1993 story of team WE

Introduction

Current edition

Rules

Previous editions

Contact us

Euroglide 1993 story of team WE

This story De geboorte van de Euroglide Dag 1 Dag 2 Dag 3 Dag 4 Dag 5 Dag 6 Dag 7 Dag 8 Dag 9 Naschrift Stories index

Wat vooraf ging, ... Door Han Teunissen. Samen met Mart Heesakkers, Jos Heesakkers (geen familie) en Huub Margry was ik eind jaren ’80 en begin jaren ’90 mede-eigenaar van een Janus-C, de Whisky-Echo. Mart had in 1991 met onze kist meegedaan met de laatste Franse Tour de France en planeur, een superzeshoek door Frankrijk in ruim twee weken over een traject van een kleine 2500 kilometer. Hij was daarover zeer enthousiast en had het er regelmatig met ons over. In het voorjaar van 1992 besloten we, bij een goede borrel, dat we zoiets ook eens zouden gaan doen met z’n vieren. Het leukst zou uiteraard zijn om dit in een wedstrijdverband te doen en we polsden enige ervaren overlandvliegers van de EAC in Eindhoven over ons plan. Enthousiasme alom, maar voor dit jaar waren door de meesten van hen al vakantieplannen gemaakt, dus niemand kon concreet iets toezeggen. We bespeurden naast enthousiasme toch ook een zekere afwachtende houding. En toen ontstond het vermetele plan om een dergelijke superoverland het jaar daarna, in 1993, echt goed te organiseren, met ook deelnemers van buiten de EAC, vanuit geheel Nederland en eventueel ook uit het buitenland.Daarvoor zouden we al ruim vóór de kerst 1992 met een uitnodiging aan alle Nederlandse, Vlaamse en een groot aantal Duitse zweefvliegclubs naar buiten treden.

de geboorte van de Euroglide De nodige voorbereidingen daarvoor werden getroffen en er werd over een naam voor het evenement nagedacht. Met het idee van een europese vlucht met een zo mogelijk internationaal karakter werd spontaan door een EAC-lid de naam EUROGLIDE bedacht. Het traject was ook snel bepaald: vanuit Eindhoven een retour in zuidelijke richting over een afstand van tenminste 2000 kilometer. Als keerpunt werd gekozen voor het vliegveldje Nogaro aan de voet van de Pyreneeën, een van de keerpunten uit de Tour de France en planeur van 1991.

Mart kwam via zijn werk in contact met de IBM Consulting Group, die bereid was een dergelijk evenement ruimhartig te sponsoren. Met dit sponsorgeld konden we stickers drukken, posters laten maken, eigen briefpapier laten drukken en nog wat andere representatieve dingen doen, waarmee de wedstrijd direkt binnen de zweefvliegwereld ruim in de belangstelling kwam. En toen de inschrijving op 1 januari 1993 openging konden we al binnen twee maanden zo’n twintig deelnemende teams inschrijven, uit binnen- en buitenland, waaronder vier Duitse teams en twee Belgische teams. De organisatie van deze eerste Euroglide, die de naam IBM-Euroglide kreeg, was in handen van Mart Heesakkers en Han Teunissen met als wedstrijdleider en wedstrijdhulp respectievelijk Jos Bakermans en Joeri Bierings. Daarbij hadden Mart en ikzelf natuurlijk uitdrukkelijk de intentie om zelf ook mee te vliegen met deze eerste Euroglide met onze Janus en met Huub en Jos erbij, als team van vier. De organisatie kostte veel tijd en inspanning, want we wilden het direkt goed doen. Alle (zweef)vliegvelden binnen een band van 100 kilometer breedte aan beide zijden van de koerslijn (circa 100 stuks!!) werden aangeschreven, met een aantal stickers en een poster daarbij gevoegd. Er werd een speciaal Euroglide reglement opgesteld, grotendeels gebaseerd op het Franse reglement van de Tour de France en planeur.

We besteedden veel tijd aan de pr van onze euroglide in de zweefvliegpers in binnen- en buitenland en we moesten het nodige aan pr-aktiviteiten organiseren voor onze sponsor IBM. Maar eindelijk naderde dan de dag dat de allereerste EUROGLIDE van start zou gaan. Als periode hadden we gekozen voor de start op zaterdag 12 juni en de finish op zondag 20 juni, beiden op de vliegbasis Eindhoven, ons thuisveld. Effectief waren dus negen vliegdagen voor het evenement beschikbaar. Naast de wedstrijdorganisatie moesten we ook het nodige organiseren voor ons eigen team, zoals een huurauto (Ford Transit), kist en aanhanger tip-top in orde, de nodige vliegkaarten, radio’s en wat dies meer zei. Mobiele telefoons hadden we nog niet, dus een betrouwbare radioverbinding was essentieel voor het contact tussen vliegers en ophalers. Overigens rouleerden we het vliegen en ophalen in ons team, een van de aardige mogelijkheden in de Euroglide. Maar op vrijdagavond 11 juni 1993 waren we er helemaal klaar voor en waren we toch wel licht gespannen voor het grote avontuur. We hadden geen idee wat ons de komende dagen te wachten stond. go to top

Dag 1, Zaterdag 12 juni 1993 Team WE, Janus C, PH-719 Martin Heesakkers, Huub Margry, Jos Heesakkers, Han Teunissen Vandaag zou de Euroglide dan van start gaan. Totaal 21 teams meldden zich voor de start op Eindhoven. We begonnen de dag met een uitgebreid gezamenlijk ontbijt, dat sindsdien traditie is geworden in de volgende Euroglides. De pers was aanwezig, het NOS-journaal was aanwezig. Iedereen had er zin in, maar helaas, het regende pijpestelen. Een warmtefront trok over ons land en er waren geen vliegmogelijkheden.

regen en nog eens regen Voor veel teams, inclusief voor onszelf, was het wel een goede gelegenheid om nog eens grondig een aantal zaken beter voor te bereiden, zowel aan de kist of de auto als aan de kaarten met de vele mogelijke landings- en startvliegvelden onderweg. Na een intensieve dag in de Fly-inn, het clubhuis van de EAC, en een uitgebreide chinees in Veldhoven gingen we toch maar weer naar ons eigen bed thuis. Morgen zouden we naar verwachting toch wel kunnen vertrekken.?

Dag 2, Zondag 13 juni De weersverwachting voor vandaag zag er maar weinig beter uit. Jos Bakermans was naast wedstrijdleider ook meteoroloog. Hij sprak, ik zal het nooit meer vergeten, van een ‘koude put’ boven Noord-Frankrijk die voor een grote onstabiliteit in de hoge luchtlagen en voor veel regen zorgde. Nou, die koude put hebben we dezelfde avond nog in Noord-Frankrijk gevonden, het leek daar wel herfst in juni. Wat in elk geval goed van pas kwam waren de mooie rode IBM-Euroglide bodywarmers, die we aan alle Euroglide-deelnemers namens IBM hadden kunnen uitreiken. Maar daarover later meer. Eerst terug naar de Fly-inn en naar de tactische beslissingen die daar door alle teams moesten worden genomen. Vliegen zat er ook vandaag niet in. Met een verplaatsing over de weg vanaf Eindhoven, reglementair een mogelijkheid, konden we niet buiten het slechtweergebied komen. Elk team had weliswaar totaal een rijkrediet van 300 kilometer, maar daarvan mag nooit meer dan 100 kilometer per keer worden gebruikt. Daarna moet eerst weer een wedstrijdvlucht van 30 kilometer worden gemaakt. Jos Bakermans besloot direkt vandaag al van de mogelijkheid tot ingrijpen in het reglement gebruik te maken. De weersverwachting voor onze omgeving was ook voor de komende dagen bar slecht. Bovendien zouden we op maandag problemen ondervinden met de start van meer dan twintig zweefvliegtuigen vanaf de militaire vliegbasis Eindhoven.

de ‘Ingreep’ Zijn ingreep in het reglement bestond uit het volgende. Voor vandaag, maar alleen vandaag, kreeg elk team een extra krediet van 250 kilometer, dat in een keer te gebruiken was. Vervolgens werden door alle teams in de Fly-inn de kaarten opengevouwen, 250 kilometer werd afgepast, er werd naar Frankrijk gebeld, besluiten werden genomen. En vervolgens was binnen een uur tijd de hele zweefvliegkaravaan op pad, over de weg, richting Noord-Frankrijk. Geschikte zweefvliegvelden op 250 kilometer vanaf Eindhoven waren bijvoorbeeld Verdun, Soissons, Sedan, of Reims. De teams verdeelden zich op deze wijze over Noord-Frankrijk. Wij besloten met ons team naar Soissons te rijden en troffen daar, naast het vliegveld, de reeds beschreven ‘koude put’ aan. Het leek werkelijk wel herfst. Alleen een stevige fles whisky en de rode bodywarmers hielden ons op de been. Op Soissons troffen we in de loop van de avond ook de teams DM (Jac van Stratum met zijn ophalers Jac-Jac), TT (Reitze van der Linden met zijn ophaler Willem-Jan) en het team WW (Jaap Horsten en Wim Dercksen) aan. Met hen zouden we de komende drie dagen lief en leed delen, maar dat wisten we toen nog niet. go to top

Dag 3, Maandag 14 juni De dag begon nat op Soissons. We hadden allemaal de nacht doorgebracht in kleine tentjes of in de aanhanger, met de romp van de kist buiten in de regen. Alles was nat en klam. We hadden ons de Euroglide toch wel wat anders voorgesteld en dit was welbeschouwd al de derde dag die zo te zien ook verloren ging. De dag bestond uit wachten, hopen, opnieuw wachten om dan toch maar op tijd te besluiten aan de wijn en de whisky te gaan (voor bier was het veel te koud).

opnieuw regen We vonden gezamenlijk een leuk restaurantje voor de lunch, ergens aan het water (alsof we geen water genoeg hadden gezien) en maakten ‘s avonds met alle teams een plaatselijke pizzeria onveilig. Het verplichte telefoontje naar Eindhoven in de avond leerde dat alle teams onder soortgelijke omstandigheden vertoefden, verspreid over diverse vliegvelden in de omgeving. Maar toch, we hielden de moed erin, het is tenslotte pas maandag, we zijn lekker op vakantie, het gezelschap is goed en de omstandigheden zullen toch wel snel veranderen, niet dan ?

Dag 4, Dinsdag 15 juni De afgelopen nacht hebben we op uitnodiging van de voorzitter van de zweefvliegclub van Soissons in de toren van het vliegveld kunnen slapen. Ook niet alles, maar tenminste droog. De plaatselijke zweefvliegers zijn zeer begaan met ons lot en ze dragen onze Euroglide een warm hart toe, zeggen ze. In een afvalemmer naast een bureau in de verkeerstoren zie ik nog net de snippers van onze vooraf toegezonden euroglideposter liggen. Maar het weer is nog steeds pet, hoewel de voorspellingen nu wat beter zijn. Ten zuiden van de Loire is het al opgeklaard, maar wij zitten nog lang niet ten zuiden van de Loire. Als we ‘s middags uit verveling wat met de luchtvaartradio spelen en uitluisteren op de ‘hallo-frequentie’ 123,45, horen we plotseling bekende Nederlandse stemmen. Er zijn eurogliders in de lucht !!! Het blijkt dat enkele teams nog verder zijn verplaatst en ten oosten van Parijs vanaf een vliegveld zijn gestart in marginale omstandigheden. Achteraf bleek dat ze met een wolkenbasis van circa 500 meter toch een wedstrijdvlucht hebben kunnen maken.

opnieuw een verloren dag? In deze kopgroep zaten onder andere Hans Biesters en Max Dolfin. Vervolgens mogen ze weer verplaatsen en daarmee komen ze ten zuiden van de Loire en in het betere weer. Crisisberaad tussen de vier teams op Soissons: wij moeten hier nu ook weg en wel zo snel mogelijk. Het goede weer zit verder zuidelijk. We besluiten nog vanavond een reglementair toegestane extra verplaatsing van 100 kilometer te maken. We rijden met de vier teams in konvooi naar het vliegveld Romilly sur Seine. We komen in het donker hier aan en slaan een kampement op bij een grote hangaar. Het blijkt overigens dat er niemand op het vliegveld aanwezig is. Via een telefoontje van Reitze, die perfect Frans spreekt, kunnen we hier op Romilly morgen rond de middag over een sleepkist uit Chalons beschikken. Zou dan morgen eindelijk de Euroglide voor ons ook vliegend van start gaan…..? go to top

Dag 5, Woensdag 16 juni Vandaag is Mart jarig. Na de felicitaties gaan we vlakbij het vliegveld in een hotel ontbijten. We mogen hier ook douchen, perfect. Direkt daarna terug naar het vliegveld, kisten monteren en de startvoorbereidingen treffen. Om circa half een arriveert de sleepvlieger uit Chalons. Vrij snel sleept hij de vier zweefvliegtuigen op. Han en Jos bijten in ons team de spits af. Het is boven niet echt goed, er staat een stevige zuidenwind tegen, maar er is tenminste bruikbare thermiek. Met vier kisten samen gaan we op pad, hoewel we elkaar toch vrij snel kwijtraken, niet in de laatste plaats door de sterk verschillende glijhoeken. Vanuit Romilly sur Seine maken we een wedstrijdvlucht van ruim 75 kilometer en de vlucht eindigt met een buitenlanding ten zuidwesten van Sens, in de buurt van Montargis.

eindelijk vliegen De akker is nog sompig nat van de vele regen van de laatste paar dagen dus het is nog een hele klus om de kist aan de kant te krijgen. Na demonteren verplaatsen we naar Orleans St.Denis de l’Hotel. St. Denis is jarenlang de organisator geweest van de tour de France en Planeur, dus ons euroglideavontuur spreekt erg aan en de club is zeer gastvrij. De overige teams zijn we inmiddels kwijt. In een leuk restaurant in St. Denis vieren we de verjaardag van Mart met een goede fles wijn. go to top

Dag 6, Donderdag 17 juni Vandaag wordt een mooie zweefvliegdag. De wind is grotendeels gaan liggen, het is een stuk warmer, het wordt vlak na de middag onstabiel genoeg. Zo hoort een zweefvliegdag eruit te zien. Vandaag vliegen Mart en Huub. Via de Sologne gaat het vrij voorspoedig richting Amboise en vervolgens naar Poitiers. Bij Poitiers hebben Han en Jos vanuit de Transit op de autosnelweg ineens zichtcontact met de Janus. Heel speciaal, zo ver van huis en dan toch zo dicht bij elkaar in de buurt. Na Poitiers wordt het moeizamer en de dag loopt thermisch op zijn eind.

eindelijk fatsoenlijke thermiek De vlucht van ruim 260 kilometer eindigt in een akker bij Ruffec. Ruffec ligt halverweg Poitiers en Angouleme. Angouleme lijkt ons een mooi uitgangspunt voor morgen. We besluiten lokaal een restaurant en een hotel te gaan zoeken en zullen morgen proberen het keerpunt Nogaro te bereiken. Morgen is het tenslotte pas donderdag en vanaf Angouleme is het nog ongeveer 250 kilometer naar Nogaro. Eenmaal gerond zullen we met elke kilometer weer dichter bij huis komen. Nu omdraaien en vanaf hier naar Eindhoven vliegen lijkt ons te vroeg en te zwak.

Dag 7, Vrijdag 18 juni De dag begint met dichte ochtendmist, maar daarna wordt het een mooie zonnige warme dag. Op Angouleme krijgen we elke denkbare medewerking. We monteren de kist en starten rond de middag vanaf de hoofdbaan. Maar helaas, het blijft veel te stabiel, er is nauwelijks thermiek, alleen een huisbel tegen een heuvel nabij het veld houdt ons, Huub en Han, in de lucht. Elke poging om van het veld weg te steken mislukt en de huisbel, wind en zon op de heuvel, redt ons telkens van een voortijdige landing. Uiteindelijk maken we zo een vlucht van bijna vijf uur!! Niet hoger dan zo’n 800 meter en niet verder van het veld dan zo’n 10 kilometer. Er zit weinig anders op dan weer te landen op Angouleme. Geen Nogaro vandaag. Het is nu vrijdag namiddag, nog twee hele vliegdagen voor ons.

het ‘keerpunt’ in de wedstrijd Dit lijkt in alle redelijkheid nu toch te krap om Nogaro nog vliegend te halen en ook de hele terugweg van 1000 kilomter vanaf daar nog te vliegen. We besluiten dus om vanaf hier om te keren en richting Eindhoven te gaan. We verplaatsen over de weg naar Poitiers. Reglementair is ons verste punt in de wedstrijd dus de buitenlanding bij Ruffec van gisteren geweest. In Poitiers worden we hartelijk verwelkomd door de wedstrijdleider van de Coupe d’Europe de biplaces, de tweejaarlijkse internationale tweezitterwedstrijd, waar onze Janus vaste deelnemer is. Na een fantastisch diner in een idyllisch restaurantje aan een beekje in de omgeving overnachten we op het vliegveld Poitiers in onze tentjes. go to top

Dag 8, Zaterdag 19 juni Als we in de ochtend wakker worden en zelf het weer interpreteren belooft dat niet veel goeds. Er staat uitgesproken cumulus castellanus aan de lucht, ofwel: onweersdreiging. De professionele meteo op Poitiers bevestigt dit beeld. We mogen, na een hernieuwde ingreep van Jos Bakermans, verder verplaatsen noordwaarts. We besluiten opnieuw naar Orleans St. Denis de l’Hotel te rijden en vanaf daar vandaag nog te proberen te vliegen. Rond de middag komen we aan op St. Denis. Snel monteren en starten. Mart en Jos maken een mooie vlucht naar Epernay aan de voet van de heuvels van de Champagne.

verplaatsen en weer vliegen Hier ontmoeten we, na dagen, weer een euroglideteam, het team van Bert Kuiper en zijn ophaler Henk Boonstra. In de late avondzon, met uitzicht op de Champagne, genieten we op het vliegveldterras van een heerlijk biertje. Daarna een goede maaltijd en een gezellige avond in Epernay met zijn zessen, met natuurlijk champagne. Helaas voor Bert en Boon blijkt ‘s avonds hun auto opengebroken te zijn en raken ze een deel van hun spullen kwijt.

Dag 9, Zondag 20 juni 1993 Helaas is er de volgende ochtend geen startcapaciteit op Epernay. Het is een mooi sportvliegveldje, er staan wel 20 motorvliegtuigen, maar geen van allen met sleephaak. We hebben gisteravond ook verzuimd om daar concreet naar te vragen, stom dus !! Dus: inpakken en wegwezen. We verplaatsen naar Reims, een mooi veld maar absoluut niet zweefvliegminded. Even later zien we Bert Kuiper overvliegen. Hij heeft een zelfstarter en is dus gewoon vanaf Epernay kunnen starten. Hier manifesteert zich heel duidelijk het grote voordeel van een motorzwever, zeker als zelfstarter.

naar huis Als we eindelijk in de lucht zijn, is het thermisch wel goed, waarschijnlijk de beste dag van deze Euroglide. Mart en Han maken een hele mooie vlucht van 220 kilometer, letterlijk tot in het zicht van Eindhoven. Maar door een te defensieve houding onderweg komen we net tijd te kort en landen we bij de laatste thermiek van de dag op het vliegveld Keiheuvel. We worden hier hartelijk ontvangen maar we moeten verder. Na een korte sleep vanuit Keiheuvel leggen we de laatste dertig kilometer van deze Euroglide door de lucht af en kunnen we toch een mooie finish maken over de Fly-inn om circa acht uur ‘s avonds. We zijn thuis!! go to top

This story De geboorte van de Euroglide Dag 1 Dag 2 Dag 3 Dag 4 Dag 5 Dag 6 Dag 7 Dag 8 Dag 9 Naschrift Stories index

Naschrift Het was een fantastisch avontuur, zeker voor herhaling vatbaar. Een volgende keer, met wat beter weer, moet een retourvlucht van 2000 kilometer er echt wel inzitten. Nu zijn we met 1218 reglementair afgelegde kilometers derde in onze klasse van negen vliegtuigen met een handicap kleiner dan 112. Hans Biesters (BB) wint in onze klasse met 1462 kilometer. Hij is wel in Nogaro geweest. De directeur van IBM Consulting Group heeft daar dagen lang met twintig flessen Armagnac staan te wachten op het hele deelnemersveld. Er zijn maar een handvol deelnemers daadwerkelijk op Nogaro geweest. Jac van Stratum is er wel geweest, maar hij heeft er met zijn team wel 800 kilometer voor moeten rijden. In de ‘grote’ klasse, met handicap groter dan 112, is Max Dolfin winnaar.

De Euroglide is neergezet. Ondanks het slechte weer van de eerste paar dagen is het een succes geweest. Helaas zijn totaal vijf teams, allen buitenlandse teams, voortijdig afgehaakt na de eerste slechte dagen. Eén team gaf al na twee dagen de pijp aan Maarten. Voor de overige teams was het spannend, enerverend, avontuurlijk en een hele mooie ervaring. Volgend jaar proberen we het opnieuw!! Han Teunissen, januari 2003 go to top

Created by Poort