2000 story of team EH

Introduction

Current edition

Rules

Previous editions

Contact us

Euroglide 2000 story of team EH

This story Proloog Dag minus 1 Dag 1 Dag 2 Dag 3 Dag 4 Dag 5 Dag 6 Dag 7 Dag 8 Dag 9 Dag 10 Naschrift Stories index

Proloog Dit is het verslag van de deelname van het team EH aan de Euroglide 2000. Het team bestaat uit Ton de Kort, Jan Senft, Gerrit Knoop en Han Teunissen. We hadden allemaal ervaring met eerdere versies van de Euroglide. Het was ook deze keer weer spannend en toch ook ontspannend, enerverend en toch ook rustgevend. Maar vooral was het vakantie en weer heel erg leuk om mee te doen. De sfeer binnen het team was prima, zeker op de mooie dagen, maar gelukking ook op de wat minder voorspoedige dagen. De Duo Discus heeft zich weer bewezen als een fantastisch vliegtuig voor zo'n tocht. De Euroglide is een combinatie van wedstrijd en toertocht en dat maakt het juist zo leuk. Het wedstrijdelement is nooit overheersend aanwezig maar wel is er steeds de 'drive' om door te gaan en geen kostbare kilometers of kostbare tijd te verliezen. Dat is absoluut nodig om een goede klassering te behalen. En opnieuw is bewezen dat de juiste tactische beslissingen, op het juiste moment genomen, het verschil van dagen kunnen bepalen, maar daarover later meer.

Dag minus 1 Het begon als vanouds, op maandagavond 2e Pinksterdag, met een briefing in een ontspannen sfeer, die ook vooral het karakter van een reunie had. Er zijn deelnemers bij die geen Euroglide hebben gemist en nu al voor de vijfde keer meedoen. Er verscheen dit jaar een ongekend groot aantal van 30 teams aan de start met totaal zo'n 90 teamleden, vliegers en ophalers. In veel teams werd, net als bij ons, het vliegen en ophalen afgewisseld. Het rijden is in de Euroglide bijna net zo spannend als vliegen en heeft duidelijk een extra dimensie ten opzichte van een normale ophaalpartij. Maar terug naar de briefing: De weersvoorspelling voor de eerste dagen van de wedstrijd werd gepresenteerd en het toch weer enigzins aangepaste reglement werd uitgebreid besproken. Bij de Euroglide mag binnen het totale traject van ruim 2100 kilometer maximaal 300 kilometer over de weg, of via een sleep, of op de eigen motor van motorzwevers, worden verplaatst. Dat is echter aan strakke regels gebonden en zondigen tegen deze regels levert onverbiddelijk een diskwalificatie op. De verplichte logger levert daarvoor zonodig het onomstotelijke bewijs.

Op basis van de weersvoorspelling werd door de wedstrijdleiding, Maarten Robben en Dick Coolhoven, besloten om tegen ieders verwachting in de super driehoek met de wijzers van de klok mee te laten vliegen. Het parcours was daarom als volgt: van Eindhoven naar Lüsse, nabij Berlijn. Van hieruit dwars door Duitsland, eerst het oude oost-Duitsland, dan langs de Harz, de Wasserkuppe, de TMA van Frankfurt naar de grens tussen Duitsland en Frankrijk, nabij Karlsruhe en Straatsburg. Vervolgens via de Vogezen, Nancy, Troyes, St. Florentin en de Loire naar het bekende vliegveld Issoudun in Midden Frankrijk. Vervolgens van Issoudun weer noordwaarts, via Dahlemer Binz in de Duitse Eiffel, terug naar Eindhoven. Totale afstand: 2124 kilometer. Na afloop van de briefing werd er nog even nagepraat in de gezellige Fly-inn, maar de meeste teams zochten op tijd hun bed op, een aantal van hen in een mooie slaapkamer op de vliegbasis. Morgen zou het gaan gebeuren volgens de meteoverwachting. go to top

Dag 1, dinsdag 13 juni Na het prima ontbijtbuffet, georganiseerd en geheel verzorgd door Heinz Schlösser met hulp van Riet Robben en Netty Coolhoven (fantastisch Heinz), een briefing en een uitgestelde tweede briefing, ontwikkelde het weer zich toch zo dat we naar de strip gingen om de kisten te gaan monteren. Rond twee uur werd vervolgens ook daadwerkelijk gestart en met vier sleepkisten waren alle deelnemers binnen een uur in de lucht. We zullen verder niet namens de andere teams spreken - sommigen vlogen vandaag ondanks de magere omstandigheden van een thermiekbasis van ruim 700 meter, met zwakke blauwe thermiek, meer dan 250 kilometer - maar voor de EH was de eerste wedstrijddag een teleurstelling. Na een kleine 20 kilometer moesten Han en Jan net buiten de CTR, bij Sterksel buitenlanden.

Ton en Gerrit vielen na het landingsbericht van verbazing van hun terrasstoel. Na een moeizame ophaalpartij, compleet met boze wortelenboer en politie, gevolgd door file op de A-2, waren we pas iets voor zessen weer terug op Eindhoven. Iets anders zat er niet op, besloten we naar rijp beraad. Een tweede start om kwart over zes bracht geen uitkomst en we moesten ons er bij neerleggen dat we kennelijk als enige team niet in staat waren geweest van Eindhoven, nota bene het thuisveld, weg te komen. De kist kon in de hangaar en we dropen teleurgesteld af naar de Chinees in Veldhoven om onze zonden te overdenken. Morgen zouden we verder zien. go to top

Dag 2, wo 14 juni Het weer zag er 's morgens niet veelbelovend uit: volledig bewolkt, te koud voor goede thermiek en met een magere voorspelling. Ons plan was geweest om vandaag vanaf Eindhoven opnieuw te starten. Maar toen we vervolgens in de Fly-inn kwamen en daar de voltallige Soos-EAC aantroffen die zich voor het plotbord verdrongen en met verbazing en een klein beetje leedvermaak op het eenzame vlaggetje met EH erop in Eindhoven wezen, was ons besluit snel genomen. We vertrekken over de weg en starten hoe dan ook vandaag de race. Wacht maar, wie het eerst terug is in Eindhoven na 2124 kilometer, dat telt. En hier volgt, al is het achteraf gesproken, de eerste goede tactische beslissing in deze Euroglide. We besluiten om niet achter de meute aan te rijden naar het oosten, maar om ons te verplaatsen naar het zuiden, naar Aachen-Merzbruck. We komen daarmee, volgens onszelf en de meteo, in het betere weer en vlakbij de thermisch goede Eiffel en het kost ons slechts 30 kilometer krediet, omdat we ons praktisch loodrecht op de koers van Eindhoven naar Lüsse verplaatsen.

Sommigen konden deze tactische hogere Euroglidekunde niet geheel volgen. Ze schudden meewarig het hoofd. Dat EH-team, na een voortijdige buitenlanding, is nu ook geheel de kluts kwijt en op weg naar het verkeerde keerpunt!! Vliegen zat er die dag helaas in Aachen niet meer in. Gelukkig voor ons was het weer op het traject Eindhoven - Lüsse ook niet fantastisch. Toch bereikten ons, met behulp van de welhaast onmisbare GSM, de geruchten dat er vandaag al teams op het eerste keerpunt zijn aangekomen. Maar zoals eerder gezegd, de sfeer onder ons vieren was goed, het eten en het bier erg lekker in Aachen-Merzbruck en de zweefvliegclub (een van de negen clubs op Aachen) is erg gastvrij. De tentjes worden opgezet naast het clubhuis, de tap is aangesloten. Kortom, onze vakantie is nu echt begonnen. go to top

Dag 3, do 15 juni Over vandaag kunnen we kort zijn. Een uitgestrekt koufront, min of meer stationair, bedekt geheel Midden-Duitsland. Het motregent en het is koud. Wij vliegen niet, maar onze concurrenten, inmiddels toch al aardig verdeeld tussen Eindhoven en Berlijn, presteren vandaag ook niet veel. De derde wedstrijddag gaat voorbij en we hebben in de zin van de wedstrijd nog geen meter gevlogen.

De tijd gaat dringen. Maar toch een lichtpuntje: tegen de avond klaart het vanuit het westen op en we kunnen zowaar in de zon op het terras ons biertje drinken, in afwachting van het avondeten. Zou het dan toch morgen.? go to top

Dag 4, vr 16 juni En inderdaad. We staan op onder een strakblauwe hemel die veel goeds voorspelt. Ook diverse zweefvliegers in Aachen zijn er vroeg bij en monteren in recordtempo zo'n 20 zweefkisten. Wij zijn, na het ontbijt, ook snel startklaar en om ongeveer elf uur zijn Gerrit en Ton in de lucht. Ze melden goede thermiek, mooie cumulus en een alleszins acceptabele wolkenbasis. Koers zuidoost richting Koblenz aan de Rijn. Jan en Han hebben moeite om de Duo Discus bij te houden met de Ford Transit, zelfs over de Duitse autobahn. Vlak voor Koblenz hebben we toch nog eenmaal zichtcontact met de Duo op ruim 1500 meter hoogte, maar dan geven Gerrit en Ton gas en gaat het zeer voorspoedig richting het noordoosten, globaal via Marburg, Kassel. Na een paar uur verliezen we zelfs radiocontact en raakt de Transit steeds verder achterop. Bij Erfurth, in het voormalige Oost-Duitsland, nemen we een verkeerde beslissing om de autobahn te verlaten en binnendoor meer op koers te gaan rijden. Dan blijkt dat hier na 10 jaar hereniging de tijd toch heeft stilgestaan. De infrastructuur is absoluut nog niet aangepast, we verzeilen midden in kleine dorpjes over abominabel slechte wegen.

We besluiten de autobahn weer op te zoeken maar zijn dan toch enkele uren kwijt. Bij Magdeburg kunnen we de autobahn weer oppikken en rond deze tijd gaat de GSM in de auto. Gerrit aan de telefoon: "je raadt niet waar we staan". We doen een poging. Lüsse soms?? En ja hoor, Gerrit en Ton hebben vandaag zo'n 470 kilometer gevlogen van Aachen-Merzbruck naar Lüsse en daarmee hebben we in één klap ongeveer de helft van het peloton opgerold. Het weer was via de zuidelijke route naar Berlijn veel beter dan wat noordelijker, waar het peloton zich bevond. Jan en Han kunnen nu goed doorrijden op de autobahn en tegen half tien 's avonds is het team herenigd en zijn we nog net op tijd voor een uitstekende maaltijd, 'gutbürgerliche küche', in het kleine dorpje naast het vliegveld. Tijd om de ervaringen uit te wisselen. Het blijkt dat er totaal vier teams op Lüsse zijn aangekomen vandaag. Ongeveer 15 teams zijn al verder op het tweede been van de driehoek op weg naar Issoudun en de rest moet Lüsse nog ronden. go to top

Dag 5, za 17 juni Vandaag vliegen Han en Jan weer. Als we tegen acht uur opstaan is het strakblauw helder weer en verschijnen de eerste cumultjes al aan de hemel. Het overontwikkelt niet en we krijgen haast. Ook het lokale vliegbedrijf start snel op. We sluiten na het ontbijt in de rij aan en zijn om half elf al in de lucht. Het is direkt goed, tot 2 a 3 m/sec en we besluiten geen tijd te verliezen en op koers te gaan. Onderweg zien we ver onder ons Joeri met de GY op een verlaten vliegveld Dessau staan, te wachten op startcapaciteit. Hij zal zich wel staan te verbijten. De overige Eurogliders die met ons op Lüsse zijn gestart zijn we snel kwijt en we moeten het verder helemaal alleen doen. We passeren de uitlopers van de Harz, hier is het thermisch nog erg goed. Na zo'n hondervijftig kilometer, nabij Erfurth, wordt het plotseling wat minder. We vliegen voorzichtig verder en houden binnen glijbereik van het vliegveld Eisenach helemaal de handrem erop. Het stijgen is minimaal geworden, we bereiken nog maar zo'n 700 meter boven terreinhoogte en het heuvellandschap voor ons ziet er mooi maar ongenaakbaar uit. Dit kost ons ongeveer anderhalf uur. Dan zien we plotseling een duitse zweefkist in noordelijke richting vliegend, vanuit de heuvels komen. Wat hij kon, kunnen wij ook en inderdaad, eenmaal in de heuvels, de uitlopers van het Thüringerwald en het Rhöngebergte, is het thermisch weer veel beter.

We krijgen er weer vertrouwen in, vliegen via Fulda en langs de oostelijke rand van de TMA van Frankfurt richting Würzburg. Inmiddels hebben we, na vele uren, ineens weer radiocontact met Ton en Gerrit in de Transit. Zij zijn via de oostelijke autobahn via Bayreuth een eind omgereden, maar we komen hier weer bij elkaar. Nu aan het eind van de dag wordt het thermisch nog even heel goed, met een wolkenbasis op 2000 meter. We vliegen het begin van het Odenwald, zuid van Frankfurt, in en landen na acht en half uur vliegen op het vliegveld Mainbullau, op een hoogvlakte bij het toeristische stadje Miltenberg, aan de Main. Het was weer een heerlijke vliegdag, spannend, inspannend en toch ook ontspannend, via prachtige gebieden en we zijn tevreden over het resultaat. Ton en Gerrit zijn er na een half uur al. Het bier smaakte nog nooit zo goed en binnen een uur landt ook de Ruschmaier uit Eindhoven met Ben, z'n vriendin, Put en Rob om ons moreel nog verder te versterken. We hebben gezamenlijk een gezellige avond. Zij slapen in een hotel in Miltenberg, wij in onze vertrouwde tentjes op het vliegveld, naast de zweefvlieghangaar, waarin de Duo een plaatsje voor de nacht heeft gekregen. Zou het morgen weer zo'n mooie dag worden? We zullen zien. go to top

Dag 6, zo 18 juni Inmiddels is het warm tot zeer warm geworden. De atmosfeer begint te stabiliseren. We krijgen via de GSM ook dergelijke berichten van andere teams. Een aantal teams staat al dicht bij het tweede keerpunt Issoudun. Tot ons genoegen hebben we echter ook een groot aantal teams achter ons gelaten. Na een prima ontbijt op het vliegveldterras en het uitzwaaien van de Ruschmaier zijn Gerrit en Han startklaar. Opnieuw een tactische beslissing. Men verwacht hier lokaal pas in de loop van de middag voldoende thermiek en voldoende basis om veilig door het Odenwald te kunnen vliegen. Wij besluiten om van de reglementaire mogelijkheid gebruik te maken om extra hoog te slepen. We nemen een sleep tot 2000 meter,dat kost ons 40 kilometer krediet, maar daarmee kunnen we in één glijvlucht buiten het Odenwald komen in het laagland waar we wat veiliger kunnen scharrelen. De sleep is fantastisch mooi. Het Odenwald kent toppen tot 800 meter. We vliegen eerst over de Main en zien even later rechts van ons Heidelberg aan de Neckar. Aan het einde van de glijvlucht, na circa 30 minuten begint de eerste thermiek los te komen. We vliegen over een zweefvliegveld waar met moeite de eerste kisten lokaal boven blijven. Ik had graag hun verbaasde gezichten van dichtbij gezien: waar komt bij deze omstandigheden die Nederlandse Duo Discus toch vandaan? Het wordt een moeizame vlucht. We scharrelen van bel naar bel en van vliegveld naar vliegveld, dat we bijna steeds binnen glijbereik kunnen doen. Langs de Rijn vliegend, over Mannheim, komen we na bijna drie uur vliegen bij Rastatt en daar eindigt het avontuur voor vandaag. We hebben het plaatselijke zweefvliegveld in glijbereik, vinden echter geen thermiek en als we besluiten dan maar op het zweefvliegveld Baldenau, bij Rastatt te gaan landen, schrikken we toch even.

In Rastatt vindt een grote huishoudbeurs plaats en de zweefvliegstrip wordt gebruikt als parkeerplaats. Gelukkig is achteraan het veld nog een paar honder meter geheel vrij en daar zet Gerrit de Duo keurig neer. Enkele plaatselijke zweefvliegers zijn zeer behulpzaam en Jan en Ton arriveren binnen drie kwartier met de Transit. We pakken de Duo in en besluiten om nu toch de Rijn over te steken en naar het Franse vliegveldje Haguenau in het Rijndal te verplaatsen. Haguenau kennen we nog van twee vorige Euroglides. Men herkent ons ook en we worden weer erg gastvrij ontvangen. Ze zijn echter ook eerlijk tegen ons. Vandaag is in Haguenau alleen lokaal gevlogen. Ze verwachten hier bij deze stabiliserende omstandigheden ook voor morgen weinig thermiek en we krijgen de suggestie om nog verder naar het westen de heuvels in te rijden met morgen betere thermiekkansen. Een telefoontje naar het vliegveldje Sarreguemines en 'pas de probleme' voor een sleepstart morgen. We besluiten vandaag op Haguenau te blijven, zetten de tentjes op naast de aanhanger en de Duo Discus en gaan vervolgens lekker uit eten. Morgenvroeg zullen we verder de heuvels inrijden naar Sarreguemines. We verplaatsen ons dan vanaf Rastatt maximaal maar zoals later zal blijken is dit de beste beslissing die we konden nemen. In het Rijndal is de komende dagen geen thermiek en vanaf Sarreguemines zullen Jan en Ton morgen bijna 200 kilometer kunnen vliegen, waarbij we het voor ons vliegende peloton tot op een haar na genaderd zijn. go to top

Dag 7, ma 19 juni Na het prima ontbijt in de stralende zon op het terras van het kleine vliegveldrestaurantje pakken we de tentjes in en verzamelen we alle elektrische apparatuur die de afgelopen nacht op de lader in het clubhuis van de zweefclub van Haguenau heeft gestaan. Daarna vertrekken we gevieren met de aanhanger met de kist erin, door de heuvels, in de richting van het vliegveld Sarreguemines. Uiteindelijk verplaatsen we ons zo vanaf de laatste landing op het Duitse zweefvliegveld Rastatt, ten oosten van de Rijn, een behoorlijk eind, maar in het heuvelgebied zijn de thermiekomstandigheden ongetwijfeld beter dan in het Rijndal, waarin Haguenau ligt. Als we rond 12 uur op Sarreguemines aankomen treffen we daar de twee Duitse teams met hun beide LS-4en, de T en de WJ. Na de vluchtige ontmoeting van enkele teams op het eerste keerpunt is dit voor het eerst dat we mede-Eurogliders tegenkomen. Wel gezellig. Het zijn aardige lui, alle vier. Ze vliegen permanent met de twee kisten in teamverband en ze doen dat best goed. Maar voorlopig hebben we ook hen weer ingehaald. Na de montage van de Duo-Discus in de bloedhete middagzon moeten we wachten op de eerste onstabiliteitsverschijnselen in de atmosfeer. Benieuwd of het thermisch wordt. Maar dan ineens, tegen drie uur pas, ontstaan in de verte de eerste cumultjes, dus zelfs natte thermiek. De Franse sleepvlieger maakt nog niet veel haast maar na enig aansporen sleurt hij de twee Duitse kisten en de Duo Discus in de lucht.

Jan aan de stuurknuppel, Ton in het 'kantoor' en aan de radio met een Franse luchtmachtverkeersleiding, want het is hier een intensief militair laagvlieggebied. Het wordt thermisch snel beter, met een hoge wolkenbasis en de Duo gaat even heel voorspoedig. Gerrit en Han kunnen het in de Transit maar nauwelijks bijhouden. Het rijden door het departement Vogezen is echter ook erg mooi. Via de stad Nancy en een stukje autoweg van de Route du Soleil, besluiten we binnendoor via Neufchateau in de richting van Brienne le Chateau en St. Florentin te rijden. Het zou prachtig zijn als de Duo dat vandaag vliegend haalt. Via de GSM hebben we vernomen dat er tien kisten op St. Flo staan die vandaag wegens gebrek aan thermiek niet zijn weggekomen. Helaas echter is de thermiek op, net voor Brienne. De thermiekperiode duurt maar enkele uren. Na een voorspoedige buitenlanding na een vlucht van 180 kilometer, kist afbreken en inpakken en een late maaltijd bij een lokaal Logis-de-France-restaurant rijden we in het donker nog 35 kilometer door naar het vliegveld Brienne le Chateau, waar we tegen middernacht aankomen. Eerst een welverdiend biertje drinken. Op de mooie camping bij het veld zetten we met behulp van de lichten van de auto en de zaklantaarns de tentjes op. Morgen vliegen we verder, of van hier of van het iets verder gelegen Troyes. go to top

Dag 8, di 20 juni De twee Duitse teams zijn gisteravond ook op Brienne aangekomen. Via een wat noordelijkere route hebben ze iets meer gevlogen dan de Duo. Op Brienne blijkt vandaag geen startcapaciteit te zijn. We pakken daarom het zaakje in en rijden nog iets verder door naar het vliegveld van Troyes. Hier staat ook de VW van het team van Robert Werts al. Uiteindelijk vertrekken we hier dus met vier kisten, richting Issoudun. Ton en Han zien vanuit de auto op de rondweg van Troyes de Duo moedig wegsteken in zuidwestelijke richting. Binnen een kwartier zien ze echter de kist met Jan en Gerrit erin even hard, maar nu een stuk lager, weer terugvliegen naar het veld om net naast het veld met de moed der wanhoop de lokale huisbel tegen een klein heuveltje laag op te kunnen pikken. Het wordt een moeizame tocht. Het is best wel aardig thermisch maar inmiddels staat er een forse zuidwestenwind, dus pal tegen, die de reissnelheid drastisch beperkt. Voor ons horen we enthousiaste verhalen van de grote groep van 10 kisten die allemaal richting Issoudun vliegen en voor een deel ook al hebben gerond. Eenmaal op de terugweg hebben zij de zuidwestenwind op de staart, dat schiet op. De Duo met Jan en Gerrit vliegt vandaag maar zo'n 85 kilometer en de vlucht eindigt in een gemaaid korenveld bij het plaatsje Toucy. Er is in dit deel van Frankrijk relatief weinig startcapaciteit, dus onze opties zijn beperkt. We wegen ze, staande bij de auto, gezamenlijk af: een positieve verplaatsing naar het vliegveld van Bourges, met zekere startcapaciteit voor de volgende dag, zit er krap in, het is namelijk 99 kilometer van hier.

Het grote nadeel is dat we daarmee praktisch door ons krediet heen zijn, terwijl we nog een aantal dagen voor de boeg hebben. Die kredietkilometers zouden we nog wel eens hard nodig kunnen hebben. Een negatieve verplaatsing, terug naar bijvoorbeeld St. Florentin, betekent dat we de vandaag zeer moeizaam verkregen kilometers voor een deel weer prijsgeven. Dat doet psychologisch nogal pijn. We besluiten om een definitief besluit nog even uit te stellen. Na het opzetten van de tentjes op de plaatselijke camping municipale, gaan we eerst maar eens lekker uit eten en zullen we dan onze opties nog eens doornemen. Tijdens het eten komen we op het idee om ver uit koers zuidoostelijk te verplaatsen naar Nevers aan de Loire. Een verplaatsing van bijna 100 kilometer, maar in de zin van de wedstrijd maar zo'n 50 kilometer. Het scheelt ons dus 50 kilometer krediet, die we zo in de zak kunnen houden voor de komende dagen. Zo gezegd, zo gedaan. We zullen morgen na het ontbijt naar Nevers verplaatsen. Na deze beslissing laten we ons het diner verder goed smaken, drinken daarna nog een biertje in een plaatselijk cafe en daarna nog eentje bij de tent. Via de GSM hebben we inmiddels vernomen dat een paar kisten vandaag op Eindhoven zijn gefinished, waaronder de C4 in de zweefvliegklasse. Anton en Michel zijn met de XX heel dicht bij Eindhoven gekomen en zullen morgen waarschijnlijk finishen. Die kunnen we dus niet meer kloppen, maar alla. go to top

Dag 9, wo 21 juni, 'de langste dag' Als we na een mooie autorit door het wijngebied van de Loire aankomen op het vliegveld van Nevers zijn onze Duitse vrienden met de twee LS-4's daar al. Zij hebben min of meer dezelfde overwegingen gehad als wij. Zij hebben al startcapaciteit geregeld en om iets na één uur in de middag zijn we met de drie kisten onderweg. Vandaag vliegen Han en Ton met de Duo. De Duitsers hebben kennelijk haast want we zijn ze snel kwijt. Wij doen het even voorzichtig aan. De thermiek houdt nog niet over, de tegenwind is fors en een buitenlanding zou ons kostbare uren kosten. Uiteindelijk wordt het wat beter, de thermieksterkte en de wolkenbasis stijgen en ondanks de forse tegenwind komen we na haast drie uur vliegen in zicht van het keerpunt Issoudun. Bijna gaan we op Issoudun onderuit, maar het krampachtig vasthouden van een zwak belletje langs de rand van het veld brengt ons uiteindelijk weer op hoogte. Nu gaat het even snel, met de wind in de rug. Bourges schiet onder ons door en de Janus-CM, XB, van Bert Otten trouwens ook. De Loire bij het vliegveld Cosne passeren we nog geen dertig minuten later. Noord van de Loire is het echter veel blauwer en de thermiek weer zwakker. Even voorzichtig aan nu. Voor Auxerre horen we de Duitsers laag zitten en even later buitenlanden (haastige spoed ….?). Wij kunnen iets verder naar het oosten nog klimmen tot 2000 meter MSL. De thermiekdag loopt ten einde, maar geplakt tegen de wolkenbasis scharrelen we verder door.

Uiteindelijk moeten we de wolkenbasis verlaten en gaan we op koers glijden. Een lange final glide van ruim 70 kilometer (!) naar Troyes zit er volgens de boordcomputer net in. We blijven erg voorzichtig en glijden kilometer voor kilometer door. De rugwind wordt op lagere hoogte minder, maar de boordcomputer blijft optimistisch voor ons. Nog enkele keren een zwakke stijgpoging. Na een final glide van ongeveer drie kwartier kunnen we Jan en Gerrit melden dat we Troyes definitief kunnen halen en dat we de Duo daar neer zetten. Als we, onder verkeersleiding, op circuit gaan, zien we in het landingsveld een andere zweefkist liggen. Na onze landing blijkt het de DX Duo Discus van Reitze van der Linden met Dirk Wolf te zijn. Het heeft wel negen dagen geduurd, maar hen hebben we dus uiteindelijk ook ingehaald. Bas Krebbers met de ene Duo-aanhanger en Gerrit en Jan met de onze komen binnen een uur aan op het vliegveld. Een gezellige avond met de twee Duo-teams volgt. Na een borrel in de bar van het Novotel op het vliegveld gaan we met zijn allen in Troyes, op een terras buiten, eten. Het is nog heerlijk weer 's avonds. Gezamenlijk worden we ter plekke verliefd op de serveerster van het restaurant. Iedereen is in een prima stemming. De komende dagen moet een finish in Eindhoven er nog wel inzitten. Een koufront, dat vannacht moet passeren, zou morgen nog roet in het eten kunnen gooien, maar we zullen zien. Moe maar voldaan schuiven we na een lange dag onze tentjes in. go to top

Dag 10, do 22 juni Nog drie vliegdagen voor de boeg en nog ruim 430 kilometer te vliegen, dat zou moeten lukken. In de ochtend is het op Troyes nog zwaar bewolkt, vannacht heeft het licht geregend. Er staat nog steeds een forse zuidwestenwind. Als in de loop van de ochtend de bewolking wat gaat breken, maken we toch de twee Duo's klaar voor de start. Een zeer bereidwillige sleepvlieger staat tot onze beschikking. Vandaag vliegen Jan en Gerrit. We zijn allemaal wat sceptisch over het weer en schatten onze kansen voor vandaag. Eerst maar eens Chalons sur Marne zien te halen, dan maar eens verder kijken wat er nog inzit. Na de start van de beide Duo Discussen blijkt het thermisch toch wel redelijk goed te zijn. Helder blauw met 4 tot 5/8 cumulus. Bovendien is de forse rugwindcomponent een welkome aanvulling. Gerrit en Jan geloven het nog niet helemaal en doen, terecht, nog even voorzichtig aan. Bas en Dirk met de DX lopen iets op hen vooruit. Maar het blijft goed gaan met de mannen en Chalons wordt binnen een uur gepasseerd. Na zo'n drie uur vliegen komt het keerpunt Dahlemer Binz, eerst psychologisch en daarna werkelijk, binnen bereik. Ton en Han rijden in konvooi samen met de combinatie van Reitze naar het noordoosten. Radiocontact hebben we nu niet meer. We besluiten, omdat het goed gaat, een stuk af te snijden vanuit Noord-Frankrijk en via Luxemburg richting Bastogne te rijden.

Helaas voor Reitze gaat dan de telefoon. Bas en Dirk zijn in de buurt van Dahlemer Binz iets te overmoedig geweest en hebben hun Duo Discus enkele kilometers buiten het vliegveld aan de grond moeten zetten. Geen bericht is goed bericht voor ons en we vervolgen zo snel we kunnen de Ardennenautobaan, richting Luik. Dan gaat de GSM ook bij ons in de auto. Gerrit en Jan hebben net Eindhoven niet kunnen halen. Het is daar buiig en ze hebben de Duo op het vliegveld Budel aan de grond moeten zetten. Na enig heen en weer telefoneren blijkt er in Eindhoven nog een sleepvlieger die niet aan het bier zit, zodat de Duo door de lucht van Budel kan worden opgehaald. Na de korte sleepvlucht finisht de Duo Discus dan toch op Eindhoven. De 2124 kilometer lange tocht zit er op. Het is vandaag toch nog tegen verwachting goed geweest. Gerrit en Jan hebben een wedstrijdvlucht van 410 kilometer gemaakt en een verplaatsing van 25 kilometer. Ton en Han zijn met de aanhangercombinatie binnen een half uur ook bij de Fly-inn. Het weerzien met de achtergebleven EAC'ers en de overige vandaag gefinishte Euroglideteams is allerhartelijkst. Het bavaria bier smaakt toch ook weer prima om maar niet te spreken van de aangerukte chinees. go to top

This story Proloog Dag minus 1 Dag 1 Dag 2 Dag 3 Dag 4 Dag 5 Dag 6 Dag 7 Dag 8 Dag 9 Dag 10 Naschrift Stories index

Naschrift Het is weer voorbij. Het was een prachtige tocht, spannend tot het laatst. De Duo heeft zich fantastisch gehouden en wij ook. In het zweefvliegklassement zijn we van de laatste plaats, met nul kilometer op de eerste drie dagen, gestegen tot de zesde plaats bij aankomst op Eindhoven. En dat uiteindelijk in zeven gevlogen dagen. De Euroglide blijft toch een heel uitdagende manier van zweefvliegen, dat een extra dimensie aan het overlandvliegen toevoegt. Tactiek, uithoudingsvermogen, een beetje mazzel op z'n tijd en de morele prestaties van het hele team zijn minstens zo belangrijk als de vliegprestaties van vliegers en kist. Geen dag is hetzelfde. Kansen keren zich soms binnen enkele uren. Zeg nooit nooit. Wat 's morgens onmogelijk leek bleek later toch te kunnen en wat het ene moment zo vanzelfsprekend lijkt blijkt later toch onhaalbaar. Ieder beleeft de Euroglide op zijn eigen manier. Ik persoonlijk vind de combinatie van afwisselend vliegen en ophalen in een team van vier, met een tweezitter zoals een Duo Discus, het meest ideaal.

En wat wij heel belangrijk vonden is nooit het vakantie element uit het oog te verliezen. Een gezamenlijk rustpunt op de dag is essentieel om het anderhalve week achtereen vol te houden. Vaak was de avondmaaltijd daarvoor een geschikt moment. We hebben dat dan ook nooit laten versloffen. De teamgeest binnen het team was van de eerste tot de laatste dag prima. We waren het wel eens onderling oneens maar altijd in een goede sfeer. Bedankt Ton, Gerrit en Jan voor de fijne zweefvliegvakantie en het gezamenlijke resultaat dat we hebben behaald. We moeten weer bijna twee jaar wachten op de volgende Euroglide. Indien het enigszins mogelijk is, zijn we weer van de partij. En als laatste: bedankt Dick en Maarten en al hun helpers die het op het thuishonk in de Fly-inn gedurende ruim anderhalve week voor ons mogelijk hebben gemaakt. Han Teunissen go to top

Created by Poort