Nieuw bij de motorzwevers was, dat er in de lucht (na het starten van de motor) een herstart mocht worden gemaakt en dat de echt verplaatste kilometers telden, hetgeen zeer goed werkte. Volgens het reglement mochten er totaal 300 kilometer verplaatst worden in porties van maximaal 100 kilometer en voor sommigen was het weer weer zo moeilijk dat dit krediet al na enkele dagen schoon op was, ik blijf dan ook beweren dat de Euroglide tevens een intelligentietest is en men zeer bestand moet zijn tegen moeilijk weer en tegenslag. De beloning is dan ook navenant groot.

Het weer was dit keer totaal anders dan anders en half Nederland, Duitsland en Frankrijk zijn op lage tot zeer lage hoogte aan een grondige inspektie onderworpen. Slechts een dag in Duitsland was het aardig weer voor alle andere deelnemers maar niet voor mij want ik kon de thermiek maar moeilijk vinden en hoewel de basis die dag op 1900 mtr. zat en er 3/8 CU was heb ik een moeizame dag beleefd en slechts door, na het uitdoven van de thermiek,

De Ardennen en de Eiffel daarentegen waren op de laatste dag een feestje met een basis op 2300 mtr en 1/8 CU, echter om dit heerlijks te bereiken moest ik, gestart van Chalons-Ecury, bijna 3 uur scharrelen op ca. 300-500 mtr met een stijgen van ca. 0,6 mtr./sec.

Het was, als altijd eerder, een feestje van de eerste tot en met de laatste dag en dan reken ik de maandenlange voor- en napret nog niet eens mee. Leo heeft zich weer onderworpen aan al mijn nukken en streken( en ik overigens aan de zijne ) en het eerste onvertogen woord tusen ons moet nog altijd een keer vallen maar dit jaar hebben we weer ontzettend veel lol gehad.

Gelukkig mocht ik pas als een van de laatsten weg, zodat ik voorlopig genoeg wits voor me zie om de bellen aan te wijzen. Bij Venlo geraak ik echter in een uitermate beleefde groep vliegers die mij gaarne voorrang geven zodat ik min of meer gedwongen vooraan kom te vliegen. Gelukkig zijn er nog een paar idioten die mee gaan zoals de MA, W W,XX, C4 en de 618 zodat we elkaar nog enige steun kunnen geven. De steun van Gerrit V W Kurstjens moeten we al snel missen omdat we hem niet kunnen bijhouden. Helaas moet MA zijn dapperheid bekopen met een motorstart omdat de grond

Na urenlang laag knoeien en nadat de samenwerking al lang ten einde is gekomen i.v.m. lage hoogtes komt er vlak voor Oerlinghausen eindelijk een echte bel van 1,1 mtr. tot wel 1000 mtr. en kunnen we weer even door hoewel het inmiddels al ruim na zessen is.

Terwijl de XX, W W en ikzelf doorscharrelen pikt C4 stiekum en zonder iets te melden ergens een belletje achter ons op en dit is het begin van een stukje taktiek van C4 waarmee ze deze wedstrijd weliswaar hebben gewonnen maar waarmee ze jaren goodwill hebben verspeeld. C4 heeft het gepresteerd om voortdurend informatie te vragen, boodschappen te laten relayen, doch hebben konsekwent geen enkele informatie laten uitlekken over hun positie, stijgen, landingsplaats, startplaats of wat dan ook. Zelfs het type vliegtuig waarmee ze vlogen was geheim om nog maar niet te spreken over de kleur van hun ondergoed.

Gelukkig heb ik iets gelezen over bergvliegen en land ik niet op de baan heuvelaf maar heuvelop wat waardering uitlokt van de plaatselijke toeschouwers, de XX landt buiten, de W W volgt mij en ook NL komt landen, weliswaar met de motor al uit de romp maar starten was net niet nodig.

Een Duits biertje of wat gaan er in als koek en het gezamenlijke eten bij de Chinees/Koreaan/Vietnamees smaakt ons heerlijk. Ook XX hebben het blijkbaar begrepen( de gezelligheid is punt 1) en bellen me op dat ze even naar de eethut komen, wat ze wonder boven wonder nog lukt ook. Het wordt laat op Ithwiesen nog hardstikke gezellig met deze ploeg, een gemengd gezelschap dat elkaar eigenlijk alleen maar tegenkomt door de Euroglide en er heerst een lekker sfeertje.

Enig geschakel met de radio leert mij dat Magdeburg het enige aktieve vliegveld is in deze buurt op deze dag en daar ga ik dus landen om aldaar te moeten aanhoren dat "leider" de Wilga net uit elkaar ligt i.v.m. groot onderhoud en er zodoende niet gestart kan worden met duizenden excuses voor het ongemak. Enig gebabbel leert echter dat er ook nog een lier is wat een zucht van verlichting van zowel mijzelf als van mijn gastheren oplevert want onze problemen zijn nu opgelost,

De start om 16.45 uur lukt wunderbar en ik kan verder scharrelen naar ons keerpunt L�sse om ook nog wat verder te geraken tot Dessau waar ik NL weer tref. De man and the ladies zijn erg blij met deze tot het laatst onzekere ontmoeting en we gaan dit vieren met een etentje. Dan komt toch weer Oostduitsland om de hoek kijken want Dessau is uitgestorven om 22 uur en slechts de oplettendheid van de dames bij het binnenrijden van Dessau levert ons een (Grieks) restaurant op waar het eten zelfs tot 24.00 wordt opgediend. De ouzo smaakt goed in alle kleuren en we hebben uiteraard veel plezier.

Vandaag ziet het er beter uit, maar de beloofde lierstart laat even op zich wachten en NL wacht heel sportief totdat de lier staat en geeft dan voorzichtig gas voor de start. De lierstart gaat echter niet probleemloos voor mij en ik moet dan ook ontkoppelen. Voordat we weer op de startplaats zijn met de kabel is ruim een half uur verstreken en is Daan weg.

Het is mijn dag niet, hoewel het er goed uitziet hebben we een fikse tegenwind van een 35 km/hr en zit ik in no-time laag en onder heuveltophoogte en moet de motor starten om weg te komen, wat gelukkig wel lukt. Ik besluit dan ook om wat voorzichtig te zijn en hoor NL bij iedere bel verder uitlopen op mij.

Het bier vloeit rijkelijk en de hangar is gastvrij voor een vermoeide Ventus, even een telefoontje van de gastheren naar het plaatselijke restaurant en om 23.00 schuiven Leo en ik aan voor een koningsmaaltje, op mijn vragen waar en in welk hotel hij slaapt blijft hij het antwoord schuldig en wanneer hij mij schaapachtig bekent dat e.e.a. tegenviel (hij zal wel het penetreren van de slaapkamer van Marijn bedoelen) wrijf ik met m'n hand over m'n hart en besluit hem te vergeven. We slapen dan ook weer heerlijk samen in de camper in de volle maan (na wat litertjes koffie).

Zoals het hoort zit de basis laag, meer dan 700 mtr. boven de grond kom ik niet en iedere steek is dan ook( met een tegenwind van 25 km) een vertwijfelde poging om de volgende bel op tijd te vinden. Voeg hier aan toe dat de meeste bellen klapperbellen zijn met minimaal ergens 2 mtr. dalen, zodat het gemiddelde stijgen ca. 0,6 mtr./sec. is, en de dag is optimistisch omschreven. Wanneer ook nog het landschap heuveliger wordt voorbij Troyes wordt de situatie niet gemakkelijker. Uiteindelijk moet ik dan ook om 18.45 de turbo uit de rompschroeven om op Briare aan de Loire te geraken.

De verkeersleiding aldaar presteert het om, wanneer ik indraai voor finals, twee motorkisten de baan op te laten taxieen wat mij zodanig afleidt dat ik het reeds uitgedane wiel weer intrek en dan ook met wiel in landt, gelukkig is het veld zacht begrast en kan ik volstaan met het leegkrabben van de lierhaak.

Na het afrijden van alle mogelijke restaurants blijkt dat de keukens toujours dichtgaan om 22.00 uur dus op naar de tent van NL waar het eten (eigenlijk meer noodrantsoenen) waarover Daan het al dagen heeft eindelijk tevoorschijn komt, uiteraard geheel tegen de zin van Christel die zich opoffert om e.e.a. te verwarmen en zich bijna aan het werk waant in de "pantry" van onze camper. Toch zitten smullen van nietnadergenoemde gerechten en wanneer Daan zich ruggelings in de tent werpt (blijkbaar moe of zo) besluiten we ons om 01.00 te gaan verplaatsen naar het voor ons bekende Montargis, waar je altijd een startje kan krijgen. Na wat litertjes koffie gaan we slapen op deze voor ons bekende plek, waar ooit wel eens een slaapplaats geopend is door de AcvZ.

De sfeer is echter grandioos goed en gastvrij, en mon ami Michel verzekerd me dat de weg naar Issoudun zeker niet voor 15.00 begaanbaar is. Natuurlijk ben ik eigenwijs en start om 14.15 waarna ik binnen de 50 km de turbo moet starten en terug moet naar mijn startveld, zoals geadviseerd start ik dan ook om 15.15 en vlieg in hetzelfde soort weer als gisteren langs de Sologne, waar je heel slecht kunt landen, en via Aubigny naar Bourges en Issoudun waar ik om 18.00 aankom op 200 mtr.,

Bourges ken ik van een groots feest met Dedale (een zeer prettige club van Franse oldtimers) en ik weet dan ook de weg naar de landingsbaan. De man op de toren is allang weg en wanneer Leo een clearance vraagt om de hoofdbaan te crossen geef ik hem die persoonlijk, let wel er heeft hier wel eens een Concorde gestaan en de baan is een echte brede. Mijn vriend Marc, chef-pilote de volavoille, helpt ons hier verder aan bier, douches enz.

Even later worden we verrast door het binnenscheuren van XX, Michel van Abel en Anton Poortman van de EAC, en kunnen we op naar Bourges om weer eens te gaan genieten. Toch ook hier Oostduitse invloeden want er is maar een enkele geschikte eettent (uiteraard met terras) open waar we tot half twee genieten van allerlei lekkers in goed gezelschap.

Vandaag gaat dus de wedstrijd beginnen tussen NL en SW en dit jaar is er geen onweer of blikseminslag om mij te helpen, moeilijk moeilijk dus. Na een klein probleempje bij het starten (mijn snelheidsmeter doet het niet en e.e.a. kost een uurtje) vertrek ik om 15.00 uur richting Dahlemer Binz terwijl de XX nog eerst Issoudun moet ronden. De basis is vandaag wonder boven wonder iets hoger dan gisteren en zo nu en dan gaat het weer een beetje op zweefvliegen lijken en maak ik goede vorderingen, helaas gaat dat ook op voor Daan maar die vloog een uurtje vroeger en gaat landen op Longuyon vlak bij Luxembourg.

Ik moet 15 km voorbij Sezanne de motor starten en verkies dan om niet naar het met Leo afgesproken Reims te vliegen maar naar Chalons Ecury, wat een zweefvliegveld is met een lier. De crew van NL is zo vriendelijk om Leo, die ik via de radio niet kan bereiken, op te bellen met deze boodschap.

Wanneer, bijna gelijk met Leo, dan ook de XX binnenvalt na een landing op Sezanne stijgt de stemming zienderogen en nemen we afscheid van Jacob die wat triest met een pannetje met vaag voer achterblijft "omdat hij niet meer in restaurants eet". Verder is volgens hem Chalons een ongezellige KiloUniformTango-stad wat geheel gelogenstraft wordt door een uitermate gezellig plein met allemaal Sjonnies en Anitas in de Franse uitvoeringen van de Opel Kadett die daar hun snelle rondjes draaien. We zitten buiten heel lekker en goed te tafelen onder de sterren tot in de kleine uurtjes en hoewel Leo niets wil zeggen over zijn beweegredenen om niet te gaan zweefvliegen hebben we een heerlijke avond c.q. nacht. We genieten na met wat literjes koffie op het veld bij onze camper.

Gelukkig brengt een bosrand en de wind mee mij nog net op tijd een turbulente bel waarvan ik toch 0,3 mtr. overhoudt tot (na ca. 45 min.) ik op 600 mtr. weer ga steken. Inmiddels is er voor mij op koers een soort zweefvliegwalhallah ontstaan met heel hoog 2/8 cu. en ik informeer bij NL hoe dit zit, welnu de basis zit op 2300 mtr. en ik zit al vlak voor Dahlemer Binz en Daan meldt ook nog, heel subtiel, dat hij het nu wat rustiger aan kan doen.

Het omronden van Dahlemer Binz is een eitje maar ik moet over (eigenlijk) verboden gebieden heen om zwevend thuis te komen want richting Aken ziet het er niet meer uit. Uiteindelijk weet ik om 19.00 uur de final-glide te beginnen op 52 km uit en zweef rustig naar huis met de mc-cready op 0,4 en neem het laatste stijgen van de dag mee naar Eindhoven, waar de ontvangst door NL als vanouds is en ik rustig mijn zonden van vandaag (en dat waren er heel wat) kan overdenken onder het nuttigen van een heerlijk koud Kronenbourgje.

Wat is het toch eigenlijk ontzettend enerverend, zo'n Euroglide, wedstrijd en toch net niet, toertocht is ook niet de juiste kreet. Het wedstrijdelement is voortdurend aanwezig en de druk om in de lucht te blijven is groot, een landing is killing voor het klassement en dat weet je. Datgene wat niet kan blijkt te kunnen en wat zo simpel leek kan helemaal niet. De voortdurende drang om vooruit te komen vreet energie en soms kost het heel veel moeite en dan weer is het zo simpel.

Let wel, dit geldt net zo goed voor de ophaler als voor de vlieger. Nergens is de team-spirit zo hoog als bij een Euroglide, je bouwt gewoon op de ophaler en vaak is hij/zij het enige aanspreekpunt voor overwegingen, taktische en andere.