On this page
Zo 27 juni
Ma 28 juni
Di 29 juni
Wo 30 juni
Do 1 juli
Vr 2 juli
Za 3 juli
Zo 4 juli
Ma 5 juli
Di 6 juli
Wo 7 juli
|
| | |
Als een goede generale betekent dat wij een geweldige wedstrijd gaan vliegen hebben wij nu weer alle hoop. Vandaag nml. alle spullen in de ophaalwagen geladen en de kist gemonteerd. Eerst nog even een bakje koffie en om 2 uur wilden we dan op pad gaan. Alleen toen wij de motor hadden uitgeklapt weigerde deze alle dienst. Na tig keer starten maar weer uitgestapt en alles nog eens goed nagelopen. Weer starten en geen enkele reactie. Uiteindelijk maar de motor weer gedeeltelijk ingeklapt en na het opnieuw uitklappen deed hij het dan wel. Waarschijnlijk een contactpuntje dat niet helemaal goed contact maakte en dan weigert dus de motor. Maar goed wij (Lex en Roel) gaan starten en het weer is maar matig.
Wolkenbasis op 700 meter en veel wind uit het westen (25 km/uur) na wat gezwoeg zitten wij boven Beekbergen op 500 meter en roept Frank ons op. Hij vertelt ons dat de Volvo niet wil starten…… Wij checken nog even of dit een flauw grapje is maar het is echt waar. Wij hebben gelukkig een jumpstarter gekocht dus deze kan gelijk dienst doen.
Moeizaam bereiken wij Malden en dan begint het weer echt in te zakken. Op 300 meter willen wij de motor uitklappen die vervolgens niet naar buiten komt. Roel lost dit slim op door de motor handmatig naar buiten te draaien en de motor start gelukkig nu wel meteen. Wij denken dat de procedure waarschijnlijk niet helemaal goed is gedaan of de ontstekingknopje was wat blijven hangen. Wij proberen nog een keer zwevend Eindhoven te bereiken maar al snel gaan wij weer over op de motor. Nu gaat alles perfect en om half zes landen wij op Eindhoven. Egon en Frank staan ons al op te wachten.
Enthousiast vertellen wij ze over de vele en mooie foto’s die wij al hebben gemaakt. Alleen blijkt al snel dat de camera van Frank kuren heeft. Het is helaas niet mogelijk om de foto’s uit te lezen dus zijn wij deze kwijt…… Met de camera van Roel hebben wij vandaag nog wat foto’s gemaakt en besluiten om de camera van Frank te wantrouwen.
Na de briefing nemen wij onze spullen mee om deze nacht op de vliegbasis te slapen. Egon heeft dit perfect geregeld en er wordt ons vertelt dat de 5 kamers die de wedstrijdleiding had geregeld zijn ingetrokken omdat er te veel militairen overnachten. Wij hebben maar niet te veel gezegd. Als wij ’s avonds de auto willen afsluiten blijkt de accu weer leeg te zijn dus wij denken dat de aanhanger voor kortsluiting of i.d. zorgt. Tjee wat een dag alles wat met stroom te maken had begaf het (even)……De weervoorspelling voor morgen zijn gunstig dus Lex en Egon hebben er zin in. Waarschijnlijk gaan wij eerst naar het zuiden en als het een beetje meezit zitten wij morgen aan het Duitse bier.
go to top
|
| | |
Vandaag gaat het dus officieel van start de Euroglide2004. Vannacht hebben wij op de vliegbasis Eindhoven uitstekend geslapen. Voorlopig verwachten wij niet vaak meer van de luxe van een bed, douche, wc en tv te kunnen genieten. Om kwart voor zeven werd Roel al (wakker) gebeld door Radio Gelderland die een telefonisch interview met hem wilde afnemen. Omstreeks half negen naar het gezamenlijk ontbijt en tien uur de briefing. Bepaald was dat wij eerst naar het zuiden zouden vliegen en het weer zou redelijk tot goed worden. Het eerste keerpunt (Klippeneck) was circa 500 kilometer vliegen vanaf Eindhoven en misschien was dat voor ons wel haalbaar.
Vandaag gaan Egon en Lex op pad en om twaalf uur was de sleepstart. De basis lag al op 1000 meter met 1 a 2 meter stijgen. Iedereen moest verplicht afvliegen op Leende dat ongeveer 15 kilometer van de startplaats ligt. Tot onze verbazing zagen wij voor Leende al een zwever buitenstaan dus wel blijven opletten. Het eerste stuk richting Roermond, Geilenkirchen, Aachen-Merzbruck ging redelijk goed en wij kwamen onderweg de AZ met Hugo en Taco nog tegen. Wij zijn wel om de CTR van Geilenkirchen gevlogen waar wij een Awacs nog zagen landen.
De wolkenbasis boven de Eifel steeg ook nog enigszins alhoewel de werkbare hoogte wat tegenviel. Na Dahlemer Binz gingen wij op pad richting Trier. Prachtig gezicht om boven de Moesel te zweven en de druivenstokken op de hellingen te zien staan. Vervolgens tussen de CTR’s van Spandahlem en Buechel doorgestoken, oostelijk van Hahn gebleven om het MTZ-gebied heen en daarna westelijk langs Ramstein. Wat een groot veld is dat toch.
Door gevlogen richting Zuid-West en even een stukje Frankrijk meegenomen om bij Karlsruhe de Rijn over te steken. Hier kregen wij het toch een stuk moeilijker daar de thermiek wat inzakte en wij tegen het Swarzwald aanvlogen. Maximaal is dit gebied 1000 meter hoog en wij kwamen niet veel hoger dan 1500 meter en om dan door te steken trok ons niet zo aan. Even later kwam Frits Urselman en EH bij ons in de bel en voorzichtig vlogen wij dan het Swarzwald in. Halverwege zaten wij al onder de toppen in het dal en voor de zekerheid toch maar even de motor getrokken.
Na 5 kilometer ferryvlucht zijn wij weer door gezweefd. Al snel zaten wij boven Musbach waar al een paar zwevers van de Euroglide waren geland. Wij besloten door te vliegen naar Winzeln-Schramberg omdat daar een verharde baan is. Het was al na zessen en wij vonden het ook wel goed zo. Alleen tot 3 kilometer voor het veld was er geen veld te zien. Voor het veld is nml. een bos en direct daarachter ligt het veld. Geland op de harde baan en ons bij de plaatselijke zweefvliegers gevoegd.
Het bleek dat op maandagavond het restaurant dicht was dus werden wij vriendelijk even naar het hotel, restaurant van het dorp gebracht. Het eten was uitstekend alleen waren alle kamers al vol. Om tien uur kwamen Roel en Frank aan die toch maar even die middag ca. 600 kilometer hadden gereden. Over onze overnachting willen wij niet te veel vertellen maar een auto, een ophaalwagen en een dienstbedje kan je ook gebruiken voor te overnachten. Jammer dat Frank vele malen het alarm van de auto liet afgaan. Maar na tien keer alarm vonden wij dan eindelijk onze rust en begonnen aan onze dromen.
go to top
|
| | |
Na een matige nachtrust, omdat het autoalarm meerdere malen is afgegaan, is het vandaag de dag van Roel en Frank. De start van de dag was goed, een koude nacht en een strak blauwe lucht. Tijdens het ontbijt werden de eerste cumulus zichtbaar.
Om 11:30 zijn we gestart van het vliegveld Schramberg .We zijn eerste 15 km naar het noorden gevlogen om het aantal straf kilometers te verminderen, die Egon en Lex hebben opgelopen.
Het eerste punt wat gerond moest worden was Klippeneck. Het weer op het eerste keerpunt was goed. De basis zat op 2000m met een gemiddeld stijgen van 3m/s.
Nadat Kippeneck was gerond gingen wij op weg naar Sonnen. Dit keerpunt ligt op de grens van Tsjechië en Oostenrijk. Voor de vlucht was besloten om een noordelijke koers te vliegen, omdat de vliegcondities hier beter waren. Na 2 uur vliegen steeg de basis nog eens met 300 meter en uiteindelijk bereikte we een hoogte van 2350 meter. Tijdens de vlucht een keer laag gezeten, vlak voor het moment dat we de motor zouden trekken hebben we nog een klein belletje gevonden. Dit belletje bracht ons uiteindelijk weer na het hoogte van 2300m.
Rond 5 uur zakte het weer in en uiteindelijk zijn we, naar ruim 400 km gevlogen te hebben, geland op Vilshofen. Vilshofen ligt 38 km van het tweede keerpunt. Het veld is gelegen direct naast de Donau naast een schitterende Duits dorpje.
Hopelijk is morgen het weer zo goed dat we het derde keerpunt kunnen halen. Dit is de Wasserkuppe, de bakermat van het zweefvliegen.
go to top
|
| | |
Na een goede nacht slapen in een oude herberg waar Frank lekker in het bad met zijn “speelgoedeendje” zat te spelen, Roel ‘s nachts bier stal uit de koelkast van de eigenaar die wij daarna lekker op het balkon hebben opgedronken., is het weer aan Lex en Egon om te gaan vliegen.
Kist gepoetst met water uit de Donau (Egon had hier wat moeite mee en stelde een flesje Spa ter beschikking …..). Nog even koffie gedronken in het plaatselijke restaurant en om ongeveer 12.00 uur vertrokken.
Het was echt mooi om voor het eerst boven de Donau te zweven. Hoewel het nog wel blauwe thermiek was zaten wij al snel in een mooie bel vlak bij het veld die ons naar 1500 meter bracht. En toen …… een doodsteek naar het Barische Wald, heel apart als je de bomen vlak onder je ziet doorkomen maar gelukkig deed de wolk het en konden we langzaan weer op pad. Wij hadden niet gedacht dat we meer als 50km zouden afleggen maar heel langzaam maar zeker werd het steeds meer en meer. Alleen de lucht werd steeds grijzer dus van vliegveld naar vliegveld en zo hoog mogelijk blijven was de kreet van de dag. Bij de plaats Amberg nog een goede bel en richting Burg Feuerstein gestoken, toen hield alles echt op.
Wij konden het veld Vildseck nog halen maar wisten niet of we er mochten landen dit veld licht namelijk in een verboden gebied. Wat een geluk dat we een motor hebben. Met een Ferry vlucht zijn wij toen naar Weide bevlogen. Waar de ophaalploeg al klaar stond toen wij nog maar net waren geland. Ze beginnen het steeds beter te leren die jongens Frank en Roel.
Later die dag kwamen er nog diverse Eurogliders naar ons veld gereden. Met zes kisten stonden wij ’s avonds op het veld.
Gastvrij werden wij ’s avonds ontvangen met goedkope champagne door de plaatselijke oud Stuka-vlieger. Wat een sterke verhalen vertelde deze oude krijgsheer. Maar wij moesten wel op tijd naar het pension voor de wedstrijd Nederland tegen Portugal. Gelukkig hebben ze verloren zodat wij zondag gewoon kunnen doorvliegen. Ondanks het verlies gingen wij moe maar voldaan en licht aangeschoten naar bed.
go to top
|
| | |
Vandaag zou het een rare dag worden. ’s Morgens om half acht scheen de zon al en dat beloofde dus. Lex, zoals altijd vroeg uit de veren, maakte de mannen wakker en wij begonnen aan een uitgebreid ontbijt. Daarna snel op naar het veld en de kist gereed maken voor Frank en Roel. Edoch het weer sloeg binnen een uur om en de zon verdween ras achter de wolken. Zwaar bewolkt zaten wij teleurgesteld aan de koffie. Dan maar op zoek naar een internet aansluiting om onze reisverhalen door te mailen. Via het team MR konden wij gebruik maken van een internetaansluiting en wij waren daarbij een tijdje in het clubhuis aan het mailen en surfen.
Toen wij daarna weer buiten kwamen was de bewolking gebroken en stonden er al cumulus aan de hemel. Er was dus even een klein stukje vliegbaar gebied dat overkwam en wij brachten de DG snel naar de startplaats. De lokale sleepvlieger had al twee kisten opgesleept toen hij besloot om even te stoppen i.v.m. de sterke dwarswind. Het waaide inderdaad wel erg sterk en wij wachten tot het de wind meer op de baan stond.
Om drie uur is de LV gestart en ze vonden al snel een bel van meer dan 4 meter alleen de wind was wel erg sterk. Bovenin bedroeg de wind meer dan 50 km/uur en na twee uur vliegen zat de LV nog maar 30 kilometer op route en moesten ze ook nog gedwongen door een zware regenbui landen op Rosentahl.
Hier landen ook de BS en gelukkig hadden die voldaan aan een minimale verplaatsing van 30 km. Omdat wij een zelfstarter zijn voldeden wij niet aan de eis van een minimale verplaatsing van 50 km. Besloten werd dat Lex en Egon terug zouden vliegen en binnen 20 minuten zaten wij weer boven het veld Weide. Opvallend sneller dan de heen vlucht…..
Nog wat rond gevlogen en om zes uur geland.
’S Avonds op het vliegveld gegeten en met de lokale club afgesproken dat wij die nacht mochten slapen in het clubhuis. Veel luxe alleen douchen met koud water blijft afzien. Ook nog even illegaal de club-pc gebruikt voor wat surfen maar na twee keer te zijn weggestuurd zijn wij hier maar weer mee gestopt.
Ook onder het genot van wat Duitse biertjes nog een korte cursus gehad in het Euroglide reglement waarbij het pijnlijk was hoeveel lol ze hadden in het uitleggen van onze strafkilometers. Morgen gaan wij ze terugpakken want dit gedrag smeekt om een forse afstraffing.
go to top
|
| | |
Vandaag begon de dag met onze sterreporter Frank. Hij werd al om half negen gebeld door Radio Gelderland die weer een live verslag van hem wilden hebben. Na zijn heldenverhalen hebben wij gezellig met de Duitsers van de MR ontbeten. Egon werd ook nog gebeld door de DV die vroeg of ze naar Weide konden rijden om daar te starten. Ze waren de afgelopen dagen even naar Bruchsal gereden omdat ze met het wiel in waren geland en de schade was snel en vakkundig herstelt.
Wij stonden nu al met drie DG500M’s op Weiden dus wij gingen nu eindelijk eens serieus het veld oprollen.
Om twaalf uur konden Egon en Lex al starten en met de nodige moeite gingen zij omhoog. Eerst maar eens naar Rosenthal waar onze crew Frank en Roel gisteren al hopeloos waren gestrand. Met veel moeite en geduld zochten Egon en Lex hun weg naar Rosenthal. Op een bepaald moment waren ze zelfs al boven het glijpad naar Bayreuth alleen toen moesten ze nog even door een regenwolk heen. Hierdoor zakten ze al snel onder het glijpad en konden ze Bayreuth niet meer halen. Met veel geworstel kwamen zij toch weer wat hoger bij Rosenthal en gingen op route naar Bayreuth. Hierbij kregen zij nog de nodige geestelijke steun van Roel die vertelde hoe geweldig het weer niet was en hij zich niet kon voorstellen dat het soms worstelen was om boven te blijven…….
Voorbij Bayreuth bleek er een geweldige bui te hangen waar niet voorbij te komen was en daarom werd maar besloten om op Kulmbach te landen. Net voor de regen stonden ze aan de grond en Frank en Roel kwamen al snel aan rijden waarbij de DG direct in de Jaxida-hoezen werd ingepakt. Ook de MR kwam snel hierna binnenvliegen en direct hierna barsten de regen en onweer los. De TU kwam tot onze verbazing later ook nog op direct final binnen terwijl het toch al een tijdje regende.
Vanavond hebben wij een slaapplaats geregeld in een boerderij. De boer sprak Egon al aan met de nu al legendarische woorden “pinda’s, pinda’s, lekker, lekker” en vroeg om een vertaling. Egon bleef serieus en vertelde hem wat dit betekende en wij keken met ingehouden lachen maar even naar buiten.
Op de slaapkamer hebben wij nog de logger-files (igc-files) van onze vluchten bekeken en de verplichte Euroglide formulieren ingevuld. Even dachten wij dat wij een paar logger-files waren kwijtgeraakt en de stress was welhaast voelbaar.
Na een hoop gezoek op de laptop vonden wij uiteindelijk gelukkig de logfiles weer terug en konden wij de wedstrijd gelukkig “officieel” vervolgen.
’S Avonds hebben wij uitstekend gegeten in het dorp en onder het genot van diverse flessen wijn hebben wij besloten om er morgen een “boordag” van te maken. Frank en Roel gaan minimaal 300 kilometer vliegen en Egon en Lex gaan het zweefvliegmuseum in Wasserkuppe bekijken. Wij wachten dus de zaterdag in spanning af en gaan weer een paar plaatsen stijgen.
go to top
|
| | |
De haan kraait ons om half acht wakker, Frank neemt zijn kans waar en duikt nog even razendsnel in bad. Na dat de rest ook een beetje is opgefrist volgt het boeren ontbijt met gekookt ei en plakjes kaas in cellofaan! Zelfs hier in het dal valt het weer al wat tegen een schitterende regenboog siert de hemel maar toch welgemoed op pad.
Boven op de berg worden we door de eerste regendruppels begroet. Roel vraagt aan Lex waarom de kist geen open ruggetje heeft. Maar dat wordt opgelost. Een deel van de romphoes wordt vervangen door een transparant dekje zodat als de zon gaat schijnen de zonnecellen wat licht krijgen.
De regen begint nu gestadig te vallen, er landen toch nog twee ‘oldtimers” en Egon maakt ijverig foto’s. We concluderen dat het eigenlijk Sabat is dus rustdag. De auto wordt weer bemand met als reisdoel Kulmbach. Op het stadhuisplein vinden we in de stromende regen een parkeerplaats en onze speurtocht naar een internet café kan beginnen. Na wat omzwervingen begint het zo hevig te regenen dat we maar een Gasthof in vluchten. Wij netjes aan de koffie terwijl om ons heen de halve liters bier al op de tafels staan, het is tenslotte al half elf! Na nog wat zoeken en vragen blijkt onze memorystick geen gaatje te kunnen vinden dus in de auto en naar het 25km terug liggende Bayreuth.
Eerst naar het vliegveld om een bezoek te brengen aan de zeven daar gestrande conculega’s die achter !! ons liggen. Na eerst een door Egon gevonden landweg rond het vliegveld enige honderden meters te hebben gevolgd (eerst vooruit daarna achter uit) vonden we wel de goede ingang en onze collega’s. Na wat gepriet praat met als gebruikelijke onderwerpen de stand in de competitie, het weer, de hangar’s, een oude Mig bezichtigd en een kleine lunch genoten. Een van ons verstond onder kleine lunch, een pond gebakken Camembert, ik zal niet verraden wie. De heren de Amsterdamsche wisten een decadent café waar een internet faciliteit was. Wij dus weer op pad.
In de stad vielen wij met de neus niet in de boter maar in het “Bayreuter Búrgerfest” het was best gezellig op straat met veel bier en aanverwante tentjes en de door ons zo gewaardeerde Duitse Bauern muziek met bijbehorende dans Mariekes viel ons ten deel. Maar ons doel was dat internet café. We vonden het echt! Maar helaas, er zat een beveiliging op waardoor geen bijlagen konden worden verzonden. Morgen een nieuwe poging dan maar.
Plotseling paniek want buiten begint de zon te schijnen. Het is inmiddels bijna vier uur, maar toch na een korte discussie wordt toch de weg naar het vliegveld ingeslagen. De paniek slaat bij een enkeling nog meer toe als op het moment dat we dezelfde rotonde voor de tweede keer rondrijden een sleepvliegtuig met zwever er achter ons pad kruist verd…. zijn die Amsterdammers toch gestart. De twijfel slaat toe. Maar als we het veld naderen begint het te druppelen en op het veld staat een harde wind en de wolken kun je bijna pakken. De bij ons gestrande kisten staan er ook nog, een zucht van verlichting gaat door het team.
Er staat alweer zo’n “oldtimer” we komen in gesprek met de vlieger en het blijkt net als die van vanmorgen een zelfbouw Ultralight te zijn. Wat een desillusie.
We vertrekken naar de boerderij voor een kleine opfrisbeurt en het ophalen van de kamersleutels. Dan weer terug richting vliegveld waar we op een steenworp afstand een Gaststätte hadden gezien. Na een degelijk maal, weer in gezelschap van de bemanning van de MR, terug naar ons logeeradres. Nog steeds vol goede moed bereiden wij ons voor op de reuze afstand die we morgen zullen gaan vliegen.
go to top
|
| | |
Na twee dagen te hebben overnacht op een boerderij lijkt het weer een vliegbare dag te worden. Alhoewel het nog geheel bewolkt is als we opstaan, hebben we goede hoop dat de zon de wolken gaat wegbranden.
Vandaag zou het dan de dag gaan worden om naar de Wasserkuppe te vliegen en om het Duitse team van ons af te schudden. Nadat de zon goed was doorgebroken zijn Roel en Frank op pad gegaan. Na de start bleek al snel dat het een moeilijke dag zou worden omdat de wolkenbasis relatief laag zat en de thermiek niet al te sterk was . Nadat we een
paar bellen hadden opgepikt kwamen we al gelijk laag te zitten. Helaas moesten we naar 1 uur vliegen al de motor trekken omdat we dreigden buiten te landen.
Na een korte ferry vlucht zijn we om het vliegveld Coburg geland. Op Coburg besloten we om naar Bad Neustadt te vliegen.
Op dit veld waren nog drie teams van de Euroglide gestrand. Na deze slechte dag zit het moreel van het team Limavictor op een diepte punt. Tot overmaat van ramp bleek dat het Duitse team deze dag veel verder gevlogen had dan de LV.
De dag wordt nog enigszins goed gemaakt door een gezellige barbecue met vliegers van de andere teams. Verder moeten wij deze dag maar snel vergeten.
Ten slotte willen we nog iedereen bedanken, die ons mailtjes heeft gestuurd om het team LV aan te moedigen. Helaas hebben we door de slechte internet toegang bijna geen mailtjes persoonlijk kunnen beantwoorden.
go to top
|
| | |
Het team zat gisteren dus in een kleine dip door het slechte weer van de afgelopen dagen. Terwijl er in het noorden en zuiden de kisten van de Euroglide nog redelijk weer hadden en hun kilometers konden maken, was het bij ons de laatste dagen gewoon bar slecht. Vandaag zou er wat er ook ging gebeuren gevlogen worden en kilometers gemaakt worden.
Alleen dat weer bericht was weinig hoopgevend. Om een uur of elf brak de lucht een beetje open en zijn Egon en Lex dan maar gestart. De basis zat op wel 600 honderd meter en dat betekende zeer voorzichtig vliegen. Na een half uurtje kwamen wij bij het ThuringerWald aan en de werkhoogte werd nog iets minder…….
Wij zaten toen al ca. 35 kilometer uit en konden uiteraard het veld Bad Neustad niet meer bereiken. Dan maar door steken naar de grote en vooral donkere wolk. Nou daar werden wij omhoog gezogen en het zou niet lang meer duren of de regen en onweer zou losbarsten.
Wij stegen tot 1200 meter en vlogen snel weer weg van deze donderwolk richting Eisenbach. Wij waren zelfs boven de om ons heen liggende wolken gestegen en laveerden tussen en boven de wolken door. Nog even op 1000 meter een zendtoren van de zijkant gezien en dan kwamen wij in de buurt van het veld Eisenbach.
Dit is een voormalig veld van de Russen met een gigantische baan en platform. Naast een ultralight waren wij de enige kisten die buiten op het veld stonden. Wij besloten te landen daar er zich een enorme bui aan het uitregenen was die dreigend onze kant op kwam. Na de landing moesten wij de “Follow me” auto volgen die ons naar de parkeer plaats bracht.
Wij zekerden de kist en gingen onze lunch nuttigen in het restaurant. Belden Frank en Roel die nog een uurtje moesten rijden. Tijdens dit wachten barste er een onweersbui los die wij in geen jaren hadden meegemaakt. Wat een regen viel daar naar beneden en zelfs een tijdje wat lichte hagel.
Wij maakten ons al zorgen om de kist. Later hoorden wij van Frank en Roel dat ze in deze bui maar 20 km/uur hadden gereden daar ze geen hand voor ogen zagen. De regen hield op een bepaald moment op en de ophaalploeg kwam toen aanrijden.
Na overleg met de toren kregen wij een plaats in de hangaar waar de DG met tips op droog en veilig kon staan. We slapen vanavond ergens in het nagelegen dorp en zijn van plan morgen hier weer te vertrekken op de volgende vlucht naar het voorlaatste keerpunt. In ieder geval hebben wij nu het keerpunt Wasserkuppe (ruim) gerond en vliegen wij op het vierde been richting Gustrov ……..
go to top
|
| | |
Op de weg naar het vliegveld zagen we de eerste cumulus al ontstaan. Onze eerste schatting van de hoogte van wolkenbasis was ongeveer 600 meter. Zoals altijd probeert het team dat de vorige dag gevlogen heeft, het team dat gaat vliegen moreel te ondersteunen.
Het weer is natuurlijk altijd beter dan de vorige dag en ze gaan er vanuit dat er minstens een 300 km wordt afgelegd. Het vliegveld waarvan we vertrekken ligt in het voormalige Oost-Duitsland, dus een fatsoenlijk weerbericht kan je wel vergeten.
Op 11:15 zijn vertrokken al snel bleek dat de wolkenbasis niet hoger zat dan 800 meter.
Hierdoor zijn we vertrokken met de “handrem” erop. Al snel bleek dat het weer een lastige dag te worden, de bellen waren bijna niet rond te krijgen. Tijdens de vlucht hebben we meerdere malen laag gezeten, hierdoor werd het een zeer vermoeide vlucht.
In de loop van de dag is de wolkenbasis gestegen naar 1300 meter.Uiteindelijk zijn we naar 6 uur vliegen geland en hebben maar een afstand afgelegd van 210 km. Op het vliegveld van Stendal zijn weer zeer vriendelijk ontvangen door de bedrijfsleider van het vliegveld. Dit vliegveld ligt iets ten oosten van Berlijn. Vanavond zullen we voor het eerst gaan overnachten in een caravan.
go to top
|
| | |
Vandaag staat het team voor een lastige afweging er is nml. voor de aankomende dagen, van uit het Zuiden komende, zeer slecht weer voorspelt met slagregens, hagel en windstoten. Wij staan op ongeveer honderd kilometer van het laatste keerpunt Gustrow en wij weten zeker als wij dat gaan ronden wij niet meer op tijd zijn voor het slechte weer.
Als alternatief kunnen wij “ruim” ronden en dan snel op pad gaan naar Eindhoven of Teuge. Wij gaan dan over van een wedstrijd op tijd naar een wedstrijd op afstand.
Na overleg besluiten wij het zekere voor het onzekere te kiezen en vliegen richting Eindhoven. Egon en Lex zijn weer aan zet en om 11.00 uur kiezen zij het luchtruim. Hoewel het nog vroeg is gaan wij met meer dan 100 km/uur naar Eindhoven. Wij vliegen daarbij over de testbanen van VW/Audi bij Wolfsburg en zien ook het vliegveld van Hannover duidelijk liggen.
Tot aan Hannover zijn de bellen krachtig en maken wij vaak gebruik van wolkenstraatjes. Bij Osnabruck vliegen wij tegen het front aan en dooft de thermiek snel uit. Wij besluiten om na ca. 300 km. zweven op de motor nog 100 km. naar Teuge te vliegen en daar de LV te stallen. Hoewel wij beseffen hiermee de wedstrijd officieel te staken vinden wij dat toch beter dan ergens bij Osnabruck de kist buiten te zetten en het voorspelde slechte weer maar af te wachten.
Om vier uur zetten wij de LV aan de grond en taxiën naar de hangaar. Als de LV weer gewassen en al binnenstaat begint het op Teuge te regenen…… Hiermee komt een einde aan onze eerste Euroglide.
Pas ’s avonds om half acht komen Frank en Roel het veld opgereden en nuttigen wij nog een maal gezamenlijk het diner.
Terugkijkend op de afgelopen 10 dagen kunnen wij allemaal volmondig beamen dat de Euroglide toch wel het ultieme zweefvliegen is. Je weet nooit wanner en waar je zal starten laat staan waar je weer ’s middags of ’s avonds gaat landen. Je ziet in een korte tijd veel van ,in dit geval, Duitsland en je ontmoet zeer diverse mensen. Soms zit je riant hoog op 2400 meter en dan weer scheer je laag over de bomen boven een van de vele “Walden”. Je slaapt in de ophaalwagen, in een boerderij, een pensioen, een clubhuis, etc en bent oprecht verbaasd hoe vriendelijk die Duitsers toch zijn. Overal zijn wij buitengewoon vriendelijk ontvangen en probeerde iedereen ons te helpen waar mogelijk was. Alleen dat internet in het voormalige Oost Duitsland was een ramp.
Uiteraard hebben wij ook de nodige fouten gemaakt. Wij hadden beter van te voren de reglementen moeten kennen en kunnen interpreteren want dan hadden wij zeker twee dagen kunnen winnen. Ook het tijdig plegen van meer strategische verplaatsingen had ons zeker voordeel kunnen opleveren. Het goed analyseren van de te vliegen route i.p.v. op koers vliegen is ook zo’n aandachtpuntje voor de volgende keer.
Dat wij daarbij een aantal dagen “vast” hebben gezeten in slecht weer terwijl de vliegers die ca. 100 kilometer verder waren konden doorvliegen was gewoon pech hebben en kan iedereen tijdens de Euroglide overkomen.
Het team heeft daarbij altijd onderling uitstekend gefunctioneerd en zal zeker over twee jaar weer van de partij zijn. Wij zien daar in ieder geval nu al naar uit. Met de kennis, ervaring en wetenschap van deze Euroglide zal het LV-team een geduchte tegenstander zijn :-)
Egon Harteman, Frank Beemster, Roel van den Bos en Lex Versteeg.
www.limavictor.nl
go to top
|
|
