alles is nog maar net klaar en daar komt inderdaad de Rally van de Pegnitzer vliegclub aantaxieen. Geen gezeur, aanhaken en wegwezen. Tot mijn verbazing vind ik zowaar een thermiek bel. Ontzettend turbulent, dat wel, maar op een bepaald moment zegt mijn integrator dat ik toch maar liefst 3m per seconde omhoog ga. En ook de wolken beginnen meer te tekenen. Het besluit is genomen. Op 1600m roep ik de grondploeg op dat ze het kamp kunnen opbreken. Even later hoor ik de Echo Hotel melden dat die vanaf Bayreuth vertrokken is. Ook de EH vind hier en daar themiek. Bij mij wordt het echter moeizamer en moeizamer. Rechtuitvliegend kan ik hier en daar een straatje mee pakken, maar ieder draaien wordt onmiddelijk afgestraft met dalen. Toch kan ik nog een tijdje de hoogte handhaven en op een bepaald moment haal ik de 30km lijn. Het is dus een wedstrijdvlucht. Het volgende doel is om te kijken hoe dicht ik tot de Wasserkuppe kan naderen. Het terrein loopt weer op en de thermiek die toch al magertjes was begint zwakker te worden. Ik steek op koers in de richting van een tekening in de massa die vagelijk lijkt op een zich ontwikkelende cummulus. Ontwikkeling blijkt er inderdaad te zitten. Zozeer zelfs dat er WATER uit komt. En weer laat ik me door een bui pakken. En zoals gebruikelijk is dat erg slechte boel bij een LS-3. In het zware dalen probeer ik eerst vliegveld Lichtenfeld te bereiken, maar het dalen is te snel en de Ipac geeft aan dat ik het vliegveld wel kan vergeten. En weer zien de veldjes er onaangenaam klein uit. Ik selecteer iets dat lijkt op een grasveld met niet al teveel helling en vrije inzweef. Als ik vlak voor het veld zit realiseer ik me dat het een korenveld is. Heel foute boel. Vooral als me snel een stuk of wat oude ‘breukstukjes verhaaltjes’ voorbijschieten. Maar het is te laat. Met de welvingskleppen voluit haal ik vlak boven het veld de snelheid eruit en dan zak ik in het koren. Eerst lijkt alles goed te gaan. De snelheid was al laag en neemt snel af. En dan gebeurt het. Een fikse grondzwaai. De schrik zit er goed in. Maar het blijkt mee te vallen. De grond is mul en de snelheid was al zo laag dat ik binnen anderhalve meter stilsta. Een eerste inspectie geeft aan dat er waarschijnlijk geen schade is, maar dat zal bij de volgende start voor de zekerheid even goed nagekeken moeten worden. Mijn maten zijn verrassend snel ter plekken en nadat we het vliegtuig in de doos gezet hebben nemen we een lekkere kop tomatensoep. Bij het napraten en checken van de vluchtgegevens blijk ik op 98km afstand van de Wasserkuppe geland te zijn. We besluiten om een displacement te pakken en naar de Wasserkuppe te rijden.

Frankischesweitz

Spannende buitenlanding
xxx

go to top
  Vrijdag 2 juli: Dag 5  
Gisterenavond zijn we naar de wasserkuppe gereden, een displacement van net iets minder dan 100 km. Een hoge prijs maar we dachten dat het wel de moeite waard zou zijn. De Wasserkuppe ligt op 900 m hoogte wat ons in ieder geval 30 km glijden kan opleveren. Verder is er iedere dag voldoende startcapaciteit. We blijken niet de het enige team te zijn met dit idee. Er zijn nog acht andere teams die hier staan. ’s Ochtends begint met een briefing in het zeer luxe uitgevoerde briefing hok van de de wasserkupe. De chef legt uit dat er veel overontwikkeling en buien worden verwacht en dat er slechts een klein window, tussen 10 en 12 is om te vertrekken waarbij we een kleine kans hebben om verder naar het noorden te komen. Snel nog even naar de bakker gereden, de kist in elkaar gezet en in de rij geduwd. De wolkenbasis is laag, ongeveer 300m boven het terrein. Toch waag ik het erop. Ik wordt netjes onder een goede wolk afgezet en het spel met wind en wolken begint weer. Er is nu al veel buienactiviteit en de zon komt maar mondjesmaat door. Toch kan ik een stukje verder krabbelen. Ik kom enkele keren HEEL laag te zitten (150 m boven het veld) maar slaag er toch in weer naar boven te krabbelen. Langs de noordrand van het Thuringerwald vlieg ik een klein straatje af totdat het mogelijk lijkt om het wald in noordoostelijk richting over te steken. Er staat een goede cumul aan de andere kant en ik waag het erop. Het zit echter niet mee. De wolk doet niets en ik moet me weer uitgraven. Dit maal heb ik pech, het kleine, onbetrouwbare belletje dreigt me precies over het verlengde van de baan van Eisenach te blazen. Het is een actief veld en ik vind het allemaal een beetje te link. Verder moet ik er misschien nog landen dus ik besluit hier geen ruzie te zoeken en meld me netjes bij de toren om te landen. Ik baal, wellicht had er meer ingezeten dan de 66 km die ik vandaag gevlogen had. Toen ik de VO zag landen voelde ik me minder zielig. Helemaal toen hij me vertelde dat hij z’n motor had moeten trekken boven het Turinger Wald... Voor hem geen wedstrijdvlucht... Voor mij wel... hehehe. (het blijft tenslotte wel een wedstrijd.) We verplaatsen naar Bad Langensalza (hoe verzin je het :-) waar we morgen nog een start hopen te maken.

Briefing Wasserkuppe

Onweersbui


go to top
  Zaterdag 3 juli: Dag 6  
We worden wakker van een camper die schud in de wind. De wolken racen laag over het veld. Eerst maar even wassen in de kou. Jos klaagt over zijn vieze haar en ik kan hem er uiteindelijk van overhalen om zijn haar te wassen. Even later komt een groep hoopvolle locale vliegers aangerede die aanbieden voor ons een vliegbedrijf op te zetten. Maar dan moet het eerst vliegbaar worden. In de tussentijd gaan we langs bij een heilbron. Een soort kuuroort met warm zout water. Komt wel goed uit als je dik een week geen douche gezien hebt. En dan zal je net zien dat net als je lekker in het water baddert het weer buiten opklaart. We gaan direct naar het vliegveld zetten in record tempo de kist in elkaar en Peter Bart maakt een start. Maar we zijn net te laat. Het kleine window met goed weer is voorbij en de volgende bui trekt alweer over. Dus gaan we maar weer koffie drinken en wachten op de volgende kans (hoewel het twijfelachtig is of die vandaag nog komt). De kans kwam wel maar hij pakte niet goed uit. PB kon nog wel wat hoogte winnen maar moest met de staart tussen de benen terug komen. Het is dan ook niet makkelijk om met slechts 400m wolkenbasis op pad te gaan. We besluiten om een stukje terug te rijden naar het vliegveld Staufenbuch. Dat licht meer in de heuvels, weg uit het Thuringer bassin, en ze hebben daar een sleepvliegtuig. Al met al betere kansen om morgen wel goed weg te komen. Opnieuw vallen we met onze neus in de boter. Weer krijgen we bier. Ditmaal zelfs een halve krat (halve liters dus). En opnieuw staan we geweldig mooi. Het veld ligt op de grens met de voormalige DDR en het tussen de bordjes “Bundes Grenz Schutzgebiet” staat een verwaarloosde boomgaard waar we een halve zak met kersen buit maken.

Haar wassen

Mooi he


go to top
  Zondag 4 juli: Dag 7  
Ondanks de gastvrijheid en de om ons heen ontwikkelende cummuli in de blauwe gaten was er geen wegkomen aan op Bad Langesalza de vorige dag. Harde wind in de verkeerde richting en een wolkenbasis op 400m boven veldniveau. Staufenbuch daarintegen ligt in het Thuringerwald en lijkt veelbelovender. Na de zeer gastvrije ontvangst krijgen we er bepaald zin in. Ondanks het feest van de avond ervoor zijn er nog genoeg zweefvliegers (en een sleeppiloot!) zonder houten kop die ons weg willen helpen. De sleep vind plaats in een zeer turbulente omgeving. En ik knijp toch even mijn billen bij elkaar als de sleeppiloot met op ongeveer een spanwijdte hoogte over een heuveltop sleept. Na ontkoppeling vllieg ik af op iets dat erg lijkt op een cummulus. Jammer genoeg niks. De harde wind heeft me ondertussen buiten veldbereik geduwd. Het is dus erop of eronder. Ik gok op een dalkom precies op de zon en loodrecht op de windrichting. Gelukkig is beneden een veldje waar ik terrecht kan als het fout gaat. Weer moet ik ladderlaag over een heuvelrug. Aangezien ik via de lijzide er moet komen zakt het er. Ik smaak het twijfelachtige genoegen om een kasteeltje onder de top van dichtbijj te bekijken. Ik kan zelfs door de ramen naar binnen kijken. Naar het plafond wel te verstaan. Maar de kom blijkt inderdaad de thermiekgenerator te zijn die ik verwacht had. De thermiek is welliswaar uitermate turbulent, maar de richting is goed; OMHOOG. Boven de heuveltop wordt het zowaar een echte bel die me alras naar 1600m brengt. De wind doet het werk denk ik maar en ik ga op stap. Op naar Gustrow. Mijn eerste doel is om 30km ver te komen. Dit blijkt eigenlijk best makkelijk te zijn en al rap zie ik in de verte het Harz gebergte liggen. Daar begint wat te wringen. De koerslijn ligt precies over de hoogste top van dat gebergte. De Brocken is maar liefst 1200m hoog, en de wolkenbasis ligt er hooguit 200m boven. Een prachtig uitzicht waar ik normaal erg van zou genieten. Maar ja, daarbovenop is het uiterst spaarzaam gesteld met de buitenlandingsmogelijkheden. Eigenlijk zijn de gewoon afwezig. Zo ongeveer alles is bos. Maar al plakken blijft ik toch tegen de wolkenbasis hangen. Als ik dichterbij kom zie ik dat aan de noordkant het verval veel steiler is dan de glijheid van de LS3. Met andere woorden; als ik over de top kom dan raak ik makkelijk in het noordduitse laagland terrecht. Doorvliegen dus. Alles lijkt goed te gaan, maar dan kom ik in dalen terrecht. Fors dalen eigenlijk. De vario tegen de verkeerde aanslag. Ik heb voldoende hoogte om langs de top te geraken, maar de mensen die daar gewandeld hebben hebben een spectaculaire blik gehad boven op een zweefvliegtuig dat door de dalkom naar het laagland dook. De comfortabele hoogte wordt in hoog tempo opgesoepeerd. Ik race op een wolkje af boven het eerste dorpje dat ik boven de valkte tegenkom. Ik zit er dan oncomfortabel laag. Ik ben dan bereid om zelfs genoegen te nemen met een nulletje. Dat bleek er ook te zitten. En op de wind drijf ik in de richting van het dorpje. Daar blijkt dan na verloop van tijd een redeliujke bel te zitten. Een weer ben ik gered. Op naar de wolkenbasis. Maar die is ondertussen naar 1100m gezakt. Nou ja. Ik vlieg in elk geval en de wind doet ondertussen ook het nodige werk. Rustig hoppend van belletje naar belletje begin ik mijn ambities wat naar boven bij te stellen. Het volgende doel is proberen binnen displacement afstand van 100km te komen. De wolkenbasis wordt langzaam lager en ten noorden van Magdenburg kom ik in een bui terrecht. Die koude douche kost me veel hoogte. Maar gelukkig zit pal achter de bui een goede bel. Over de radio hoor ik hoe diverse teams proberen tegen de wind in te boksen. Mijn Ipac geeft ondertussen aan dat ik binnen 100km afstand van Gustrow ben gekomen en ik kan de Elbe al zien liggen. Voor de Elbe kom ik weer in een bui terrecht. Om me heen begint het er ook buiiger uit te zien. Maar overal zijn er nog steeds cummuli. Het uizicht op de Elbe is prachtig. Vooral als je laag zit. To low for comfort eigenlijk. Er zijn welliswaar buitenlandingsveldjes, maar een en ander is een natuurterrein. Er woont dus geen hond en wegen zijn er ook spaarzaam. Buitenlanden lijkt hier dan ook geen goed idee. Maar weer is Sint Cummulus me welgezind. Een alleraardigste bel helpt me de Elbe over. Bij de wolkenbasis begin ik te fantaseren over het ronden van Gustrow. Her en der beginnen de bui activiteiten steeds prominenter te worden. Bij Parchim is het dudielijk dat het ronden van Gustrow waarschijnlijk te optimistisch is. Buien links buien rechts. Mijn Ipac roept dat ik het er maar op moet wagen. Gustrow is binnen glijbereik. Dat heet; ik kom er op 0 meter hoogte aan (plus 200meter reserve). Maar de marker wijst ook precies in de grote natte bui die dan pontificaal recht voor me staat. De Ipac is misschien wel goed, maar ikke benne niet gek. In een LS-3 en dan met geen ruimte voor speling een final glide door een bui maken? Ik heb daar geen trek in. Ook al omdat ik tijdens deze vlucht al kennis gemaakt heb met het sterke dalen dat een natte vleugel opleverd. Een buitenlandingsveldje dus. Aangezien ik geen trek heb in een grondzwaai ga ik de grond maar eens uitgebreid bestuderen wat ik onder me kan verwachten. Graanvelden dus. En nog meer graanvelden. Maar naast een meertje (dat later de Dobbertinersee blijkt te heten) zijn dan drie grasveldjes naast elkaar. Er staat een hoge bomenrij voor de veldjes en een paar alleenstaande bomen in de velden zelf, maar ze lijken lang genoeg te zijn. Als ik op final zit vind ik dat het eerst gekozen veld toch wat weinig speling geeft als ik langs de ene boom in het midden moet. Dan maar het veldje ernaast. De landing is verder uneventfull zoals het hoort. En daar sta ik dan. Midden in het midden van nergens. Het dichtsbijzijnde dorpje heet Goldberg en blijkt een half uurtje lopen te zijn. Ik bel mijn ploeg op en dan blijkt dat deze leukerds nog maar net aan het rijden zijn. Ze hadden startproblemen gehad. Een lege accu. Later blijkt dat iemand.... de koelkast een nacht op de accu heeft laten koelen. Ik stuur de coordinaten door. Het is half vijf, maar mij wordt te kennen gegeven dat ik niet hoef te rekenen op gezelschap voor negen uur. Ik wandel dan maar naar het dorpje. Veertig minuten laten zit ik in een duistere kneipe naar de tour de France te kijken en eet ik een schnitzel. Als de buien overgetrokken zijn loop ik weer terug naar het vliegtuig. Aan de rand van een het idylisch uitziende meertje naast het veld waar ik in geland ben ga ik een tukkie doen in afwachting van de ophaalploeg.

go to top
  Maandag 5 juli  
xxx xxx

go to top
  Dinsdag 6 juli: Dag 9  
De vorige dag heeft Roeland vergeefs geprobeerd om weg te komen. Aan de zeer gastvrije clubleden van de Rosttocker Flugverrein ligt het niet. Ook de DG-500 van Henk Frohwein en consorten en de 104 van Geaorge Metcalfe komen niet weg. Als troost hebben we die avond een gezellige bbq georganiseerd. Maar vandaag lijkt er meer mogelijk. De wind is hard, maar in de loop van de ochtend blijft zowaar een Pirat van de Rostockers weg. Bij de eerste poging blijft Roeland inderdaad weg. Maar dan komt hij naar beneden stuifen. Water moet hij hebben. Anders komt hij niet tegen de wind in. De ophaler van gearge staat met belangstelling te kijken en we roepen om het hardst dat we er niet over peinzen om op stap te gaan. En dat water is alleen maar voor de lol. We blijven toch lokaal. Aangezien George tien minuten later zijn ’28 in de rij plaatst geloof ik niet dat we hem overtuigd hebben. De Rostockers houden de progressie met belangstelling bij en leven mee. Als Roeland 20km uit is besluit hij om weg te gaan. We zeggen iedereen goedendag en ruimen het kamp op. Als we rijden zijn we het radiocontact met Roeland kwijt. We gaan maar alvast naar Schwerin. Als we in de file staan op de route naar Schwerin (dat blijkt later vanwege een brand in een bus te zijn) krijgen we telefoon van Roeland. Hij klink behoorlijk shaky. Een woellige vlucht eindigde in een korenveldje. En met een grondzwaai. Die was heftig genoeg om het voetje van de Ipachouder af te breken, maar het lijkt erop dat we er weer weg mee komen. Geen schade aan het vliegtuig.

go to top
  Woensdag 7 juli  
xxx xxx

go to top
  Donderdag 8 juli  
xxx xxx

go to top
  Vrijdag 9 juli  
xxx xxx

go to top
  Zaterdag 10 juli  
xxx xxx

go to top
Created by Poort