Edition 2004  

euroglide 2004 logo

Story of MD
By Leo Simons
  Proloog  
Ons geduld is weer beloond. Voor de 7e keer mogen Max en ik weer meedoen aan de Moeder aller Zweefvliegwedstrijden, de Euroglide 2004. Ditmaal zal het een rondje Duitsland worden, waarbij wij het ZW, ZO en NO zullen aandoen (zie kaartje). Totaal ruim 2000 km. De EACzc heeft zijn best gedaan om e.e.a. weer goed georganiseerd op de rit te krijgen. Zo was de website voor de EG2004 vorig jaar al te bewonderen en konden we op de hoogte blijven van de voortgang van zaken. Het gebruik van moderne communicatiemiddelen zoals internet, e-mail, mobiele telefonie en sms hebben een nuttige toepassing gevonden bij o.a. een evenement als dit. Na de Amstelglide 2004 zou ik naar EHEH rijden en Max zou daar net als twee jaar geleden naartoe vliegen. Op zondagavond 27 juni 2004 zijn wij er helemaal klaar voor (op wat kleine details na), als om ongeveer 20.00 uur de briefing begint in de hangaar.

  Maandag 28 juni: EHEH - Klippeneck   
Vannacht hebben wij samen met het DXduo team bij Joeri en Natasja geslapen. Max in de campeur veur d’n deur en ik op de logeerkamer.

Op de stoep bij Joeri en Natasja

Om 07.15 opstaan. Koffie. Max is ook al wakker en staat buiten van de broodnodige dagelijkse vitaminen te genieten. Daarna is het richting het beroemde Euroglide ontbijt in de Fly-Inn op de basis. Als vanouds is alles weer helemaal voor de bakker (misschien wat onhandige woordkeus). Max en ik moeten nog boodschappen doen, dus na de briefing even naar de Appie Happie in het winkelcentrum in Veldhoven. Dit is inmiddels ook een soort traditie geworden.

Terug op het veld rustig de kist monteren, afplakken en als één van de laatste de box in. Ook een traditie, zeg maar. De campeur heb ik gisteren al ingericht, m.b.t. antenne, grondset, gsm en gps.

Om een uur of 13:30 start Max aan zijn 7e Eurglide. Ik pak de aanhanger & campeur verder in en vertrek zo snel mogelijk in de richting van de koerslijn. Via Aken en Köln rij ik via Bad Neuenahr richting het zuiden.

Klaar voor vertrek van EHEH


Onderweg kom ik veel andere deelnemers tegen. O.a. Joost Bierhof (ophaler HW). Samen lopen wij bij Andernach tegen een bon van ieder € 50 aan voor in te halen op een stuk waar dat “Verboten!” was. Oponthoud van ongeveer 30 min.

De rest van de rit verloopt verder zonder bijzonderheden. Heb besloten om via Sindelfingen te rijden om eventueel de mogelijkheid te hebben om een stukje af kunnen snijden indien Max Klippeneck rondt en zou besluiten verder te vliegen.

Dit is echter niet het geval en dus rij ik verder richting Rotweil. Zonder enige moeite weet ik het veld te vinden. Alsof ik er 4 jaar geleden nog geweest was. Er staan aardig wat teams op Klippeneck, o.a. YA (Yakker Alpha), MA, CC en een kudde Venlonaren. Het was een stevig eindje rijden zo voor de eerste dag, maar met als voordeel dat je er meteen lekker in zit.

Fournier RF-4


50 Euro lichter


Bij aankomst kijken we nog even naar de acrobatische toeren van een Fournier RF-4 die laat zien hoe je met een wat bejaarde motorglider tóch aardig kunt stunten. Dat de bestuurder ook bejaard was, daarvan hadden wij nog geen vermoeden. Dat verhaal zou nog een staartje krijgen.

Jacques Kolpa schijnt al voorbereidingen te hebben getroffen m.b.t. het avondeten. Reservering voor +/- 35 man in de lokale Gaststätte van Denkingen. We rammelen allemaal van de honger en de dorst en laten ons het bier, Schnitzels en Rumpsteaks goed smaken. De Wärtin maakt een onuitwisbare indruk met haar enthousiasme en ijver om de behoeften van iedereen te bevredigen (op culinair vlak dan). Wat bij Max de uitspraak ontlokte dat zij e.e.a. “goed in de bek had”. Na een zalige combi van cappuccino en espresso in één, verlaten wij geheel voldaan het etablissement.

In de campeur van Jacques rijden we terug de Klippeneck op. Bijzondere ervaring [sic]. Max en ik doen bij terugkomst op het veld nog een poging om wat koffie te drinken, maar zijn allebei toch wel wat moe van de inspanningen van de eerste dag. Dus liggen wij er voor ons doen redelijk vroeg in. Voor de eerste keer tijdens een Euroglide delen wij niet samen het bed. Max slaapt “op de speelzolder” en ik beneden “in de dungeon of horror”. Ondanks dat storten wij al snel in een diepe slaap. Het is begonnen!

go to top
  Dinsdag 29 juni: Klippeneck - Wasserkuppe  
Het ziet er vandaag nog beter uit dan gisteren. Ik maak (zoals gedurende de rest van de Euroglide) het ontbijt dat, zoals gebruikelijk voor de laatste “100 jaar” (althans zo voelt het), bestaat uit sinaasappel en kiwi voor Max, gevolgd door de illustere ‘Max Specials’ met koffie voor ons beiden. Voor de niet ingewijden; Max Specials zijn twee boterhammen flink belegd met kaas en deze iets beboterd gebakken in de koekenpan. De truc is dat de kaas geheel gesmolten dient te zijn, zónder dat de buitenkant van de boterham verbrand is. Of zoals Max dat noemt; “Ze zijn verfikt!” (Wat trouwens weer erg veel op een bekend Duits woord lijkt).

Klippeneck


Het is zaak om vroeg te starten. Max en Leon zijn redelijk positief over de haalbaarheid van het 3e keerpunt (Wasserkuppe). Ik moet hiermee rekening houden m.b.t. de te rijden route. Het heeft geen zin om eerst helemaal naar het ZO te rijden om vervolgens om te draaien en richting NNW in de richting van het 3e been richting de Wasserkuppe te gaan. Max start rond een uur of elf. Had eigenlijk een half uurtje eerder kunnen hangen. De motorzwevers kunnen nog nét voor de pure zwevers in de tegenovergestelde richting starten. Dat zal waarschijnlijk wel wat gefronste wenkbrauwen hebben opgeleverd. Afgezien nog van het feit dat het MD team geen moment er aan gedacht heeft dat er misschien zoiets als start- & landingsgeld en wellicht ook kampeergeld betaald moet worden. Ik weet niet wie dit voorgeschoten heeft, maar de betaler zijn wij grote dank verschuldigd. Wij schamen ons diep voor deze misser.

Als Max gestart is pak ik de aanhanger in en vertrek van de Klippeneck. Het was er erg mooi en ik heb niet eens de tijd gehad om even het dal in te kijken. Je hebt daar nl. een prachtig uitzicht. Voordat ik écht op pad kan moet ik nog eerst even zien te tanken. Ik ben gisteren op de laatste druppel peut binnen gekomen. In Spaichingen al vlot een pomp gevonden waar ik redelijk makkelijk in kan met camper en aanhanger. Op de snelweg is dat zelden een probleem, maar bij de dorpspomp kan het soms flink krap zijn. Daarna rij ik binnendoor (aan de zuidzijde van de koerslijn) naar Biberach, om daar de snelweg op te gaan richting Ulm. Vandaar rij ik verder richting Würzburg.

Onderweg heb ik regelmatig contact met Joost van Veelen via de gsm. Wij spreken af bij een Raststätte in de buurt van Kitzingen, net ten oosten van Würzburg. Daar wachten wij op nader bericht. De vliegers zijn buiten radio bereik. Na verloop van tijd wordt het duidelijk dat de M3 de Wasserkuppe niet zal gaan halen. Onze wegen scheiden zich weer. Joost gaat richting Nürnberg. Ik hoef nog maar een kleine 150 kilometer richting de Wasserkuppe te rijden. Aan de voet van het Rhöngebirge ga ik nog even in de ‘holding’, totdat Max definitief gaat landen op de Wasserkuppe.

De weg naar het veld is vrij eenvoudig te vinden. Ik ben hier, de bakermat van het nobele zweefvliegen, tot mijn schande nog nooit geweest. Ik ben er voor Max en zet de aanhanger alvast weg en haal trekstang, staart- en vleugelwiel alvast tevoorschijn. Als ik daarop over mijn schouder kijk is Max, een ruime 100 m. achter mij, net uitgerold na zijn landing (berg op). Telepathie?

Wasserkuppe
Blij dat wij het er vandaag weer heelhuids vanaf hebben gebracht begroeten wij elkaar weer uiterst hartelijk. Max; “Hé lap lul!” (Vandaar mijn “callsign” LL). Ik; “Hé eikel!” Niet iedereen zal de gein hiervan inzien, ………….lekker belangrijk.

De LSJ, PM, LL, CC, MCC en DXnimbus staan ook op de Wasserkuppe. ’s Avonds eten wij met de teams van de DX en de MCC in één van de restaurants. In het team van de MCC is verwarring ontstaan of Ton de Kort nu de voorruit of de voorhuid ging schoonmaken. Verder lijkt daar alles redelijk rustig te verlopen.

Geheel tegen onze principes liggen wij er al redelijk vroeg in. Het is wat aan de frisse kant op de bult, dus een lekkere warme slaapzak biedt uitkomst. Het was een stevig stukje rijden en een nog veel steviger stuk vliegen vandaag, we slapen derhalve binnen enkele minuten……….Zzzzzzz. Het ronken, reutelen, boeren en de scheten heb ik maar even buiten beschouwing gelaten. Morgen weer een nieuwe dag!

go to top
  Woensdag 30 juni:Wasserkuppe - Kyritz  
Het weer lijkt vandaag “op” te zijn. Na het ontbijt plannen maken wat wij deze dag gaan doen. De vliegschool van de Wasserkuppe heeft al vroeg uitgepakt en jojo’t een grote groep schoolkinderen rond in wat sleepkisten, motorzwevers en ultra-lights. Aan het begin van de middag lijkt het vliegbaar te gaan worden. De MCC doet een poging om weg te komen, maar staat na 30,7 km. buiten. Niet lang daarna start Max ook. Ik blijf nog even op de Wasserkuppe om op een definitief vertrek bericht van Max te wachten.

Joop Evertse bij de DXnimbus


Ondertussen sta ik met aanhanger aangekoppeld naast het team van de DXnimbus. Zij besluiten vandaag niet te starten. Reden: het vlees dat Dirk had meegenomen voor de BBQ begon zo’n beetje een eigen leven te lijden in de koeling. Dit moest dus vandaag gegeten worden. Lijkt mij een goede reden om niet te starten. “Vlees is duur (zeker dat van Dirk) en zo’n Nimbus kan alleen maar slijten van al dat vliegen……….. .”

Ik krijg van Max bericht dat ik (voorzichtig) kan gaan rijden. Het gaat niet al te snel. De eerste bellen geven 0,1 tot 0,2 m/s. stijgen. Eenmaal van de Wasserkuppe af rij ik via Fulda, Bad Hersfeld en Kassel richting Göttingen. Het gaat nog steeds goed en ik kachel dus maar door richting Braunschweig. Vlak voor Wolfsburg ga ik nog even tanken. Niet ver daarna rij ik het gebied van het voormalige Oost-Duitsland binnen. Het verschil (schokkend op sommige plaatsen) is nog duidelijk te zien. Ik worstel mij door een paar dorpjes met smalle straten.

In de buurt van Gardelegen belt Max mij om te vertellen dat hij op Kyritz staat. Natuurlijk! Kyritz, dacht ik nog. Wie kent het niet….??? Gelukkig heb ik een goede kaart bij mij (en niet te vergeten een zeer betrouwbare GPS) en dus weet ik via Stendal en Havelberg het veld van Kyritz te bereiken. Max had mij al verteld dat daar een soort wedstrijdje aan de gang was van zweefvliegers uit de buurt van Köln. Het bejaardencentrum van Köln was er inderdaad op uitgetrokken met een stel openklasse kisten. Geheel volgens Duitse traditie stonden de campers (grote luxe apparaten) strak naast elkaar en in kaarsrechte lijn in een quadrille formatie opgesteld.

Sunset op Kyritz


Die van ons (incl. aanhanger) verstoorde het beeld doordat zowel de kist als voertuig nagenoeg op de plaats bleven staan waar ze eerder daarvoor tot stilstand kwamen. Max had al uitgebreid ge-BBQ’d en achter het pils gezeten, als ik om een uur of negen aankom. Alles is nagenoeg op.

De vrouwen van de vliegers zijn op zoek gegaan naar nog iets eetbaars. Ik zal het moeten doen met 4 Frankfurters, een paar sneeën brood en een lauw biertje. Héérlijk! Als toetje schrans ik een paar te lang in de camper liggende stroopwafels op die ik wegspoel met een lekkere koffie. Een en al gezondheid dus. Daarna worden wij geacht aan de Stammtisch in de speciaal hiervoor ingerichte “biertent” aan te schuiven voor het “Geselliches Beisammensein”. Max en ik weten dit tot een uur of twaalf vol te houden. Daarna aftaaien en maffen.

go to top
  Donderdag 1 juli: Kyritz - Neustadt Glewe  
’s Morgens ziet het weer er niet best uit. Het ontbijt wordt volgens oud Germaans gebruik gezamenlijk genuttigd in de biertent. Verse broodjes en koffie. Wat kan er nog mis gaan? Geheel tegen onze principes, melden wij ons om 11:00 uur voor de briefing. Een goed bedoelende bejaarde meteo-amateur vertelt ons dat het Bestimmt niks wordt. De Duitsers besluiten zelfs om het “kamp” voortijdig te beëindigen aangezien de vooruitzichten er ook niet best uit zien. Tijdens de briefing barst er een flinke bui los en ik moet even een sprintje trekken naar de campeur, omdat de deur nog open staat. Bovendien staat het schuifraampje van de kist ook nog open. Kist is redelijk droog gebleven (van binnen dan). Maar de campeur is van binnen flink doorgespoeld. Met enkele meters keukenrol weet ik de schade wat te herstellen.

Als de bui voorbij is, zie je dat er mogelijke opklaringen aan zitten te komen. De meteo-bejaarde legt het hoofd in de nek en moet tot zijn afgrijzen bekennen dat het wellicht over een uurtje toch wél vliegbaar zou kunnen zijn. Daarna trekt hij het hoofd terug tussen zijn schouders en met het laatste beetje zelfvertrouwen volledig onderuit gehaald, gaat hij zijns weegs. Meteo, het blijft een boeiend onderwerp om over te praten.

Als het weer, na de laatste bui definitief hersteld lijkt te zijn, besluit Max te starten. Ik loop aan de tip van de DG naar de verharde baan, vanwaar er en met een stevige crosswind van links gestart wordt. Ik pak de aanhanger verder in en neem afscheid van de Geria-Germanen. Nog even afrekenen bij de havendienst (€ 10 voor resp. landing, kamperen en start!) en dan door de poort naar links over de “B-5” richting Stolpe en van daar naar de Autobahn A24 richting Hamburg – Rostock. Eindelijk weer een fatsoenlijke Autobahn. Ik moet mij erg inhouden, aangezien Max niet op kan schieten in dit matige weer. Maar we zijn al blij dat er überhaupt gevlogen kan worden. Max heeft inmiddels last gekregen van wat een flinke verkoudheid lijkt zijn.

Havendienst Neustadt-Glewe


Op de A19 richting Rostock ga ik twee keer in de holding om niet te ver op Max voor te geraken (Fraai Bels niewaar?). Op koers en in het NW zie ik de nodige buien weer opbouwen en soms stevig uitregenen. Güstrow kan gerond worden en ik verlaat de A19 om via Schwerin (in 1914 begon Fokker hier zijn Fokker Flugzeugwerke) naar Neustadt-Glewe te rijden. De GPS bewijst weer goede diensten, hoewel het veld wel érg makkelijk te vinden was.

Zweefvlieghangar op Neustadt-Glewe



Als ik aankom staat de kist al binnen het hek, á la Grossrückerswalde, (getaxied) en zit Max bij de havendienst aan de koffie. Er was een bui overgekomen en men had medelij gekregen met der blöde Holländer, zodoende. Direct na aankomst poetsen we de kist (drogen is een beter woord) en zijn in staat om voor de volgende bui de kist droog in z’n Jaxida pyjama te krijgen.


DBO’er*
Terwijl wij hiermee bezig waren kwamen er enkele Deense jongelui langs die hier een kampje hadden. Ze zaten er al twee weken met kl…. weer. Zij dachten dat wij de voorhoede waren van een volgend (Nederlands) kamp. Niet dus! Morgen weer door (hopen we).

Een van hen was Mette Pedersen. Zij had in 1999 voor Denemarken meegedaan aan het Tulip Tournament op Terlet. Ik kon mij haar nog herinneren en ook dat zij toen deelnam met een Club Libelle met winglets. Zij was hierover zéér verbaasd. Ik niet minder eigenlijk. Een hoofd vol zinloze informatie. ’s Avonds gaan we met de hele Deense groep eten in een klein restaurant in Neustadt-Glewe. Erg gezellig. Bij terugkomst doen Max en ik nog een poging om ouderwets aan de koffie te gaan, maar het wordt niets. Te koud. Dus maar maffen. Het was weer een bijzondere dag.

N.B. Sander (’t Hart - ACvZ): Mette vraagt zich af waarom jij de laatste 2 jaar niet op haar berichten/e-mails hebt gereageerd.
* De Blijde Ophaler

go to top
  Vrijdag 2 juli:Neustadt Glewe - Bohmte  
De dag begint weer met de inmiddels bekende buien. Daarna volgt een periode van opklaringen en dient zich een mogelijkheid aan om weer een stukje te fladderen. Uiteindelijk eindigt de dag weer door overontwikkeling. Vandaag zal dat niet anders zijn. Zodra het weer begint op te klaren beginnen de Denen hun kisten voor te bereiden. Wij doen hetzelfde. Max start vanaf het midden van de (gras)baan (die zeker lang genoeg is trouwens). Ik pak de aanhanger en ga op weg richting Hamburg. De buien ontwikkelen zich alweer vrij snel. Ik zie ze vooral precies op en N van de koerslijn. Regelmatig hoor ik ‘static’ op de radio van de onweersbuien die in de buurt zitten. Voorlopig hoor ik van Max dat het nog vol te houden is en dus hobbel ik rustig verder.

Bij Hamburg kom ik (voor de eerste keer deze EG trouwens) in wat verkeersopstoppingen terecht i.v.m. wegwerkzaamheden. Daarna door richting Bremen. Het blijft redelijk druk op de weg maar ik heb geen haast. Ik heb al een tijdje niets meer van Max gehoord. Ik weet dat hij Hannover aan de noordzijde voorbij is gekomen. Ik probeer een beetje in te schatten waar hij uit moet hangen en pas daar mijn route en snelheid op aan. Voorlopig kan ik door over de A1 richting ZZO. Bij de afslag Ahlhorn ga ik een tijdje in de holding in de hoop contact te krijgen met Max. Na een half uurtje besluit ik door te rijden richting Osnabrück. Vlak voor de afslag Bramsche wordt ik door Max gebeld met het bericht dat hij op Bohmte (-Bad Essen) staat. “Oh, dat ken ik. Zie je zo.”; zeg ik tegen hem.

De DBO’er is er weer!


Ik weet zeker dat hij hier niets van zal snappen. Maar laat hem voorlopig even in vertwijfeling achter. Met gebruik van kaart en GPS rij ik rechtstreeks naar het veld. Daar aangekomen zie ik de kist, met kap open, midden op het veld staan. Geen Max te zien. Bij de poort aangekomen, blijkt deze te zijn afgesloten. Ik hoop nog dat het hangslot niet dichtgeklikt zit, but no such luck. Ik bel Max, hij vertelt mij dat hij onder de vleugel ligt te pitten. (Hmmm volgens mij is hij zieker dan hij wil toegeven). Ik moet zelf maar even kijken hoe ik op het veld kom. Niet voor één gat te vangen weet ik door middel van het verplaatsen van een kei en een pallet een soort pad langs een hangar te creëren. Ik weet mij daarbij langs een motorkist van onbekende origine te manoeuvreren, om daarna het totaal verlaten veld te bereiken. De aanhanger heb ik buiten de poort afgekoppeld. Max ligt letterlijk gevloerd onder de vleugel. Kist naar het “platform” gesleept, poetsen en in Jaxida’s gedaan. Koffie voor Max.

Het is inmiddels een uur of 8 ’s avonds en het is tijd geworden om te gaan eten. We vinden een nette vreetschuur in het dorp (Bohmte) waar we rustig kunnen eten en een ruime tafel hebben waar we de (navigatie)kaarten op kunnen leggen. Het is nu zaak om tot de finish van de wedstrijd te komen. Althans om hier bij de strategiebepaling wel degelijk rekening mee te houden. De CC staat bijvoorbeeld op Achmer, net iets voor ons. De nodige afwegingen worden geanalyseerd. Om 23.00 uur is het tijd om af te rekenen en terug te keren naar het veld. Max is niet écht meer te porren voor koffie en we liggen al voor middernacht in bed. Het échte steekspel is begonnen.

  Zaterdag 3 juli: Bohmte  
Het is vandaag geen weer. De buien volgen elkaar snel op. Er is dus niet zoals de vorige dagen een soort gat waar je in kan starten om weer een stukje te vliegen. Even lijkt het weer mogelijkheden te gaan bieden, maar helaas………PLENS! Het is dus afwachten. ’s Middags voor de Kaffeeklatsch weer naar de vreetschuur van gisteravond. Er zijn schutterfeesten aan de gang. Er lopen dus allerlei figuren met belangrijke uniformen rond.

Bohmte


Op het veld melden zich verschillende leden van de lokale zweefvliegclub. Ook voor hen geen vliegdag. Van één der kopstukken van de club krijgen wij de sleutel van het clubhuis, zodat wij gebruik kunnen maken van douche en toilet. Ongekende luxe…… . ’s Avonds weer in de inmiddels bekende vreetschuur gegeten, met opnieuw een korte strategie bespreking. Hoe het ook zei, het weer zal de bepalende factor zijn.

  Zondag 4 juli: Bohmte - Wesel  
We hebben weer het inmiddels bekende weerbeeld. Eerst buien. Gevolgd door opklaringen met een korte vliegbare periode. Zodra het moment daar is, verwijderen wij de klamme lappen van de kist. Vluchtvoorbereiding en wegwezen. Ik pak de aanhanger weer verder in en ga weer op weg. Opnieuw hoef ik mij niet te haasten. Ik rij terug naar de Autobahn richting Osnabrück. Het weer is écht niet best en Max maakt maar langzaam vordering. Voorbij Dülmen hoor ik van Max dat hij voorlopig Borken als doel heeft. Ondanks dat ik het rustig aan doe ben ik tegelijk met hem op Borken. Alleen zie ik hem voorzichtig voorbij schuiven, verder op koers. Ik besluit nog maar even te wachten, omdat A). ik niet zeker weet of het de MD was die ik in de verte zag, B). hij misschien nog wel om zou kunnen keren naar Borken.

Ondertussen zie ik de A6 een driftige poging doen om met een lierstart op Borken weg te komen. Zonder succes overigens. De telefoon gaat. Max staat op Wesel. En kleine 35 km. over de weg verderop. Zonder al teveel problemen weet ik opnieuw het veld te vinden. Apart veld langs oud spoor en aan de rivier de Rijn. Ben er vorig jaar met Max boven geweest in de Nimbus. De Rotterdamse is er bezig een kamp op te slaan. We staan opgesteld op een fraai plekje, niet ver van de baan. Indien nodig kunnen we snel weg. Kan misschien belangrijk zijn.

Wesel


Max was hier tijdens een kamp van de ACvZ geweest en wist dus een betrouwbare Italiaan in de buurt van het veld waar je lekker kon eten, genaamd …………..Leonardo’s (hoe is het mogelijk!). Deze had inmiddels een upgrade ondergaan en was een wat té chique tent geworden, maar je kon er nog steeds lekker eten. Bovendien konden we hier naar de finale van de EK kijken.

De CC is inmiddels als eerste gefinisht op EHEH. Terug naar het veld en maffen. Morgen de laatste dag?

go to top
  Maandag 5 juli: Wesel - EHEH  
De basis hangt op maximaal 300 tot 400 meter. Maar het lijkt er wel op alsof het vliegbaar is/wordt. Eerst even brood halen in de stad en ontbijten. De basis wil niet erg stijgen, maar we maken in ieder geval de nodige voorbereidingen om z.s.m. te kunnen vertrekken. Het lijkt er niet beter (maar ook niet slechter) op te worden en Max besluit het te gaan proberen. Later vertelde hij mij dat de basis zelfs een keer van 350 naar 250 meter daalde, alvorens het echt een beetje weer werd en hij serieus op pad kan. Ik werk mijn routine af, daarbij nog geholpen door enkele leden van de Rotterdamse.

Het MD team terug op EHEH

Steakhouse

Via de A57 rij ik naar de Nederlandse grens. Zuid van Nijmegen hoor ik Max wat klagen dat hij de Maas niet over kan komen en steeds weer wordt teruggezet. Ik adviseer hem geduld te hebben. Van waar ik zit denk ik te kunnen zien dat het weer (en in ieder geval de basis) aan het verbeteren is. Ik ga bij Grave maar even in de holding.

Bij de derde poging weet Max de Maas over te komen en gaat voorzichtig verder richting EHEH. Ik ook. Via ’s-Hertogenbosch rij ik rustig naar Eindhoven. De buiigheid begint weer wat toe te nemen. Ik ben een kwartiertje voor Max op het veld. Bij de poort aan een “Oost-Duitse controle” onderworpen, inclusief Harry de hash-hond. Was hopelijk verkouden, was anders niet ‘bien’ geworden van de ranzige luchten die wij in onze trouwe campeur weten te creëren.

Lolbroeken


Even later volgen de A6 (winnaar bij de zweefkisten) de MA en de PM. Het zit er op. Het weer blijft ons gunstig gezind en we kunnen rustig de kist afbreken en alles opruimen. Daarna met z’n allen door naar het steakhouse vlak bij het veld en gezellig gegeten.

Natasja en ik rijden om 19:30 uur met spoed terug naar de Fly-Inn om telefoondienst te draaien. Daarna nog even een koffie scoren en dan vindt Max het tijd om weg te wezen.



go to top
  Zaterdag 10 juli  
Het is allemaal eigenlijk weer veel te snel voorbij gegaan. Daarom wilde ik eigenlijk de laatste EG-dag op EHEH doormaken. ’s Middags zitten Joeri, Maurice, Poortje en Arjan het “klassement te maken”. D.w.z. loggerfiles lezen en beoordelen.

Joeri

Arjan

Maurice en Poort




Begin van de avond werd het wel érg gezellig in de Fly-Inn. Gelukkig word ik door Toozzz gered en samen met Joeri afgevoerd naar een betrouwbare Japanner voor sushi en andere heerlijkheden.
  Epiloog  
De zevende Euroglide zit er weer op. Het is ons opnieuw gelukt om het er zonder al teveel kleerscheuren vanaf te brengen. Handhaven van de veiligheid blijft voor ons een zeer belangrijk onderdeel om de deelname aan de EG leuk te houden. Een woord van dank aan al diegenen die zich voor de organisatie van dit grootse evenement hebben ingezet. De EACzc neemt met deze wedstrijd een geheel eigen en unieke plaats in in de zweefvliegwereld.

Tenslotte Max. Hartelijk dank dat je het met je ophaler weer hebt weten uit te houden. Ik heb er weer ontzettend van genoten. Jammer dat je gezondheid je, zeker de laatste dagen, wat parten heeft gespeeld. Over twee jaar weer? Wat mij betreft graag!

Amersfoort, juli 2004

Leo Simons, crew MD

go to top
Created by Poort